Mijn blogpost van afgelopen week heeft op zich laten wachten. Gebeurtenissen moesten bezinken en gedachten geordend, onderwijl ook nog een huishouden gerund, een full-time baan gewerkt en behoefden andere agendapunten aandacht. Twee weken terug ontving ik een roze envelop. Daarin twee portretten. Twee portretten van mij. Ik had er gevraagd om slechts eentje, om aan mijn ouders te geven. Maar in haar wijsheid heeft de fotografe besloten om mij twee exemplaren te sturen. Eentje voor mijn ouders en eentje voor mijzelf. Over dat laatste deel heb ik getwijfeld, maar toen ik vorige week de tijd en gelegenheid had om fotolijstjes te kopen hakte ik de knoop door. Op mijn dressoir prijkt nu een ingelijste foto van mijzelf. Een foto waar ik blij mee en trots op ben. Een week geleden ging ik op bezoek bij mijn ouders. Onder het voorwendsel van ‘gewoon gezellig’. Tot ik een in bruin papier verpakt pakje gaf. De twinkeling in mijn moeders ogen toen ze doorkreeg dat er een fotolijst in dat papier zat toen ze besefte dat het de foto …