Tagarchief: behandelplan

Twee doosjes en een dilemma

Geplaatst op door
Beantwoorden

Twee doosjes met kleine witte tabletjes. Ze zien er zo onbenullig uit. Dat tweemaal daags zo’n klein pilletje zoveel verschil kan maken. Met het slikken ervan moet ik nog even wachten. Ik heb nog een fijn dilemma om komend weekend over na te denken: Wil ik ooit nog kinderen? 

Het bezoek aan de endocrinoloog van vandaag stelde weinig voor. Korte anamnese: “Rook je? Ben je ergens allergisch voor? Heb je ergens last van? Gebruik je nog andere medicijnen? Zijn er tromboseklachten in de famillie?” Even op de weegschaal, bloedruk meten, naar mijn hart en ademhaling luisteren. Vervolgens nog even de bloedwaarden doorgenomen van het bloed dat ik een paar weken terug heb achtergelaten. Hormoon- en stollingswaarden zijn normaal en mijn lever en nieren werken uitstekend.  Fysiek stelde het dus allemaal weinig voor. Daarna nog wat uitleg gehad over de medicatie. Wat de gevolgen en bijwerkingen van zijn.

Het gesprek werd vervolgd met een verklaring. Een soort contract dat ik heb moeten ondertekenen waarin te kennen geef wat voor gevolgen de medicatie zullen gaan hebben. Dat ik goed heb nagedacht over deze stap en dat ik besef dat ik voor verdere behandeling aan eisen van het VUmc genderteam moet voldoen. Netjes in drievoud ondertekent en voila: een recept, te verzliveren bij de ziekenhuisapotheek naast de ingang. Daar kreeg ik de twee doosjes met pillen.

Als ik de vraag of  ik ooit nog kinderen wil met “Nee” beantwoord kan ik vanavond na de maaltijd mijn eerste tabletje slikken.  Maar is het antwoord “Ja” of “Misschien” dan moet ik wachten tot het nodige genetisch materiaal is veilig gesteld. Als ik die medicatie eenmaal gebruik dan zal de kwaliteit en productie ervan in een zeer rap tempo achteruit gaan. Ik ben behoorlijk overtuigd dat ik géén kinderen wil. Tijdens mijn vorige relatie overwoog ik al sterilisatie omdat dat het meest betrouwbare voorbehoedsmiddel is. Maar contact met iemand die draagmoeder wil worden hebben me aan het denken gezet om een en ander eventueel te doneren. Volgens mijn eerste ingeving kon ik het beste het zekere voor het onzekere nemen. Maar dat is helaas niet kosteloos. Het invriezen van sperma valt niet onder de basisverzekering, de initiële kosten van zo’n € 400,- dienen uit eigen zak voldaan te worden. Plus de jaarlijkse bijdrage (ongeveer € 30,- om het vat met vloeibare stikstof te vullen). Als ik er gebruik van maak is dat natuurlijk een kleine prijs voor een boel geluk. Maar de ervaring bij het genderteam is dat uiteindelijk maar weinigen (als in één persoon in de afgelopen paar jaar) ook daadwerkelijk het materiaal weer opvragen voor gebruik.

Ergens in de loop van de week volgt er ook nog een stapel papierwerk. Een brief om naast mijn paspoort te houden en om bij instanties mijn situatie te kunnen uitleggen en wat informatie over doorverwijzing naar huidtherapeuten en logopedisten. Dan kan ik gaan beginnen met een volledige aanpak van mijn probleem.

Stickertje

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zeven buisjes bloed armer heb ik vanmiddag het VUmc verlaten. Eigenlijk hebben ze maar vijf buisjes bloed nodig, onder het mom van “je weet nooit waar het goed voor is” tappen ze er twee extra af. Mijn lever en nieren worden gecontroleerd op goede werking, calcium om te zien hoe mijn skelet ervoor staat en de hormoonwaarden om een basis te hebben voor het vervolg. Gewoon even algeheel doorgelicht dus.

Het gesprek met mijn psychologe dat ik vandaag had was van afsluitende aard. Afsluiting van de diagnostische fase. Volgende week gaat mijn dossier mee in het overleg van het gehele genderteam. Dan wordt er bepaald welk kleurtje mijn stoplicht gaat krijgen. Rood: Ik hoor er niet thuis, ik heb iets anders onder de psychische leden. Oranje: Ze willen nog wat meer van mij weten. Groen: de volgende afspraak is bij de endocrinoloog (internist met hormoonspecialisatie) voor een concreet behandelplan. Gezien de signalen die ik vandaag kreeg ga ik uit van dat laatste.

Voor de komende periode heb ik de volgende tijdlijn.

  • Het begint bij de teambespreking van het genderteam, waar mijn dossier besproken wordt. Mijn psychologe zal daar een positief advies geven, maar beslissingen om door te gaan worden door het gehele team tezamen  genomen. Begin februari krijg ik daar de uitslag van te horen.
  • Als de uitslag positief is, is mijn eerstvolgende afspraak, dat zal nog wel enkele weken op zich laten wachten, bij de endocrinoloog om het behandelplan door te spreken en de details uit te werken.
  • Op dat moment wordt ook alle papierwerk voor de zorgverzekering in gang gezet. Dan kan ik op zoek naar een huidtherapeut voor  permanente verwijdering van mijn baardgroei bijvoorbeeld, en naar een logopedist om mijn stem anders te leren gebruiken.
  • De behandeling begint met drie tot zes maanden alleen androcur, dat de werking van testosteron onderdrukt. Gedurende die periode heb ik dan meerdere evaluaties met zowel de endocrinoloog als met mijn psychologe.
  • Als dat allemaal goed gaat. Volgt het toedienen uitbreiding van de hormoonbehandeling met oestrogeen. Dat betekent dan ook het begin van de real life fase. Het jaar dat ik als vrouw dien te leven alvorens ik in aanmerking kom voor chirurgische ingrepen. Het jaar dat als bezegeling dient van de start van de rest van mijn leven.

Voordat ik vandaag de genderpoli verliet op weg naar het bloedpriklab, moest ik na mijn gesprek nog even langs het secretartiaat van het genderteam. Om de formulieren voor het lab op te halen. Ook is er gelijk even een aanpassing gemaakt in mijn gegevens, voortuitlopend op de uitslag van de teambespreking. In de administratie van het VUmc ben ik inmiddels niet meer meneer Fading Gender, maar mevrouw Fading Gender! De secretaresse stelde mij vandaag de vraag die echt iedereen mij stelt als ik vertel waar ik mee bezig ben: “Hoe wil je genoemd worden?” Op mijn dossier zit nu een sticker geplakt met mijn meisjesnaam, achter mijn geboortedatum prijkt nu niet meer een M, maar een V. Het is dat mijn adres en BSN erbij staat, anders had ik wel een foto’tje van mijn nieuwe afsprakenkaart gepost. Het ziekenhuis verliet ik met een kriebel in mijn buik, en die had niets te maken met de hoeveelheid bloed die ze hebben afgetapt.

Onderwijl ben ik ook begonnen met het maken van foto’s van mijzelf gewoon om later mijn voortgang terug te kunnen zien. Voorlopig houd ik ze nog voor mijzelf, maar in de toekomst zal ik vast wel zo’n before and after compilatie maken.