Vanavond zag ik er één in de spiegel, een puistje! Zo’n ouderwetsche met een wit kopje. Niet zo groot en vies als die je soms in Youtube filmpjes ziet. – Echt ga maar kijken, youtube staat vol met puist- en abcesuitknijpfilmpjes. Het aantal keren dat ze bekeken worden liegen er niet om, hoe smeriger hoe beter lijkt het. – Maar het was een compleet écht puistje daar onderaan mijn kin. Dat deed mij iets beseffen, mijn huid is sinds mijn pubertijd niet bepaald zuiver en vrij van ongeregeldheden geweest. Nu is dat anders, zo anders dat een puistje gewoon opvalt en uitblinkt in eenzaamheid.
Ik slik nu bijna een maand mijn medicatie. Ik ben toe aan de laatste strip van mijn eerste partij en heb afgelopen week al mijn herhalingsrecept laten vullen. Dat was nog niet eenvoudig. de apothekersassistente snapte al niet dat er op het receptpapiertje mevrouw stond. Terwijl ze met mijn naam, voorletters en geboortedatum alleen een meneer in het systeem hadden. Of het een probleem was als er op de doosjes ook meneer zou staan. Nee hoor, dat zijn dingen die ik nog moet veranderen, maar er zijn ergere dingen in het leven. Al heb ik gehoord dat sommige transgenders heel erg fel op dat soort zaken zijn. Ik ben daar niet zo moeilijk in. Zeker nu niet, ik moet immers toch echt zélf de apotheker vragen om die M in het systeem in een V te veranderen. Als ze dat niet wordt gevraagd, hou zouden ze het moeten weten?
Nadat die eerste verwarring was opgelost, kwam het tweede probleem. Die medicijnen waren niet voorradig. Het is een vrij zeldzaam voorgeschreven medicijn met slechts een paar hele specifieke doeleinden en ze kunnen ook nog eens vrij heftige vervelende bijwerkingen hebben. Ik had al wel een beetje verwacht dat een lokale dorpsapotheek het niet op voorraad zou hebben. De boel moest dus besteld worden, wat een dag of twee zou kosten. Gelukkig was ik op tijd en had ik nog voldoende voorraad om die dagen te overbruggen.
Wat merk ik er nu van, van die pillen? Die pukkels en puistjes dus! Of beter het gebrek daaraan. Mijn huid is een stuk minder vet, minder rode vlekken, minder mee-eters, minder puistjes en minder ingroeiende of ontstekende baardharen. Terwijl ik me nog steeds dagelijks scheer. Ik ben ineens een heel stuk minder interessant voor de make-up fabrikanten als het om concealer gaat. Wél schuifel ik langzaam de doelgroep voor dag- en nachtcrèmes binnen. “You win some, you lose some.” Pleegt men aan de overkant te zeggen. Ik vind het niet erg. Liever wat smeren dan die lelijke rode vlekken in mijn gezicht.
Mijn huid is ook al merkbaar zachter geworden van structuur, het is nog geen perzikhuidje, maar verschil is waarneembaar. Dat had ik in krap een maand tijd niet verwacht. Tenslotte zijn mijn baardharen langzamer gaan groeien. Toen de huidtherapeute zei dat ik voor een lasersessie 2 of 3 dagen niet moest scheren, zodat er genoeg stoppel zou zijn, verklaarde ik haar een beetje voor gek. Maar ze heeft wel gelijk gekregen, ik schat zo in dat de groeisnelheid zo ongeveer gehalveerd is. Mijn five o’clock shadow is er tegen 5 vijf uur in de ochtend pas.
Heb ik dan helemaal geen last van vervelende bijwerkingen? Eigenlijk niet. In ieder geval niet die hele heftige angstaanjagende die in de bijsluiter staan. Ik ben wat sneller moe de laatste dagen. Dat is het wel. Gewoon op tijd naar bed en genoeg koffie in de morgen. Dan kom ik de dag wel door.