Twee doosjes met kleine witte tabletjes. Ze zien er zo onbenullig uit. Dat tweemaal daags zo’n klein pilletje zoveel verschil kan maken. Met het slikken ervan moet ik nog even wachten. Ik heb nog een fijn dilemma om komend weekend over na te denken: Wil ik ooit nog kinderen?
Het bezoek aan de endocrinoloog van vandaag stelde weinig voor. Korte anamnese: “Rook je? Ben je ergens allergisch voor? Heb je ergens last van? Gebruik je nog andere medicijnen? Zijn er tromboseklachten in de famillie?” Even op de weegschaal, bloedruk meten, naar mijn hart en ademhaling luisteren. Vervolgens nog even de bloedwaarden doorgenomen van het bloed dat ik een paar weken terug heb achtergelaten. Hormoon- en stollingswaarden zijn normaal en mijn lever en nieren werken uitstekend. Fysiek stelde het dus allemaal weinig voor. Daarna nog wat uitleg gehad over de medicatie. Wat de gevolgen en bijwerkingen van zijn.
Het gesprek werd vervolgd met een verklaring. Een soort contract dat ik heb moeten ondertekenen waarin te kennen geef wat voor gevolgen de medicatie zullen gaan hebben. Dat ik goed heb nagedacht over deze stap en dat ik besef dat ik voor verdere behandeling aan eisen van het VUmc genderteam moet voldoen. Netjes in drievoud ondertekent en voila: een recept, te verzliveren bij de ziekenhuisapotheek naast de ingang. Daar kreeg ik de twee doosjes met pillen.
Als ik de vraag of ik ooit nog kinderen wil met “Nee” beantwoord kan ik vanavond na de maaltijd mijn eerste tabletje slikken. Maar is het antwoord “Ja” of “Misschien” dan moet ik wachten tot het nodige genetisch materiaal is veilig gesteld. Als ik die medicatie eenmaal gebruik dan zal de kwaliteit en productie ervan in een zeer rap tempo achteruit gaan. Ik ben behoorlijk overtuigd dat ik géén kinderen wil. Tijdens mijn vorige relatie overwoog ik al sterilisatie omdat dat het meest betrouwbare voorbehoedsmiddel is. Maar contact met iemand die draagmoeder wil worden hebben me aan het denken gezet om een en ander eventueel te doneren. Volgens mijn eerste ingeving kon ik het beste het zekere voor het onzekere nemen. Maar dat is helaas niet kosteloos. Het invriezen van sperma valt niet onder de basisverzekering, de initiële kosten van zo’n € 400,- dienen uit eigen zak voldaan te worden. Plus de jaarlijkse bijdrage (ongeveer € 30,- om het vat met vloeibare stikstof te vullen). Als ik er gebruik van maak is dat natuurlijk een kleine prijs voor een boel geluk. Maar de ervaring bij het genderteam is dat uiteindelijk maar weinigen (als in één persoon in de afgelopen paar jaar) ook daadwerkelijk het materiaal weer opvragen voor gebruik.
Ergens in de loop van de week volgt er ook nog een stapel papierwerk. Een brief om naast mijn paspoort te houden en om bij instanties mijn situatie te kunnen uitleggen en wat informatie over doorverwijzing naar huidtherapeuten en logopedisten. Dan kan ik gaan beginnen met een volledige aanpak van mijn probleem.
Hm. Ik zou de vraag van je dilemma wat anders stellen: “Wil je ooit biologisch eigen kinderen?”
en als opvolgvragen:
– voorheen heb je een vriendin gehad. Voel je je alleen aangetrokken tot cis-vrouwen (of pre-transitie trans mannen), of is er een (kleine/ redelijke/ grote) kans dat je een relatie aangaat met iemand bij wie jouw zaad niet tot een kind zal kunnen leiden?
– wat zijn gevoelens en ideeën over adoptie?
– hoe zou het zijn als je een partner krijgt die al kinderen heeft (en van jou niet per se een biologisch kind wil)?
– als je een kinderwens zou ontwikkelen, zou je die dan ook doorzetten als je gedurende het opvoedproces alleen zou zijn?
– hoe oud wil je maximaal zijn als je besluit om aan een kinderwens toe te geven (m.a.w. hoeveel ouder dan je kinderen zou je willen zijn)?
-wat is (nu) de leeftijd van partners die je zou overwegen (en dus: hoe groot is het tijdsvak waarin een mogelijke partner van jou qua leeftijd zwanger zou kunnen worden)?
Ik denk dat als je jezelf deze (en andere) vragen stelt dat je in elk geval analytisch kunt bepalen of het voor jou zin heeft om zaad te laten opslaan. Of je gevoel daar dan in meegaat, weet ik niet.
ac
Veel succes met je heftige beslissing!
Wow! Wat een hulpvaardige reactie! Fijn dat je het zo analytisch weet te brengen. Voor mij is het nu vooral een gevoelskwestie. Een soort van angst om een deur definitief dicht te gooien. Dit helpt me zeker om er rationeel over na te denken.
