Latest Posts

Dapper?

Vanavond is de derde aflevering van Arie Boomsma’s documentaire ‘Hij is een Zij’ op tv. Over dat programma heb ik al veel goede reacties gekregen van vrienden, collega’s en familie. En ik heb er niet eens aan meegewerkt. Maar zoals ik twee weken terug ook al schreef vind ik het zelf ook een heel sterk programma. De heftigheid van een transitie en de impact die het op iemand heeft wordt goed en integer in beeld gebracht. Het is ook echt een aanrader om te kijken.

“Als het een keus was, dan zou ik ‘m niet maken.”

De reactie die ik veel krijg, ook al in het verleden is dat mensen mij dapper vinden, of moedig, of knap dat ik het aandurf om de transitie in te gaan. Maar ik vind mijzelf helemaal niet zo dapper. Ik zal het uitleggen. ‘Dapper’ impliceert dat er een keus is en een alternatief om het niet te doen. Een ridder kan ervoor kiezen om de queeste naar de schone deerne aan een volgende over te laten, ridders genoeg. Anders zijn er altijd nog Ogers die de draak kunnen verslaan. Zoals Bo het in het programma Hij is een Zij verwoordt, dat is precies hoe het voor mij ook voelt: “Als het een keus was, dan zou ik ‘m niet maken.” Ze spreekt deze woorden tijdens haar coming-out voor haar klas. Lang geleden heb ik hier ook al eens over geschreven in ‘Ik wil dit niet!’. Als ik die keus had dan zou ik ‘m ook niet nemen. Dan zou ik de zware queeste lekker aan een andere noeste ridder overlaten. Maar helaas is er niemand anders dan ikzelf die op avontuur moet. You may call me Princess Charming.

Met dat moedig en dapper vind ik het dus wel meevallen. Ik zal nooit ontkennen dat het makkelijk is om te leven met genderdysforie. Want dat is het niet. Grappen die de impact ervan bagatelliseren zijn ook de enige waar ik echt boos om kan worden. Daar heb ik gewoon niet genoeg zelfspot voor om naar gewoon mee te lachen. Maar ik zit nu eenmaal met dat verkeerde lichaam opgescheept en ik probeer er gewoon het beste van te maken. Gelukkig heb ik daar in mijn omgeving ruime steun bij. Het helpt echt heel erg dat familie, vrienden en collega’s er goed en begripvol mee omgaan. Het doet me minder een freak of nature voelen, ik voel me door hen gesteund en gewaardeerd als mens en persoon, niet als curiosum.

“If life gives you lemons, you make lemonade.” Zegt men in het Engels. Dat is wat ik doe: het beste ervan maken. Ik kan er niet voor kiezen om geen genderdysforie te hebben. Het beste is in mijn geval mijn persoonlijkheid volgen en mijn lichaam daar op aan te passen. en dat wordt gelukkig mogelijk gemaakt door de medische wetenschap. Ook al heb ik al een boel angsten te overwonnen en zullen er nog wel wat te overwinnen zijn, ik vind dat het met dapper wel meevalt. Maar ik snap dat het er van buitenaf uitziet als moedig om aan een van de meest basale kenmerken van je bestaan te sleutelen. Ons geslacht is tenslotte nog steeds het eerste in je leven waarmee je geïdentificeerd wordt, tegenwoordig zelfs al voor je geboorte.

Of dat dapper en moedig is? Vanuit een maatschappelijk referentiekader vast wel, voor mij voelt het gewoon als (over)leven.

Naakt voor de spiegel

Dit jaar zal ik de grootste beslissing nemen die ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan en wat altijd een van de grootste dingen in mijn leven zal zijn. Het is al bijna 4 jaar geleden dat ik mij aanmeldde bij het Genderteam en ik ben nu al vier jaar naar dat moment toe aan het werken. Eén tip die ik kreeg, vooral in het kader van zelfacceptatie, heeft mij enorm geholpen. Op Nieuwjaarsdag ben ik naakt voor de spiegel gaan staan

Dat was best moeilijk, dat advies heb ik al maanden geleden gekregen, maar ik heb er al die tijd tegen aan gehikt. Te confronterend, te eng. In het kader van het nieuwe jaar en de doelen die ik mij voor dit jaar heb gesteld heb ik me ertoe gezet om het te doen. Het was een openbaring.  

