All posts filed under: Maatschappij

Positiviteit uit de omgeving.

Published by Danielle

Voor vandaag heb ik wat moeten zoeken naar inspiratie voor een blog. Vanmorgen had ik nog geen idee wat ik zou moeten schrijven. Door een verrassingsbezoek aan een groep kamperende vrienden is die inspiratie goed op gang gekomen. Het is voor het eerst dat ik weer een sociaal moment had sinds ik ben begonnen met de hormonen, ik heb daarom besloten om beschuit met muisjes mee te nemen. De reacties daarop was positief en ik heb een hele snelle manier van beschuit met muisjes maken geleerd. Tot nu toe heb ik alleen nog maar positieve reacties gekregen op mijn transitie. Van collega’s “die het zo spannend vinden.” Van oud-klasgenoten “die het eigenlijk niks verbazen.” En van familie en vrienden. Alle reacties die ik tot nu te gehad heb zijn met respect en steunend. Soms vraagt men naar dingen, of ik lang hiermee bezig ben bijvoorbeeld. Naar bepaalde specifieke aspecten van mijn transitie. Hoe het met me gaat, of ik al wat voel. Eerlijk gezegd zit ik nog steeds te wachten ’till someone freaks out’.  Iemand …

Transgenderwet naar het parlement!

Published by Danielle

Het heeft lang geduurd maar vandaag is eindelijk het wetsvoorstel voor wat in de volksmond al de nieuwe transgenderwet heet. Ik vind “Wijziging van Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek en de Wet gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens in verband met het wijzigen van de voorwaarden voor en de bevoegdheid ter zake van wijziging van de vermelding van het geslacht in de akte van geboorte” zelf ook wel erg lang om uit te spreken. Dus ik noem het ook gewoon transgenderwet. Ik heb net de wetstekst en de bijbehorende memorie van toelichting doorgelezen en dit wetsontwerp stemt mij positief. In de toelichting doet de Staatssecretaris uitleg over de totstandkoming van deze nieuwe wet. Onder andere wordt er terug geblikt naar de huidige wetgeving die stamt uit 1985. Destijds was Nederland een van de eerste landen waar de mogelijkheid tot aanpassing van het geslacht op het paspoort mogelijk was. Volgens de toen geldende opvattingen is er toen een sterilisatie-eis opgenomen in wet, dat was een ‘natuurlijk’ onderdeel van transseksualiteit vond men toen. In de loop der jaren zijn de ideën daarover gewijzigd. Ook …

Humor, herkenning én een boodschap

Published by Danielle

Via twitter kwam ik een fragment tegen uit het Belgische TV-programma Villa Vanthilt, een late-night talk show door Marcel Vanthilt op het Belgische net één. Het is een interview met Fran Bambust over het boek wat ze schreef. In een paar minuten zag en hoorde ik een heleboel herkenning, humor en een boodschap. Enfin, kijk het eerst maar even: Frans boodschap: Er zijn te weinig probleemvrije transen met gezicht. Ze noemt zelf dat de transen die in de media komen meestal één van de vier P’s zijn: Pathetisch geval, Psycho of Prostituee zijn. (De vierde P mag je zelf terughoren in het filmpje.) Omgekeerd: er zijn nauwelijks transen in de media met een positieve uitstraling. Als ik in gesprek ben met iemand over mijn genderdysforie dan komt al snel “Kelly, je weet wel… die van big brother” ter sprake. Niet bepaald het rolmodel wat ik in gedachten had. Ik ben wat dat betreft ook blij dat Valentijn de Hingh regelmatig opduikt in de media. De publieke coming-out van Lana Wachowski (die samen met broer Andy …

