Welkom!

Als je via een link hier gekomen bent dan heb ik je die waarschijnlijk gegeven voor wat meer uitleg. Het kan ook zo zijn dat je hier terecht bent gekomen via mijn Facebook. Ik beschouw dit document als een open brief met tekst en uitleg over mij en mijn situatie.

Alweer een slordige 2 jaar geleden heb ik me na veel denken en dubben aangemeld bij het Genderteam van het VUmc in Amsterdam.  Dit omdat ik mij niet thuisvoelde in mijn eigen lichaam, er klopte iets niet en ik had door dat het met mijn geslacht en gender te maken had. Dat zijn gevoelens waar je niet voor kiest, net als een geaardheid. Maar je hebt wel de keuze om er wat mee te doen. Dat is geen makkelijke keuze, het betekent dat je even je hele leven op z’n kop gooit. Dat je een boel zekerheden die anderen voor gegeven aannemen opgeeft. Maar ook dat je jezelf door een intensieve medische en psychologische molen haalt. Het pad dat ik bewandel is niet iets waar je zomaar even aan begint zonder een paar stevige drempels over te klimmen.

Laat ik eerst eens uitleggen wat nu de verschillen zijn tussen een aantal dingen die vaak met elkaar verward worden. Ik zal dat doen aan de hand van het genderbreadpoppetje hiernaast. Ik kwam het plaatje tegen ergens op internet en duidelijker dan dat kan ik het niet maken. Op het plaatje rechts is  zien dat er een aantal dingen op verschillende plaatsen is ingetekend. In het hoofd zie je gender, dat is hoe je je voelt. Dat kan mannelijk zijn, of vrouwelijk of iets er tussenin. Het volgende is orientation, geaardheid, of je op mannen, vrouwen, allebei of geen van beide valt.  Dan hebben we sex, het fysieke geslacht waarmee je geboren bent. Datgene waar de verloskundige naar kijkt voor zij “Het is een jongen!” of “Het is een meisje!” roept. Tenslotte is er expression, hoe je jezelf presenteert naar de buitenwereld. Een combinatie van diverse factoren en hoe je jezelf presenteert aan de buitenwereld.

Zoals je kunt zien zijn alle vier de factoren apart van elkaar getekend als een schaal. Bij de meesten zullen ze alle vier met elkaar samen vallen met het geslacht als onderscheidende leidraad. Er zijn ook uitzonderingen die de regel bevestigen, ik ben zo’n uitzondering. Bij mij zit er een verschil tussen gender en geslacht. Mijn hele leven heeft dat al gesluimerd, ben ik zoekende geweest en een rare. Kort na mijn twintigste verjaardag begon ik te snappen hoe de vork in de steel zit. Voor ik echt stappen ben gaan zetten, heeft nog wel wat jaren geduurd.

Inmiddels ben ik nu aardig op weg om het verschil tussen die twee factoren, gender en geslacht, gelijk te trekken. Dat is een lang proces dat in verschillende fasen verloopt: diagnose, real life experience en operatie.

Het begint met een intake gesprek. Een gesprek met een psycholoog om uit te zoeken of je mogelijk op je plaats bent bij het genderteam, of absoluut niet. Als het eerste het geval is ga je op de lange wachtlijst (ik heb bijna een vol jaar moeten wachten) voor wat heet de diagnostische fase. Een periode van minstens zes maanden waarin je maandelijks een gesprek hebt met een vaste psycholoog. Je moet je levensverhaal uitschrijven. Je moet een keer iemand meenemen die jou goed kent. Je krijgt nog apart een psychologisch onderzoek om zeker te zijn dat je niet een psychische stoornis hebt.  Als dat allemaal is doorlopen wordt je dossier besproken door het gehele genderteam. Die geven dan “groen licht” voor behandeling als alles naar wens is. Dan mag je door met behandeling.

Die behandeling begint met hormonen. Een preparaat om het mannelijke hormoon te onderdrukken en neutraliseren en een vrouwelijk hormoon om vervrouwelijking van het lichaam op gang te brengen. Een soort tweede puberteit eigenlijk. Helaas zijn de gevolgen van die eerste puberteit niet ongedaan te maken. Baardgroei bijvoorbeeld moet van buitenaf worden gestopt en mijn stem kan ik alleen maar veranderen door logopedie en stemtraining. Wat wel verandert is de verdeling van vet, verhoging van het vet percentage, vermindering spiermassa en borstgroei.

Samen met die medicatie begint dan ook de real life experience. Een periode van een jaar waarin je als het “wensgeslacht” dient te leven. Het is een test om er zeker van te zijn dat dit de goede keus is. Pas als dat jaar achter de rug is gaat men over tot operaties. Waarvoor je dan weer op de volgende lange wachtlijst moet. Onderwijl zal de medicatie nog door werken en effect blijven hebben. De eerste effecten zijn na een paar weken al merkbaar, maar voordat het maximale effect is bereikt ben je al snel twee tot drie jaar verder, een gewone puberteit is ook niet in een maandje gepiept. Na een operatie zal ik de rest van mijn leven afhankelijk zijn van medicatie om mijn hormoonhuishouding in het gareel te houden.

Op het moment dat ik dit schrijf, februari 2012, heb ik de diagnostische fase afgerond. Ik heb net uitslag gekregen over mijn diagnose en moet nu een afspraak gaan maken met een endocrinoloog (hormoonarts) om een gedetailleerd behandel plan op te stellen. In grote lijnen weet ik al wel hoe zal zijn, ik begin eerst met enkel androcur wat testosteron neutraliseert. Dat voor een periode van zo’n 3 tot 6 maanden. Als dat goed gaat, en de dosering waar nodig bijgesteld zijn, dan zal ik ook oestrogeen gaan krijgen. Daarmee zal ook de tijd gaan tellen voor de real life experience. Ondertussen ben ik al begonnen met dingen die ik zelf kan doen, zonder medische hulp.

Ik hoop dat deze open brief wat duidelijkheid heeft gegeven. Als je nog vragen hebt, over mij of over dit onderwerp in het algemeen, mag je ze altijd stellen. Ik probeer er zo open mogelijk over te zijn. Ik heb ook een lijst met veel gestelde vragen gemaakt waar de antwoorden staan op de vragen die ik het meest heb gehoord. Die vind je hier, of bovenaan deze pagina op de tabbladen.

Uiteraard kan je dit blog gewoon gaan lezen. Als je op de hoogte wilt blijven van nieuwe posts kan dat middels de knop rechts in het menu.

Groet,

Danielle