Vanmorgen bij mijn wekelijkse logopedie sessie een kleine openbaring gehad. De afgelopen weken ben ik aan het oefenen om mijn strottenhoofd opnieuw te leren gebruiken, om in een hogere toonsoort te kunnen spreken. Om een idee te geven hoe moeilijk dat is: probeer maar eens te praten in een toonsoort die niet je eigen is en zonder het gebruik van je borstkas als klankkast, houdt dat de hele dag vol. Ik gaf dus aan dat ik het erg moeilijk vind en dat ik vooral op mijn werk steeds weer het laag in duik. Zelf dacht ik dat dat vooral kwam omdat ik naar meer volume zoek. Daarin werd mijn ongelijk bewezen. Mijn logopediste liet me een paar kleine oefeningetjes doen, om me te laten horen dat die lage toonsoort niet komt door het zoeken naar volume. Integendeel zelfs, als je harder praat gaat de toon automatisch omhoog. Dat lage komt voort uit onzekerheid, waardoor je ineen duikt en minder hard gaat praten. Ze liet me ervaren dat als ik enthousiast ben juist omhoog ga in …