Vreemde eend in de bijt

Published by Danielle

Je kent ze vast wel die reünieprogramma’s op de televisie. Klasgenoten van Koos Postema was een bekende en er zijn nog spin-offs van gemaakt. Rob Kamphues heeft er nog eentje gepresenteerd. Je zet een oude schoolklas weer in, een in de studio gebouwd, klaslokaal en gaat ze interviewen over vroeger en nu. Er wordt een beeld geschetst van de ontwikkeling die iemand door heeft gemaakt. Het sulletje van vroeger die nu succesvol zakenman is, dat soort dingen. Eigenlijk altijd is er wel één bijzonder persoon in de klas, iemand die iets bijzonders heeft gedaan in zijn leven. Die een medaille wint op de olympische spelen, die astronaut is geworden, geëmigreerd naar een onderzoeksstation op Antarctica, de minister-president. Iemand die niet het geijkte pad van huisje, boompje, beestje heeft bewandeld (of wel en nu het gezicht van een supermarkt reclame is). Of een transseksueel. Waar alle klasgenoten een opleiding zijn gaan doen, een baan gevonden of een eigen bedrijf hebben gestart. Verliefd, verloofd en getrouwd zijn. Kinderen hebben gekregen. Er is altijd een vreemde eend in de …

Dé vraag

Published by Danielle

Het is dé vraag. De ultieme vraag. De vraag die alle andere vragen overbodig maakt. Maar het is niet de vraag of je trek hebt in een drankje. Afgelopen week was het weer zover, iemand die nog niet van de hoed en de rand wist vroeg naar wat dingen over mijn transitie. Ik heb haar leren kennen ná mijn coming-out en ze vroeg naar wat dingen.  Dan komt toch weer de vraag die iedereen schijnt bezig te houden, of althans alle cis-mensen (cis betekent niet-trans) die ik tegenkom. Het is verreweg de meest gestelde vraag als het om mijn transitie gaat. Of ik me ook “ga laten opereren?” Met opereren doelen ze dan op de geslachtsaanpassende operatie. Ik snap niet zo goed wat nu die grote obsessie is die mensen met mijn genitaliën hebben, ik vraag aan anderen ook niet of hun binnenste schaamlippen ook echt kleiner zijn dan de buitenste of aan mannen of ze links- of rechtsdragend zijn en eventueel besneden. Maar aan transgenders lijkt het normaal om te vragen naar hun geslachtsorganen. …

Keuzestress

Published by Danielle

Ik houd niet van kiezen. Dat ik voor mijn nieuwe woning álle meubels bij de Ikea haal is niet alleen maar omdat het zo handig en goedkoop is: het beperkt de opties. Minder keuzes is minder keuzestress. Dat heb ik in restaurants net zo,  ik houd niet van menukaarten met meer dan drie voor-, hoofd- en nagerechten. Ook omdat ik uit ervaring weet dat een grotere keuze de kwaliteit er meestal niet beter op maakt. Als ik een vers schepijsje wil bestellen val ik meestal terug in de geijkte combinatie: chocolade, citroen en yoghurt zonder slagroom. Dus ik woon straks fijn in een Ikeashowroom. De vloer, de meubels, de keuken, het bed, het matras, de garderobekasten. Het komt allemaal uit de grote blauwe blokkendoos met gele letters. Jammer dat ze géén verf verkopen, anders had ik die daar óók gekocht. Overigens ben ik nog opvallend weinig van de iconische inbusboutjes tegen gekomen. Het is toch voornamelijk met van die platte ronde schijven die de boel aan elkaar vast klemmen. Die zullen vast een naam hebben, ik …

High Heel Tuesday

Published by Danielle

Mijn werkgever vroeg vandaag wanneer ik nu eens in zo’n hippe gekleurde broek op het werk zou verschijnen. “En dan iets met bloemetjes erbij.” Vooralsnog draag ik op mijn werk mijn oude kloffie, casual overhemden met korte mouwen en jeans. Dat is gemakszucht, dat is nog niet geschikte nieuwe werkkleding hebben, dat is angst. Die angst zit ‘m vooral in iets wat ik zie als een van mijn volgende grote drempels; mijn stem. Ik kamp niet alleen met genderdysforie, maar ook met genderdysfonie. Mijn stem is letterlijk ontstemt met mijn gender. Ik ben helaas niet gezegend met een lichte stem. Ik ken zelf ook totaal geen technieken om mijn stem goed te kunnen gebruiken. Ik heb vroeger wel logopedie gehad, zover ik me kan herinneren was dat vooral vanwege het nasale in mijn stem. Maar dat is ook al ruim 20 jaar geleden. Als ik weer naar het VUmc ga moet ik maar eens even zorgen dat ik de verwijzing naar de foniater krijg. Even tussendoor, dan heb je als medisch specialist toch wel het slechtst …

