Ik moet even pas op de plaats maken. De afgelopen weken ben ik druk geweest, te druk heeft mijn lichaam me laten weten in niet zo subtiele hints. Hoe graag ik zo snel mogelijk verder wil, het zal even wat rustiger aan gaan voorlopig.

‘Het’ is niet mijn transitie, dat ligt nog op schema. Althans dat hoop ik. Deze week is er weer zo’n berucht genderteamoverleg waarin besloten wordt of ik verder mag met de volgende stap. De psycholoog waarmee ik het voortgangsgesprek had een paar weken terug zou een positief advies geven in het team. Normaal gesproken worden die adviezen gewoon overgenomen door het team en voorzover ik weet zou de internist ook geen bezwaren moeten hebben. Ik ben gezond en in lichamelijk in goede conditie, dus ik ga niet uit dat ze nog wat raars in mijn bloedwaarden vinden. Ik zou daar vrijdag over gebeld moeten worden en de afspraak met de internist om dat recept daadwerkelijk voor te schrijven staat al weken in de agenda. Maar toch ben ik er nerveus over.

‘Het’ is wel mijn verhuizing. Dat kost nogal wat energie zo’n huis inrichten. Afgelopen weken ben ik al mijn vrije dagen in mijn huis bezig geweest. Met nog de nodige bezoeken aan de Ikea en het in elkaar zetten van meubels. Ik verzet veel werk en besteed er veel tijd aan, maar toch heb ik het gevoel dat ik niet genoeg opschiet. Dus zette ik er de turbo op. Dat is teveel gebleken. Ik ben duidelijk vermoeid. Ga vroeg naar bed en voel me niet uitgeslapen. Ik ben kribbig. Kan me moeilijk concentreren.

Toen ik eerder deze week werd herinnerd aan een feestje, dat pas ergens in september gaat zijn. Toen ik even nadacht over hoe ik daar zou komen en of ik gebruik zou willen maken van een overnachtingsmogelijkheid zag ik alleen maar beren op de weg. Stress en paniek viel mij ten deel om iets kleins als een simpel feestje, de tranen stonden in mijn ogen. Dan hebben ook mijn fijne klassieke stressverklikkers hebben ook weer de kop op gestoken: puistjes en eczeem. Oh Joy! alsof ik zit te wachten op jeuk met dit warme weer. Kortom ik ben gewoon moe.

Zo’n transitie vergt best wel wat energie en gooit er nog een extra schepje stress bovenop. Nadenken over dingen waar mensen nooit over na hoeven denken. Voorbereidingen treffen. Bepaalde aspecten van mijn leven omgooien. Veel bezoeken aan het ziekenhuis voor psycholoog, arts en de nodige extra onderzoeken, naar huidtherapeuten en binnenkort ook nog een een logopedist. Ik heb een fulltime baan. Ben aan het verhuizen. Daarnaast poog ik nog een sociaal leven te hebben. Dat kost me alles bij ekaar teveel energie en moet gewoon even afremmen.

Morgen laat ik die verhuizing even voor wat het is en ga ik lekker shoppen, op doktersrecept welteverstaan. De bonnetjes mag ik dan wel niet richting mijn zorgverzekeraar sturen, het schijnt wel belastingaftrekbaar te zijn (dat moet ik nog even goed uitzoeken).