Tijdens de diagnostische fase heb ik veel na moeten denken over de sociale en persoonlijk gevolgen van de stappen die ik zou gaan zetten. Ik kreeg denk-huiswerk op van mijn psychologe en dacht ook zelf heel veel na. In die tijd zijn er in mijn denkbeelden over mijzelf best wel wat dingen veranderd. De hoofdlijn is gebleven: ik wil die transitie door, maar subtielere details zijn nu niet meer het zelfde als ze waren. Mijn denken heeft een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt. Nu zijn mijn gedachten opnieuw als een sneeuwbol door elkaar geschud en dwarrelen er flinters aan ideeën, denkbeelden en gedachten chaotisch door elkaar heen. Er is een heel nieuw denkproces gaande met een nieuw groot thema.

Vorige week heb ik voor het eerst in enigszins concrete woorden gesproken over een operatie. Tot dan toe leek mij dat nog een heel erg ver van mijn bed show. Dat was iets voor in de toekomst. Een punt van onzekerheid ook. Ik was en ben er nog steeds van overtuigd dat ik het goede pad bewandel, maar aan een operatie zie ik ook nadelen, daar zie ik best tegenop zelfs. Nu komt dat ineens een stuk dichterbij en moet ik er echt concreet over gaan nadenken. Ook al is het alleen maar een machtiging voor de genitale ontharing die ik van het VU heb gekregen.

Slechts een briefje van de dokter. Iets waar ik niet eens wat mee hoef te doen als ik dat niet wil. Ik kan het gewoon in een lade stoppen, diep weg onderin om het pas bij een volgende verhuizing weer terug te vinden. Althans, dat dacht ik dat ik zou krijgen. Wat ik kreeg was een kopie van het briefje van de dokter, een kopie van de brief die ze naar de privékliniek van mijn voorkeur hebben gestuurd. Ik zag die brief pas toen ik ’s avonds thuiskwam terwijl ik ’s middags al een bericht van die privékliniek voor een afspraak op mijn voicemail had. Die afspraak is gemaakt en staat in mijn agenda.

De eerste sessie staat in mijn agenda.

Deze rare manier van doorverwijzen heeft een reden. Voor mijn gezichtshaar moest ik zelf een afspraak maken en de rekeningen schiet ik voor om ze naderhand te declareren bij mijn zorgverzekeraar. De vergoeding voor genitale ontharing verloopt anders. De zorgverlener die de behandelingen uitvoeren sturen hun rekening naar het VUmc. Het VUmc declareert op hun beurt weer bij mijn zorgverzekeraar onder de DBC-code (Diagnose Behandel Combinatie) van de operatie zelf.

Het is onwerkelijk. Vanmorgen onder de douche keek ik naar beneden en het idee dat mijn uitzicht straks anders kan zijn voelde heel erg onwerkelijk. Ook al voelt het alsof mijn penis er niet thuishoort, het voelt als een wezenlijk deel van mijn lichaam. De bloedvaten vervoeren bloed, de zenuwbanen brengen prikkels over en ook de andere onderdelen hebben in het verleden hun anatomische plicht gedaan. Daar raak je aan gewend, ook al hoort het er niet. Net zoals je gewend kan raken aan een tijdelijke oplossing waar je ook steeds maar niet aan toe komt om het netjes en definitief te repareren. Soms wordt het lastig om het nut van een goede permanente oplossing in te zien als je gemacgyverde improvisatie het ook al jaren volhoudt. Ook al kom ik mijn specifieke geval ook al heel erg ver met een rol ductape, is dat niet dé oplossing.  Voor de avonturiers onder ons: dat is NIET comfortabel, maar het staat vrij om te proberen. Google maar naar ’tucking’.

Het idee dat mijn uitzicht tijdens het douchen straks anders is kan ik gewoon nog niet bevatten. Dan bedoel ik niet een ander douchegordijn, maar het uitzicht dat ik heb als ik naar beneden ken. Ik heb genoeg ervaringen gelezen, en gehoord en de uitleg gekregen van een plastisch chirurg. Dat laatste inclusief foto’s van voor, tijdens en na de operatie, die foto’s hadden niet gehoeven op een eerste informatie-avond. Ik heb inmiddels de patiënteninformatiefolder gelezen. (Voor geïnteresseerden: je vind ‘m op de site van het VUmc.) Ik weet hoe het een en ander in zijn werk gaat. Er zijn een aantal verschillende varianten op de methode, afhankelijk van de persoon, de voorkeur van de chirurg en het bruikbare bronmateriaal. Dat het kan, dat weet ik. Hoe het kan weet ik ook. Maar het blijft gewoon een raar idee dat het uitwendige straks inwendig wordt.

Ik kijk vooral op tegen de fysieke ongemakken van de ingreep. De pijn. De nasleep. Mogelijke complicaties. Als in mijn omgeving vrouwen ongesteld zijn hoor ik ze wel eens zeggen: “Dat zal jij nooit hebben.” Als dát de prijs zou zijn die ik ervoor moest betalen: meteen, direct, gisteren nog. Anderzijds: van ervaringsdeskundigen heb ik gehoord dat de pijn na de operatie een inhaalslag is voor al de jaren van gemiste maandelijkse ongemakken. De nasleep van de operatie is ook niet niks. Om de wonden goed te laten genezen en verklevingen te voorkomen is er nogal wat nazorg nodig. In het begin meerdere malen per dag en daarna langzaam afbouwend naar wekelijks en maandelijks.

Ik heb de TEDx Talk van Valentijn nog eens gekeken. Geluisterd naar wat ze te vertellen heeft, naar haar verhaal en haar ervaring. Ze verteld dat de operatie voor haar niet hét antwoord was, het was wel de juiste stap. Dit soort verhalen stelt me gerust. Ook al hebben ze een ietwat onheilspellend karakter.

Volgens de laatste publicatie van het genderteam over de wachttijden is de wachtlijst voor chirurgie nog altijd 12 tot 18 maanden. Die wachttijd gaat pas in als je oproepbaar bent voor de operatie en daarvoor moet je voldoen aan een aantal voorwaarden. Behalve een gezond gewicht en niet roken betekent dat ook dat de ontharing van het operatiegebied voltooid moet zijn. Dat laatste duurt op zich al snel negen maanden. Met de huidige stand van zaken is kan het nog makkelijk tot 2015 duren voor ik de chirurg zie. Ik heb dus nog even om alles op me te laten inwerken en het besef te laten doordringen.

Het houd me wel bezig. Het is alweer een tijd geleden dat ik zoveel en zo intensief heb nagedacht over mijn transitie. Het lijkt ineens een enorme stroomversnelling, terwijl het echt niet meer is dan een beekje wat rustig door kabbelt. Toch, op een dag na exact drie jaar dat ik mij aangemeld heb bij het genderteam is er gesproken over dé operatie. Die gebeurtenis die vaak als de transitie zelf gezien wordt, terwijl het slechts een onderdeel is van het traject. Ook al ben ik hier al zo lang naar onderweg, en heb ik nog een hele afstand af te leggen, voelt deze stap voorwaarts plotseling en onverwacht. Ik moet gewoon nog echt wennen aan het idee.