Mijn gevangenis

Published by Danielle

Ik leef al mijn hele leven in een gevangenis; een gevangenis gevormd door mijn eigen lichaam. Met de maatschappij als cipier. Die gevangenis houdt mijn innerlijk gevangen en heeft een nette hoge muur om haar heen gebouwd, zodat ze maar niet naar buiten kan. Voordat ik wist dat het ook anders kon, was dat niet eens zo erg. Maar sinds ik eenmaal op verlof ben geweest en van de vrijheid geproeft heb, valt het me zwaar om terug mijn cel in te moeten voor het dagelijks leven. De maatschappelijke discussie over de zogenaamde luxe van de Nederlandse gevangenissen laaien zo af en toe weer op. Onlangs zag ik een aflevering van het TV-programma Buch in de Bajes. Nederlandse gevangenissen lijken geenszins op wat wordt vertoont in Locked-Up Abroad, wat in beeld brengt hoe gevangenissen in bijvoorbeeld zuid-oost Azië en Zuid-Amerika, er van binnen uitzien. Wel hoor je van de gedetineerden waar Menno Buch mee spreekt dat niet de aan- of afwezigheid van luxe het in de gevangenis zitten zwaar maakt, maar het gebrek aan vrijheid. Dat je niet kan …

Verhuisplannen

Published by Danielle

Over een maand krijg ik de sleutel van mijn nieuwe appartementje. Vers gerenoveerd dus zonder vervelende nalatenschappen van vorige bewoners. Zoals die baby-diarreebruine muur, waar vijf (!) lagen extra dekkende verf overheen moesten om het toonbaar te maken, in mijn vorige woning. Het wordt de eerste keer dat ik een woning zonder enige beperkingen, buiten de bouwkundige dan, kan inrichten. Ik hoef alleen maar rekening te houden met mijn eigen smaak en wensen. Dat geeft vrijheid, maar ook wel keuzestress. Om die stress te beperken koop ik zoveel mogelijk bij de Ikea, dan blijft het nog een beetje overzichtelijk. Ik heb al heel wat gebrainstormd over mijn toekomstige inrichting. Hoofdzakelijk de planning van mijn keuken, daar heeft al veel meer tijd en energie ingezeten als alle andere ruimten bij elkaar. Het is maar waar je prioriteiten liggen. Nu het allemaal dichterbij komt toch ook maar eens gaan nadenken over de rest van het interieur. Gelukkig heb ik daar in grote lijnen al een plan voor. Ik houd van rust, ik kan een hele dag thuis zijn, bezig met …

Na(am)denken.

Published by Danielle

Deze week is het zoontje van een bevriend stel geboren. De naam van de kleine kent maar één lettergreep, na de onthulling van die ene lettergreep kwam het gesprek over namen. Er werd geopperd dat de meest voorkomende namen tegenwoordig slechts één of twee lettergrepen hebben. Dat drie al een zeldzaamheid is. Ik heb het even nagekeken op een site met populairste babynamen. Bij de jongens staat er in de top 20 één naam met 3 lettergrepen, acht stuks met twee lettergrepen en de overige elf kennen inderdaad maar een enkele lettergreep. Meisjes krijgen er meer, ik tel er ook hier één met drie,  elf met twee, en slechts acht met één lettergreep. Volgens dit volstrekt empirisch onderbouwd, statistisch verantwoord en volledig representatieve onderzoek *kuch*  hebben jongens een roepnaam met 1,5 en meisjes een naam met 1,65 lettergrepen. Toen ik een paar jaar terug voor het eerst moest gaan nadenken over een nieuwe naam was ik er al vrij snel uit, ik houd gewoon dezelfde en neem de vrouwelijke vorm. Makkelijk toch? Voorletters blijven hetzelfde. Het is …