All posts filed under: Operatie

Lente-equinox

Published by Danielle

Iemand die me dierbaar is volgt in haar leven het Keltische jaarwiel en ik doe mijn best om bij elk van de 8 feesten even een berichtje te sturen. Ik heb daarvoor in mijn agenda herinneringen staan, zodat ik weet wanneer ze zijn. Maar van één weet ik precies wanneer het is: de lente-equinox, waar de zon recht boven de evenaar staat. Gevierd met Ostara, dat het begin van de lente markeert. Waarom ik dat zo precies weet? Omdat de lente-equinox vorig jaar samenviel met de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik de operatiekamer ingereden werd, ontvangen door de anesthesist-met-rustgevend-Duits-accent. Het is toeval dat mijn operatie zo samenviel met het begin van de lente. Maar dat maakt het wel symbolisch: een nieuw begin in de seizoenskalender en ondanks dat mijn transitie een veel langer en groter traject is voelt het ook als een nieuw begin in mijn leven. Alweer een jaar geleden, maar ik herinner me alles nog alsof het nog maar vorige week was: de spanning …

Zes maanden verder

Published by Danielle

Het is nu zes maanden sinds mijn fameuze onder invloed van de nodige pijnstillers geschreven blog verscheen. Ofwel zes maanden sinds mijn operatie. Het is alsof ik met mijn lichaam een pas verliefd stel ben, want ik houd het echt tot op de maand nauwkeurig bij hoe lang we al samen zijn. Zes maanden inmiddels en ik vind het een mooi moment om terug te blikken. Eindelijk voel ik me weer normaal, dat heeft lang geduurd. Ik heb zeker drie maanden dagelijks aan de pijnstillers gezeten en ook daarna nog regelmatig hulp nodig gehad om de pijn te onderdrukken. Die pijn heb ik echt heel erg onderschat en in die zin is het me enorm tegen gevallen. Inmiddels kan ik alweer een tijdje zonder. De pijnscheuten die ik nog zo af en toe heb zijn hevig, maar duren slechts kort. Kwestie van blijven ademen om er doorheen te komen. Maar die eerste weken? De massa van een handvol neerkomende fotonen deed al pijn. Op sommige momenten had weinig hoop dat het ooit nog goed zou komen. …

Overschat

Published by Danielle

Ik heb een heleboel dingen rondom mijn operatie onderschat: de pijn, de vermoeidheid, de lange nasleep. Maar één ding heb ik juist schromelijk overschat: de invloed die het zou hebben op mijn zelfbeeld. Helaas, mijn zelfbeeld is nog steeds niet positief en Scumbag Brain is niet door de chirurg verwijderd. Met hem zit ik nog steeds opgescheept en juist nu lijkt hij harder zijn best te doen de rotzak uit te hangen dan ooit. Scumbag Brain is net als voetschimmel, je komt er maar niet vanaf. Steeds als je denkt dat je aan de winnende hand bent duikt ie weer op. Scumbag Brain is ook net als die pestkop op school, die niet alleen inhakt op je zwaktes maar ook nog even blijft natrappen als je al op de grond ligt en jezelf niet meer kan verdedigen. Ik heb het idee dat ik in de waan was dat ik door de operatie ook van Scumbag Brain af zou zijn. Helaas is dat niet zo. Ik heb een boel onzekerheden en nog steeds een negatief zelfbeeld. In …

Drie maanden verder

Published by Danielle

Het is nu drie maanden sinds mijn operatie. Dat ik mijn tijd zo reken, dat geeft wel te denken wat voor allesbepalende factor dat in mijn leven is. Het is inmiddels ook een maand sinds ik voor het laatst heb geblogd en dat heeft alles met elkaar te maken. Mijn herstel gaat rustig voort, de chirurg had bij de controle een paar weken terug geen bijzondere opmerkingen, de genezing gaat wat haar betreft goed. Ik mag nu ook weer in bad of zwemmen. Niet dat ik helemaal geen bad heb in huis, alleen een douche en het me ook nog steeds ontbreekt aan zwemkleding. Maar als ik zou willen kan het en het voelt fijn om een beperking minder te hebben. Want andere beperkingen zijn er nog wel. Fietsen heb ik nog steeds niet aangedurfd. Ik denk dat dat één van de laatste grote achievements in het genezingsproces gaat zijn. Voorlopig verplaatst ik me wel te voet. Gewoon zitten kan ik inmiddels wel. Al een paar weken gebruikte ik die vreselijke institutioneel-oranje zitring niet meer. …

Thuiskomen

Published by Danielle

Ken je dat gevoel? Dat gevoel van thuiskomen. Dat gevoel dat je na een lange zware werkdag waar maar geen einde aan leek te komen op de bank ploft. Of na een zakenreis eindelijk weer in je eigen bed kan slapen, zonder die snurkende collega als kamergenoot. Dat je weer lekker in je eigen veilige vertrouwde comfortzone bent. Vier weken geleden schreef ik over het thuis komen in mijn appartement. Nu schrijf ik weer daarover. Maar nu is het niet een huis, geen muren en een dak, met een voordeur en balkon. Nu schrijf ik over het thuiskomen in mijn eigen lichaam. Dat ervaar ik nu ook. Mijn lichaam was een huis, maar zoals Dionne Warwick zong: “A house is not a home.” Nu is mijn lichaam niet alleen maar een huis, het is ook een thuis. Fat voelt heel bijzonder. Het is vandaag precies twee maanden geleden dat ik de operatiekamer ingereden werd en van het ziekenhuisbed overstapte op die operatietafel om door de chirurg toegedekt te worden met verwarmde dekens. Het is ook …

