All posts filed under: Coming Out

Een jaar out

Internationale Vrouwendag afgelopen vrijdag markeerde de dag dat ik precies een jaar daarvoor publiekelijk uit de kast kwam. Met een eenvoudig facebook berichtje en daarin de link naar de Open Brief op dit blog bracht ik mijn ‘dingetje’ in de openbaarheid. Mensen in mijn zeer nabije omgeving waren al op de hoogte, maar mijn wijdere sociale kringen nog niet. Met dit berichtje heb ik even de effectiviteit van het sociale netwerken op de proef gesteld. Ik kan wel stellen dat die netwerken prima hun taak hebben vervuld. Een week na mijn coming out heb ik er al over gepost: over de bergen positieve reacties die ik kreeg. Via facebook, via e-mail, in persoon, alle reacties waren postitief. Ergens was ik best wel bang voor negatieve reacties. Ik had ervaringen gehoord over mensen die verstoten werden door hun familie, hun baan verloren, vrienden kwijt raakten. Internet is een zegen, maar soms kan je er beter niet komen. Net zoals je niet wat symptomen van een kwaaltje dat je hebt moet intikken in Google: je gaat altijd …

Unbirthday, de kaartje-editie!

Bijna een maand geleden vierde ik mijn unbirthday. In het blog dat ik daarover schreef sprak ik over een stapel enveloppen met unbirthdaykaartjes die ik die dag heb verstuurd. Al sinds die dag wilde ik ze ook hier graag laten zien, maar heb er nog even een embargo op gehouden voor mijzelf. Nu de kaartjes allemaal hun doel hebben bereikt, een enkele letterlijk aan de andere kant van de wereld vind ik het nu een goed moment om het ook hier te delen. Als je de kaart opent is daar de volgende tekst te lezen: ‘Well, perhaps you haven’t found it so yet,’ said Alice; ‘but when you have to turn into a chrysalis—you will some day, you know—and then after that into a butterfly, I should think you’ll feel it a little queer, won’t you?’  ‘Not a bit,’ said the Caterpillar. In rups Daniël lag een lieflijke vlinder besloten. Nu heeft ze zich ontpopt en noemt ze zich: Daniëlle Daarna volgt een instructie om de voorkant van de kaart nog eens te bekijken en deze dan open …

IJsbreker

Zoals je twee weken terug hebt kunnen lezen ben ik bezig met het inrichten van mijn nieuwe woning. Nu mijn klusvakantie weer voorbij is en ik weer gewoon aan het werk ben, pak ik ook mijn blogregelmaat weer op.  Het leuke is dat het hele blok net is opgeleverd en ook al mijn nieuwe buren nog druk aan het klussen, schilderen, behangen en inrichten zijn. Gister kwam ik per toeval op het station een van mijn onderburen tegen die me herkende. Het gesprek kwam dus al snel op hoe ver we al waren en hoe we bepaalde dingen hadden aangepakt en meer van dat al. Het gesprek resulteerde in een wederzijdse uitnodiging om bij elkaar te komen kijken. Mijn nieuwe woning gaan betrekken wil ik doen in mijn nieuwe, ware gedaante. Dat is ook een van de redenen waarom ik er bij de psych vorige week op aangestuurd heb om nu, en niet over drie maanden, pas te beginnen met hormonen en de volgende stap: de RLE. Dat valt dan mooi samen met mijn verhuizing: …

High Heel Tuesday

Mijn werkgever vroeg vandaag wanneer ik nu eens in zo’n hippe gekleurde broek op het werk zou verschijnen. “En dan iets met bloemetjes erbij.” Vooralsnog draag ik op mijn werk mijn oude kloffie, casual overhemden met korte mouwen en jeans. Dat is gemakszucht, dat is nog niet geschikte nieuwe werkkleding hebben, dat is angst. Die angst zit ‘m vooral in iets wat ik zie als een van mijn volgende grote drempels; mijn stem. Ik kamp niet alleen met genderdysforie, maar ook met genderdysfonie. Mijn stem is letterlijk ontstemt met mijn gender. Ik ben helaas niet gezegend met een lichte stem. Ik ken zelf ook totaal geen technieken om mijn stem goed te kunnen gebruiken. Ik heb vroeger wel logopedie gehad, zover ik me kan herinneren was dat vooral vanwege het nasale in mijn stem. Maar dat is ook al ruim 20 jaar geleden. Als ik weer naar het VUmc ga moet ik maar eens even zorgen dat ik de verwijzing naar de foniater krijg. Even tussendoor, dan heb je als medisch specialist toch wel het slechtst …

Reacties buiten de kast

Een week geleden heb ik besloten om all-out te gaan en gewoon een link naar dit blog, of eigenlijk mijn open brief, op facebook te zetten. Sinds dat moment beschouw ik alles als algemeen bekend. Ik ga niet mijn mond meer houden tegenover anderen en ik ga er ook geen probleem van maken als iemand het verder verteld. Alles is toch makkelijk na te lezen op een openbare website, ik strooi zelfs visitekaartjes met het adres erop rond. Het staat op internet dús het is waar. Dat uit de kast komen, is één van de beste dingen die ik ooit heb gedaan. Gewoon niet meer vragen hoeven ontwijken. Niet meer opmerkingen hoeven inslikken. Dat is zo’n enorm bevrijdend gevoel. Ik kan het iedereen aanraden! 😉 Tegelijkertijd moet ik ook opmerken dat het achteraf gezien echt enorm meegevallen is, en ik het eigenlijk gewoon veel eerder had moeten doen. (Thank You Captain Hindsight!) Geen enkel onvertogen woord heb ik gehoord. Geen negatieve reactie of wat dan ook. Iedereen die heeft gereageerd was positief. Ik zit nog …