Wat een dilemma! Het lastige is dat alleen jij een goed antwoord kan geven.
Mijn gevoel zegt meteen: invriezen! Maar ik ben me er van bewust dat dat door mijn eigen situatie komt, ik ben namelijk ongewild kinderloos. Ik heb dus wel een duidelijke kinderwens en het verdriet dat ik daarover heb gun ik niemand. Mijn gedachte is: stel dat je nog wel een kinderwens ontwikkelt, dan heb je tenminste nog een kans op een biologisch eigen kindje. Maar de vragen die hierboven staan zijn ook van belang. Hoe belangrijk is het bij een eventuele toekomstige kinderwens dat het kindje biologisch van jou is? Hoe sta je tegenover adoptie? Hoe sta je tegenover donorzaad? Als je meteen als vrouw geboren was, dan zou je daar als lesbienne ook op aangewezen zijn. Is het eventuele gebruik daarvan dan misschien juist een bevestiging van je gender? Snap je wat ik bedoel?
En is de wens om snel/meteen met de medische transformatie (of hoe je dat ook noemt) te beginnen zo groot dat je daarom geen zaad wilt invriezen, omdat je dan tijd verliest?
Welke keuze je ook maakt, als je er goed over na hebt gedacht en je staat er achter, dan is het een goede keuze. Dan maakt de keuze zelf niet meer uit.
Veel succes!
Poeh, ik vind het heel lastig je hier een zinnig advies over te geven.
Aan de ene kant heb ik nooit een kinderwens gehad, heb ik nooit getwijfeld.
Aan de andere kant ben ik nooit voor het blok gezet, zoals jij nu. Er vanuit gaande dat mijn plumbing werkt zou ik nog biologisch eigen kinderen kunnen krijgen. Dan is het makkelijk om niet te twijfelen; ik kan altijd nog van gedachten veranderen.
Ik heb wel het gevoel dat jouw twijfel daar vandaan komt, van de “nu of nooit”-situatie, klopt dat?
Hiervoor kreeg ik namelijk de indruk dat ook jij er niet over twijfelde: je wilde geen kinderen.
Ik probeer “kinderen krijgen” altijd in een bigger picture te zien:
Hoe zie jij je toekomstige leven voor je? Zijn kinderen daar zeker weten (als het kan) een onderdeel van, zeker weten niet, of misschien?
Waar zou je beter mee kunnen leven; spijt dat je ze niet hebt gekregen, of spijt dat je ze wel hebt gekregen?
Blijft natuurlijk dat jij, naast zelf biologisch eigen kinderen krijgen met een toekomstige partner, nog een andere optie hebt; donor zijn voor iemand anders.
Waardoor het niet zozeer een kwestie is van kiezen voor “een leven met kinderen” of “een leven zonder kinderen”, want donor zijn kan je een heel andere rol richting je biologische kinderen geven, dan ze daadwerkelijk zelf krijgen en opvoeden.
Deze optie is er één waar ik nooit over na heb gedacht/heb hoeven denken.
Dus je potentiële opties (garantie tot de deur) zijn denk ik:
– moeder zijn van biologisch eigen kinderen, met een partner, en die kinderen zelf opvoeden.
– donor zijn voor iemand anders, waarbij je een grotere of kleinere rol in het leven van die kinderen hebt,
– nooit biologisch eigen kinderen produceren.
Voor de eerste twee moet je sperma laten invriezen, voor de laatste niet. Moelijk, moeilijk…
Ik weet persoonlijk dat ik nóóit getwijfeld heb over mijn geen kinderen willen, maar dat ik het wél heel fijn vind dat ik theoretisch (voorlopig) nog van gedachten kan veranderen. Dat ik de *keuze* heb. En dat ik *kies* voor “Nee”.
Vorig jaar kwam het met mijn partner ten sprake dat hij zich eigenlijk wel wilde laten steriliseren. Op dat moment kwam bij mij heel duidelijk het gevoel boven dat ik dat *niet* wilde.
Heel maf, want ik wil echt geen kinderen, nooit gewild.
Maar ik wil wel die keuze hebben. En bij sterilisatie, evenals in jouw situatie, wordt je de keuze ontnomen. Dat bleek iets te zijn wat ik niet wilde.
Ik kan dus alleen zeggen welke keuze ik in jouw situatie (denk ik) zou maken, en dat is; invriezen.
Gewoon omdat je de keuze dan tenminste niet helemaal ontnomen wordt.
[…] deur nu al definitief dicht te gooien vind ik te groot. Ik heb na veel wikken en wegen over mijn dilemma waar ik eerder over schreef er voor gekozen om sperma in te laten vriezen. De kosten die er […]
[…] als ik ooit nog kinderen zou willen verwekken dan moest ik daar nú zorg voor dragen. Het was best een dilemma, want ik ging die middag naar huis met twee doosjes medicatie die me bijna smeekten om geslikt te […]