Home Sweet Home

Published by Danielle

Het heeft langer geduurd dan ik had verwacht, ook al had ik vooraf niet een duidelijk beeld van hoelang het zou duren. Maar eindelijk is het zover: ik ben thuis! Na weken bij mijn ouders te hebben verbleven, en daar meer dan uitstekend ben verzorgd, ben ik eindelijk thuis, in mijn eigen huisje. De operatie is een goede maand geleden en de genezing maakt voortgang. Al is het wel met twee stappen vooruit en eentje terug. Een week eerder had ik al het plan opgevat om naar huis te gaan. Een slechte nacht en veel pijn gooiden toen roet in het eten. Alles werd een week uitgesteld. Dit weekeinde had ik weer tegenslag terug, dat bijna weer zou voorkomen dat ik naar huis zou gaan. Dit keer in de vorm van een bloeding. Dat lijkt nu ook weer onder controle en ik kon toch naar huis. De laatste dagen voelt het ook eindelijk alsof de genezing vooruit gaar. Ik heb sinds de operatie voortdurend pijn. Met pijnstillers is dat wel terug te brengen naar een …

Haiku

Published by Danielle

In mijn boekenkast vindt je geen dichtbundels, ik ben geen poëtisch type. Gedichten schrijven doe ik zelden en ze publiceren nog veel minder. -Alleen als het moet met Sinterklaas.- Bij wijze van geintje, volgend op een online discussie over poëzie, schreef ik een haiku. Met een vaste lengte van 17 lettergrepen is zo’n gedichtje wel te overzien en rijmen hoeven ze ook al niet. In de eerste nacht na mijn operatie heb ik onder invloed van de nodige substanties er nog eentje geschreven. Net nadat de verpleging nog een extra spuit met pijnstillers in mijn bovenbeen had gezet. Vind het nog best een prestatie van mijzelf dat ik in die staat iets heb weten te schrijven dat past in het lettergrepenstramien van een haiku. Later heb ik er nog zo een paar van die korte gedichtjes geschreven, een aantal heb ik al op mijn twitter-account gepost. Ook al neem ik ze niet al te serieus, ze geven wel weer wat er zoal in mijn gedachten omgaat. Ik heb ze hier verzameld met erbij het moment …

Blijf ademhalen!

Published by Danielle

Het is alweer drie weken geleden en ook voelt het nog als pas drie weken. Het genezingsproces gaat langzaam en met de nodige ongemakken. Ik ben inmiddels heel erg op de hoogte waar mijn buikspieren zoal aan vast zitten. Overeind komen vanaf bed is nogal een klus als je het daarbij moet hebben van alleen maar je armen. Dat gaat echt in etappes nu. Dan mis ik best wel die triangel boven mijn bed om me aan op te kunnen trekken. Behalve het gemis aan nuttige buikspieren heb ik nog wel meer ongemak. De hechtingen die gewoon dicht zijn jeuken. You can’t spell stitch without itch. Het is een teken van genezen waar ik op gerekend had. Met jeuk kan ik omgaan, ik heb door de jaren geleerd het te negeren en het naar de achtergrond van mijn gedachten te verplaatsen. Dat kan ik niet met pijn. Pijn is gewoon aanwezig en dringt zich op in mijn gedachten. Ik zou het heel slecht doen met chronische pijnklachten. Ik weet dat dit langzaam weg zal gaan …

Geluk & Verdriet

Published by Danielle

Mijn laatste paar blogs gingen vooral over het fysieke deel van de operatie en de eerste dagen van het genezingsproces, over het mentale heb ik sindsdien nog nauwelijks geschreven hier. Terwijl het mentaal ook best een belastend proces is, veel gedachten die een storm in mijn hoofd vormen. Door wat er gisteren is gebeurd heb ik het een beetje op rij kunnen krijgen, ook al kwam dat proces op gang door intens verdriet. De ‘waar ben ik aan begonnen gedachte’ heb ik gehad. Vind ik ook niet zo raar en ik had dat ook wel verwacht dat deze langs zou komen. Ik trek nu twee maal per dag een extra uur uit voor de verzorging van mijn nieuwe orgaan. Daar reken ik nog niet eens de extra tijd bij die ik nodig heb voor een eenvoudig toiletbezoek. Een neo-vagina vergt nogal wat aandacht en tijd. Maar ik heb het ervoor over. Tijdens de verzorging zie ik mezelf in spiegels, naakt uiteraard, en het is nog verre van genezen. It ain’t pretty, zouden de Amerikanen zeggen. Je kan …

Vijf ziekenhuismaaltijden

Published by Danielle

Mijn leven draait grotendeels om eten. Mijn studie had ermee te maken en het werk dat ik sindsdien doe draait ook om lekker eten. Ik schijn een foodie te zijn, al kan ik op zijn tijd ook enorm genieten van een maaltje bij de Burger King of een frikadel speciaal. Een van de dingen waar ik dan ook enorm tegen op zag van het hele ziekenhuiscircus was het eten. In de hotelwereld waar ik vandaan kom hebben ze geen hoge pet op van de instellingskeuken. Zout-, smaak- en liefdeloos bereid voedsel wat vooral functioneel is, ‘lekker’ is niet belangrijk. Vooral de warme maaltijden. Het ontbijt en lunch had ik niet veel vrees voor. Daar hield ik het gewoon bij brood, yoghurt en beschuit. Uiteraard met het beleg in van die monoverpakkingen waarvan de inhoud totaal niet strookt met het gebruiksdoel. Kuipjes boter voor anderhalve boterham. Hagelslag voor twee beschuitjes en de pindakaas voor tweederde boterham. Die verhoudingen begreep ik in mijn hoteltijd ook al nooit, op geen enkele mogelijkheid kom je ermee uit. Je houdt …