Bread and Roses

Vandaag, 8 maart, is het internationale vrouwendag. Ik zag het in de krant, hoorde het op het nieuws en ook op het werk werd erover gesproken. Waarom die dag op 8 maart valt verschillen de internetbronnen, daarover verschillende de internetbronnen nogal van mening. Ik vind die historische verband met het “Bread and Roses” protest het mooiste. Dat protest, een staking van New Yorkse (maar elders lees ik Massachusetts) textielwerksters zo’n 100 jaar geleden wordt gezien als een van de belangrijkere gebeurtenissen in het feminisme en katalysator van vrouwenrechten. Ik vind het een mooie aanleiding om maar voorgoed uit die stomme kast te komen. Die kast die ik nu al veel te lang van binnen heb gezien. Tijd om nu volledig open te zijn waar ik mee bezig ben. Er verschijnt als ik dit blogje heb gepost, dadelijk een linkje naar mijn Open Brief  op mijn facebook account. Daar lezen nog wat mensen, collega’s, vrienden, en oud-klasgenoten mee die nog van niets weten. Of wellicht niets weten maar wel wat vermoedden. De laatste tijd waren mijn hints toch al …

Coming out FAQ

Als ik vertel over mijn situatie krijg ik vaak dezelfde vragen terug. Ik heb ze verzameld in deze Frequently Asked Questions. Mocht je nog meer vragen hebben: stel ze gerust. Hoe ga je heten? Ik zal gewoon de vrouwelijke versie van mijn huidige naam gebruiken. Daar kan ik prima mee leven, dat is het makkelijkste voor iedereen die mij kent en ik hoef nergens anders aan te wennen. Daarnaast, ik kan mezelf wel Jozefien gaan noemen, maar ik voel me helemaal geen Jozefien. Moeten we nu hij of zij zeggen? Het liefste zij of haar natuurlijk. Maar ik ga er echt geen heet hangijzer van maken als er een “hij” valt. Waarom zou ik? Overigens, als je weet dat iemand een transgender is, en je weet niet zeker hoe hij of zij aangesproken wil worden: vraag het. De liefde en relaties, die eh…. nou eh…. val je nu op…. hoe zit het met je geaardheid? Ik voel mijzelf aangetrokken tot vrouwen. In zekere zin kan je concluderen dat ik lesbisch ben. Als basis voor geaardheid …

Naamvragen

Opvallend dat ik toch vaak dezelfde vraag krijg van mensen: “Hoe ga je heten?” Blijkbaar is dat toch niet zo voor de handliggend als ik zelf dacht. Ik heb van mijn ouders een naam, twee eigenlijk, gekregen die wel mannelijk is maar ook een heel gangbare vrouwelijke versie kent. Om het helemaal makkelijk te maken is de verkorte versie en het verkleinwoord voor allebei hetzelfde. Dus ik wil die gewoon gaan gebruiken, ik doe het ook al wel her en der. De aangepaste versie van mijn huidige naam gebruiken heeft nog meer voordelen: voor mijn ouders en familie bijvoorbeeld. Die hoeven me feitelijk niet anders te noemen dan ze al 28 jaar doen. Mijn voorletters blijven hetzelfde, ook handig voor officiële post enzo. Ik snap ergens wel waarom men deze vraag stelt. Ik hoor veel van transen dat ze na de transitie “stealth” gaan leven. Niet meer willen opvallen en vooral willen breken met hun verleden. Hoe minder mensen weten van hun geboortegeslacht, hoe beter lijkt het. Maar ik heb niet de intentie zo’n breuk …

Coming out op het werk, deel 1

Twee weken terug viel een collega al op dat ik geen jongetjesjas aan had. Toen vroeg ze al een beetje door, maar ik was niet echt in de mood en gelegenheid om even all out te vertellen wat er nu gaande is. Vorige week aan het einde van de werkdag viste ze er weer een beetje naar en sloeg ze de spijker op de kop: “Wil je soms een meisje worden?” “Ja.” “leuk! Dus je word een van ons? Welkom!” We zijn na sluitingstijd nog even een hapje gaan eten en hebben over een en ander gesproken. Wat er gaat gebeuren. Ze vroeg naar wat voor kledingstijl ik leuk vind. Hoever ik al was met het hele proces. Nou ja gewoon de belangrijkste basics over wat er gaande is. Dat was zo allemaal een week terug. Vandaag heb ik het ook aan de twee bedrijfsleiders verteld. Gewoon aan het einde van de dag even kort wat er aan de hand is. Ze pikten het goed op. Ik kreeg de inmiddels wel gebruikelijke opmerking: “Moedig dat …

Coming out, stappen vooruit

Dus…. Vandaag weer een bezoekje gebracht aan de psychologe in het VUmc. Er staan concrete stappen op het program. De diagnostische fase die ik daar doorloop is bijna afgerond. Er zijn nog een paar kleine onderdelen die afgerond moeten worden en nog één grote: De coming out op mijn werk. In de familie zijn de meesten wel op de hoogte. In mijn vriendenkring ook wel en die oud klasgenoten op mijn facebook die ik toch nooit zie die merken het vanzelf wel eens. Ga ik me niet te druk over maken. Maar op mijn werk, dat is eng. Dat is moeilijk. Dat zijn mensen met wie ik vijf dagen per week opgescheept zit. Daar zit ook iemand bij die iedere maand geld op mijn bankrekening stort en dat salaris noemt. Ik heb dan ook geen idee hoe mijn werkgever op dit alles gaat reageren. Ik heb er nog eventjes voor, twee maanden om precies te zijn. Als ik half januari weer bij het genderteam ben moet het gedaan zijn. Dan kan mijn dossier die maand mee met …