Ik begon gistermiddag al met schrijven aan deze blogpost maar twijfelde of ik ‘m wel moest publiceren, dat doe ik nu alsnog. Ik vind seks en voortplanting een normaal en behoorlijk essentieel onderdeel van het leven. Als je dat iets vind wat achter gesloten deuren in het donker plaats moet vinden, of als je wat preuts bent op dat gebied sla je deze blogpost beter over. Voor mij is het een thema wat mij momenteel heel erg bezighoudt. Je bent gewaarschuwd!

Ik ben er erg zeker van, dat ik nooit (eigen) kinderen zou willen. Echter de stap om die deur nu al definitief dicht te gooien vind ik te groot. Ik heb na veel wikken en wegen over mijn dilemma waar ik eerder over schreef er voor gekozen om sperma in te laten vriezen. De kosten die er tegenover staan zijn nog wel te overzien. Het valt buiten de verzekering omdat mijn “geslachtsaanpassende behandeling” mij blijkbaar niet onbedoeld onvruchtbaar maakt.  Ik betaal het uit eigen zak. Maar, zoals het iemand mij het wist te brengen: zie het als een verzekering. Liever maak ik er geen gebruik van, maar als het nodig mocht zijn dan kán het. Ik koop er gemoedsrust voor. Desondanks heb ik de afgelopen dagen nog veel getwijfeld. Die pillen liggen me nu al twee weken aan te staren en roepen nog net niet iedere morgen “Eet mij! Eet mij!” tegen me.

Gisteren ben ik naar het Academisch Medisch Centrum voor Fertiliteit geweest, ik kort het verder even af al fertlab, een polikliniek binnen het AMC. Voor de eerste van de twee bezoeken die er nodig zijn om het benodigde genetische materiaal in te leveren. Dat gaat helaas niet zo makkelijk als bloedprikken: naald erin, buisje vol, naald eruit. Dit moet je zelf doen, zoals ze het zo lekker droog en zakelijk weten te omschrijven in hun patiëntenbrochure: “…te produceren door middel van masturbatie.” Omdat spermabanken nogal eens onderwerp van grappen zijn in films en sterke verhalen doe ik maar eens verslag. Mét plaatjes!

Vooraf  was er de gebruikelijke burocratische rompslomp. Inschrijven bij de administratie van de poliklinieken, want mijn gewone behandeling loopt langs het VUmc een paar kilometer verderop. Door naar het fertlab. Daar moest ik een formulier invullen en vooral controleren of mijn naam en gegevens klopten en werd ik met een potje ik naar één van de twee kamertjes verwezen waar het dan moest gaan gebeuren. Weinigen van jullie ooit die productiekamertjes van een spermabank van binnen zien, heb ik vooraf wat foto’s gemaakt. Dat gaf me ook even een moment om te acclimatiseren. Het is niet hetzelfde zoals je ziet op televisie, wel net zo deprimerend. Behalve een blokje met wastafel en een kastje met handdoekjes is er een bank, geflankeerd met een gezellige schemerlamp om het geheel lekker huiselijk te maken. Ze waren echter alleen vergeten dat de grote, gelukkig matglazen, ramen nogal wat licht binnen lieten. Dat gedimde licht waar ze in de brochure over repten en die schemerlamp raakten kant noch wal. Oh, en let op dat gezellige fotovloerbedekkingje met grasprint.

Bankje met gezellige schemerlamp voor extra gezelligheid.

Aan de muur tegenover dat bankje hangt een tv-scherm met aan weerszijden drukknoppen voor divers inspiratiemateriaal. Hetero-, lesbische- en homopornofilmpjes zonder geluid. Nu doen pornofilms mij ontzettend weinig. Echt, ik kijk liever naar een rechtstreeks verslag van een debat over belastingrecht in de tweede kamer debat dan naar een pornofilm.

TV met het pornofilmpjesmenu van het fertlab.

Dan is er nog die map, die vermaarde map met vieze boekies die geacht wordt in dit soort kamertjes aanwezig te zijn. De kleverigheid ervan heb ik niet durven uittesten. Ik ben niet snel ergens vies van maar er zijn grenzen. Overigens, voor overmatig gefotoshopte foto’s van Britt Dekker loop ik ook niet bepaald warm en de Penthouse associeer ik vooral met een flauwe grap van Gerrit de Jager over de verschillende stijlen in Housemuziek.

Gelukkig is er dan nog mobiel internet. Want zoals Avenue Q ons al wist voor te zingen: The internet is for porn! Zo kon ik tenminste wat nuttigs vinden. Nadien het potje afgegeven bij de balie. Daar nog een formulier ondertekend dat het écht waar van mij was. Als afsluiting moest ik nog wat bloed afgeven voor een uitgebreide SOA-test. Indien je positief test op hepatitis of HIV wordt het sperma bij voorbaat al vernietigd en niet ingevroren.

Alle luchtigheid hierboven ten spijt, ook nog een serieuze noot. Ik kan je zeggen dat dit alles géén leuke ervaring was, dat het een behoorlijke indruk op me heeft gemaakt en heeft moeten bezinken. Men doet er vaak lacherig over, ik heb het ervaren als een heftige nare ervaring. Het idee te moeten. In zo’n vreselijk onpersoonlijk en kil ogend kamertje. Met totaal nietszeggend materiaal ter inspiratie. Het voelt ook echt als een zakelijke medische handeling, ontdaan van iedere vorm van intimiteit.  Dan moet ik er volgende week nog een keer aan geloven, daar kijk ik zeker niet naar uit. Honderd keer liever dat ze zo’n grote dikke naald in mijn ader duwen om bloed af te tappen dan dit. Helaas is dat zo niet mogelijk, ik moet betalen voor mijn gemoedsrust, in geld én in psychisch ongemak.  Zoals ik eerder schreef op facebook: “Er voor kiezen nog niet te kiezen is toch best een zware keuze.”

Ik ben blij als dit onderdeel achter de rug is.