Met die diagnose op zak heb ik een lange weg te gaan. Hoe graag ik dat pad ook wil bewandelen, er zijn wel nog wat drempels die ik over zal moeten. Door de buitenwereld word ik nog steeds ‘gelezen’ als man. Als men mij ziet en aanspreekt is het nog steeds “meneer”. Dat is voor mij dan wel weer een drempel met bijvoorbeeld kleding kopen. Ik voel mij erg bekeken. Want wat doet een man op de damesafdeling? Als mannen al kleding kopen voor hun partners, dan is het foute lingerie in de verkeerde maat. Dan zijn het niet broeken, jurken en truien, de gewone dagelijkse zaken. Als ik ga winkelen heb dan ook het liefste een vriendin mee, een alibi. Natuurlijk ook als extra paar ogen. Gelukkig kan ik terugvallen op meerdere personal shoppers. Ik heb me niet de illusie dat ik volledig passabel zal worden, en volledig ‘stealth’ kan gaan leven. (Stealth is als vrouw door het leven gaan, zonder dat iemand het door heeft). Ik ben te laat met dit proces begonnen, …