Na een vervelende nacht, of eigenlijk een nacht met nare dromen over enge dokters met nog veel engere instrumenten en vervelende onderzoeken, ben ik vanmiddag naar het ziekenhuis getogen. Zo’n waarschuwing dat het “een erg onprettig onderzoek gaat zijn” doet niet veel goed voor de zenuwen. Ik ben al heel erg lang niet meer zo nerveus geweest voor een doktersbezoek. Zo nerveus dat ik mijzelf onderweg afvroeg of die mascara wel een goed idee was en dan maar waterproof genoeg zou zijn.

Het onderzoek begon bij een klinisch logopediste met een meting van mijn stem. Volume en toonhoogte werd electronisch gemeten terwijl ik een stuk tekst moest voorlezen en ook nog A-tjes  moest ‘zingen’. Van hoog naar laag en laag naar hoog, heel hard en heel zacht. Ik heb de gêne daarvoor maar een beetje opzij gezet. Ik zat in een kamertje, hopelijk enigszins geluiddicht, met twee professionals die dit soort dingen de hele dag moeten aanhoren.

Het eerste nieuws wat ik kreeg was al goed. Mijn gemiddelde toonhoogte is 140 Hz (voor wie dat wat zegt: dat is al 10 Hz hoger dan de gemiddelde mannenstem) en ik heb een stembereik van zo’n 2,5 octaaf. Wat normaal tot ruim is. Nu weet ik zelf dat ik gewoon heel weinig controle heb over mijn stem en ook nagenoeg geen technieken ken om deze te beïnvloeden. De logopediste gaf al aan dat ik het volume naar beneden moest brengen om borstresonantie te voorkomen. Als je harder gaat praten gaan je longen en borstkas als klankkast fungeren en hoe groter die klankkast hoe lager de toon. Vergelijk maar eens een Contrabas, cello en viool. Het zijn in opzet dezelfde instrumenten, maar het formaat van de klankkast bepaald de klank. Bij lagere volumes fungeert juist vooral je keel en mond als klankkast. Ander punt van aandacht is articulatie, daar kan ik ook nog veel op winnen. Vooral als ik het volume naar beneden ga brengen is dat erg belangrijk om goed verstaanbaar te blijven.

Belangrijkste nieuws wat de logopediste me gaf is dat ik ruim voldoende stembereik, nu al, heb om mee aan de slag te kunnen. Er zijn genoeg mogelijkheden om mijn stem te vervrouwelijken. dat stemt hoopvol. Ik heb ook al een adres van een ervaren logopediste op fietsafstand.

Daarna via de wachtkamer ook nog dat andere deel van het onderzoek, dat deel waar ik niet bepaald naar uitkeek, het videolaryngoscopisch onderzoek (hoeveel punten zou dat in Wordfeud opleveren?). Nadat eerst een co-assistent en de arts zelf met het blote oog en mijn keel en neus bekeken hebben  kwam het gevreesde apparaat om de hoek. Die arts kwam aan met een een scoop van zeker vijf-en-twintig centimeter lang aanzetten. Volgens mij zag die arts me nog wel wat bleker om de neus worden dan ik al ben, hij legde gelijk uit dat er aan het einde een spiegeltje zat en dat het geheel hooguit een centimeter of 5 mijn mond in zou gaan om over mijn tong heen te kijken.

Het onprettige deel van het onderzoek viel mee. Ja het was onprettig. Maar lang niet zo erg als de horrorverhalen die ik in mijn hoofd had gehaald en waar ik over had gedroomd. Met een gaasje trok die arts mijn tong nogal stevig naar buiten en die scoop ging horizontaal (gelukkig) tot achter in mijn keel. Ik heb maar een stuk of vier kokhalsneigingen hoeven onderdrukken. Onderwijl nog een paar a-tjes moeten zingen en hè-hè-tjes zuchten, wat best lastig is als je tong in een ijzeren greep naar buiten getrokken wordt.

Maar ook deze uitslag van dit onderzoek was positief. Ik heb hele mooie stembanden, die goed sluiten maar genoeg ruimte overlaten voor luchtstromen. Het niet roken en niet drinken, 3-4 drankjes per maand telt niet, stemde ook gunstig. Ook hier een positief nieuws over de mogelijkheden om aan mijn stem te werken.

Al met al stond ik na een uurtje weer buiten. Mét een verwijsbrief voor de logopedist én keelpijn. Tijd dus om een ijsje te gaan eten, wat ik vlug ben gaan doen. Nu voor het slapen gaan neem ik er ook nog eentje. Die keelpijn is nog niet weg.