De operatie komt met rasse schreden dichterbij. Nog maar een paar weken voor het zover is. Deze week vond ik weer een pakketje met informatie van het ziekenhuis in mijn brievenbus. De bevestiging van de opnamedatum en wat aanvullende informatie over de procedure. In mijn voorbereidingen heb ik de patiënteninformatiefolder nog maar eens doorgelezen. Mocht je geïnteresseerd zijn: die folder staat als PDF online en te vinden op de site van het VUmc: Patiëntenfolder Vaginaplastiek.

In het kort wat er gaat gebeuren: Van de operatie zijn er drie varianten. Bij mij zullen ze naar verwachting een ‘eenvoudige’ penisinversie uitvoeren. Dat betekent dat er geen extra huidtransplantaat of een stuk darm nodig is om de neo-vagina te vormen. (Nieuwe vagina, door de medici consequent uitgesproken met de klemtoon op de i.) Die inversie, of omkering, kan je vrij letterlijk nemen. De huid van de penis wordt samen met die van het perineum het lichaam in geduwd. Van de scrotumhuid worden schaamlippen gevormd en van de eikel maakt de chirurg een clitoris. De bundel zenuwen wordt intact gelaten en ‘handig opgerold’ (zo omschreef de chirurg het tijdens de voorlichtingsavond) om het gevoel te behouden. Voor een meer gedetailleerde en geïllustreerde uitleg van de operatie kan je de folder lezen waarnaar ik hierboven al linkte

De ziekenhuisopname is de middag voor de operatie en de operatie zelf de volgende dag. Op de dag van opname mag ik nog gewoon ontbijten en een lichte lunch. Daarna is nuchter blijven het devies, met nog enkel heldere dranken. Daar zie ik wel tegenop. Ik functioneer niet zo goed als ik te lang niet eet en mijn humeur wordt er al helemaal niet beter op. Al denk ik dat er die avond wel andere dingen zijn die mijn aandacht afleiden.

De dag na de operatie is het nog bedrust houden en in de opvolgende dagen zal ik langzaamaan uit bed kunnen. – Zeg maar gerust moeten, vanaf dag 1 krijg je weer gewoon eten en een mild laxeermiddel.- Na 5 dagen kan ik normaal gesproken weer naar huis. Gelukkig kan ik dan terecht bij mijn ouders om eerst nog verder op te knappen en de wond te laten genezen, dat geeft gemoedsrust. Ook als ik dan weer terug ga naar mijn eigen stek heb ik uit verschillende hoeken al hulp aangeboden gekregen. Ik sta er dus zeker niet alleen voor. Wel hoop ik zo snel mogelijk weer een beetje zelfstandig en fit te zijn. Ik kijk nu al uit naar therapeutisch gaan wandelen met de hond. Wat dat betreft ben ik blij dat het in de lente plaatsvindt.

Op de lange termijn betekent de operatie ook een verandering in mijn dagelijkse rituelen. Een neo-vagina heeft niet dezelfde slijmvliezen met zelfreinigend milieu als een biologische vagina en vraagt het nodige aan verzorging. Het eerste jaar zal de nazorg het meest intensief zijn. Maar ook daarna, als het lichaam is gewend aan de nieuwe situatie en alles is genezen, is er nog het nodige aan verzorging en ‘onderhoud’ nodig. Dat is iets wat ik de rest van mijn leven zal moeten doen. Het huidige washandje onder de douche is in elk geval niet genoeg meer.

Vooruitlopend op de operatie ben ik al gestopt met een deel van de medicatie. Beide middelen die ik slik hebben invloed op de bloedstolling en verhogen de kans op trombose. Niet heel erg handig als de genezing afhankelijk is van een goede doorbloeding via kleine dunne bloedvaatjes. Nu ik tijdelijk geen oestrogeen meer slik merk ik al dat mijn hormoonhuishouding een beetje in de war is. Ineens heb ik weer puistjes. Ja, meervoud. Al stelt het nog steeds weinig voor in vergelijking met hoe mijn huid was voor ik begon met de medicijnen. Ben benieuwd hoe dat gaat als ik volgende week ook stop met de Androcur.

Die Androcur zal na de operatie niet meer terug komen en daar ben ik heel blij om. Het is het middel dat de testosteronopname door het lichaam blokkeert en als mijn twee testosteronfabriekjes zijn verdwenen heb ik dat niet meer nodig. Behalve dat het mijn kaal worden heeft gestopt en ik er een zachte gave huid van kreeg heeft dat middel ook minder fijne bijwerkingen. Het is een zware belasting voor de lever en kan zelfs leverproblemen veroorzaken. Maar wat ik vooral merk is dat het invloed heeft op mijn stemming. Een veel voorkomende bijwerking van cyproteron-acetaat, de werkzame stof, is depressie. Nu ga ik niet zeggen dat ik depressief ben, dat ben ik niet. Maar het voelt wel alsof er in de achtergrond iets is wat constant een beetje vrolijkheid aftapt.

Een paar weken na de operatie zal ik wel weer oestrogeen gaan slikken. Mijn lichaam maakt zelf daar lang niet voldoende van aan om die waarden hoog genoeg te houden. Ook dat zal dus iets zijn voor de rest van mijn leven. Dat zal in de eerste weken ook vast wel weer de nodige effecten hebben.

Het zo vaak in de war schoppen van mijn hormoonhuishouding, ik zit nu al op drie keer, is niet het prettigste en ik merk er het nodige van. Maar net zoals ik denk over de pijn van de laser bij de huidtherapeute: het is voor een goed doel en ik heb het ervoor over. Alles bij elkaar heeft het er alleen maar toe geleid dat ik me beter, fijner en vooral meer mezelf ben gaan voelen.