Zo naakt voor de spiegel staan en dan gewoon zien dat het niet klopt. De reflectie is niet zoals deze hoort te zijn. Hoeveel meer ik mijn lichaam ben gaan accepteren, hoe meer dat ene deel misstaat. Ineens was het me duidelijk, al het zorgvuldig afwegen wat ik tot nu toe heb gedaan lijkt haast tevergeefs. Die blik in de spiegel deed de balans keihard doorslaan. Na maandenlang denken, de voors en tegens op een rijtje zetten en twijfelen, was enkele seconden voor de spiegel staan eigenlijk genoeg.

Het gevoel heel duidelijk en heel anders dan wanneer ik kijk naar andere delen van mijn lijf waar ik niet blij mee ben. Ik vind mijn borsten te klein, het beetje haar onder mijn navel zit me in de weg en mijn voeten vind ik te groot. Met die dingen kan ik leven, daar is makkelijk wat aan te doen of simpelweg te camoufleren. Voor mijzelf kan ik die dingen (leren) accepteren. Maar als ik dan in de spiegel de reflectie zie van wat er op kruishoogte zit dan zie ik iets waar ik niet zomaar mee kan leven. Waarvoor camouflage of slim gekozen kleding niet genoeg is. De onvrede met mijn geslachtsdelen voelt heel anders dan de onvrede over mijn voeten, of dat plukje haar onder mijn navel.

Dirk Jan Spiegel

Dirkjan – Mark Retera

Ik betwijfel of er nog argumenten zijn die zwaar genoeg wegen om van gedachten te kunnen veranderen. Ik houd van spur-of-the-moment dingen, maar dit is één ding waar ik niet overhaast een besluit wil nemen. Aan het einde van de week zit ik weer in het ziekenhuis voor een controle bij de endocrinoloog en een gesprek bij mijn psychologe. Kan ik mijn gedachten weer eens wisselen met een professional die er veel objectiever tegenaan kijkt. De kans dat ik die dag een definitieve go ga geven voor de operatie en moet gaan vragen naar de planning en de actuele lengte van de wachtlijst is dan ook heel erg aanwezig.

Dat alles na minder dan een minuut voor de spiegel.

Hij is een Zij

Het gonsde al een tijdje rond in de online trans-scene: Hij is een Zij, het nieuwe programma van Arie Boomsma over transgenders, uitgezonden op de KRO. Dinsdag was de eerste aflevering, ik twijfelde vooraf of ik het zou gaan kijken. Mijn genderdysforie bepaalt dagelijks mijn leven en is in mijn gedachten altijd aanwezig. Soms voelt het alsof mijn leven alleen maar om mijn transitie draait. Om dan ook nog zo’n documentaire/interviewreeks te kijken had ik niet heel veel zin in, maar ik heb toch gekeken.

In dit programma Hij is een Zij volgt Arie Boomsma een aantal vooral jonge transgenders in hun transitie. De verwachtingen waren een beetje gemengd, na het laatste transgerelateerde programma dat Arie presenteerde, Debat op Twee, waren de meningen over hem nogal verdeeld. Ik vond toen al dat hij het als presentator best goed deed. Na de eerste aflevering van Hij is een Zij vind ik dat hij het uitstekend deed. Ik ken niet veel van zijn eerdere programma’s, maar ik vind Arie als interviewer het goed doen persoon. Hij is kalm, stelt goede vragen, komt meelevend over en heeft een prettige stem om te horen.

Belangrijker dan de persoon van de interviewer is de manier hoe de geïnterviewden in beeld worden gebracht. Bij iedere aankondiging van een programma over transgenders is men bang dat het een hoog freakshow gehalte zal hebben, het is een soort collectieve angst. Vind ik vrij ongegrond, ja er zijn tv-programma’s die transen op nogal negatief neer zetten, maar er zijn genoeg programma’s geweest die het onderwerp transgender wel op een integere manier neerzetten en bijdragen aan een brede acceptatie in de maatschappij. Hij is een Zij is er een van.

Wat ik vooral prettig vond is het afbeelden van de transitie als een lang en zwaar proces. Dat is het namelijk, vaak wordt er heel erg gefocust op die ene operatie. Terwijl dat maar een klein deel van het proces is, voor velen een belangrijk deel, maar toch slechts een deel. De gevolgen van een hormoonbehandeling vallen de buitenwereld veel meer op en dragen veel meer bij aan de maatschappelijke en sociale transitie. Operaties zijn veel meer het persoonlijke onderdeel. In Hij is een Zij wordt er ook wel aandacht aan besteed maar ligt er geen nadruk op.

Waar wél nadruk op ligt is de persoonlijke strijd die je doorgaat. Ook al ben je nog zo overtuigt van je gender. Je moet nog altijd een aantal maatschappelijke en persoonlijke barrières door. Dat kan veel moeite en tijd kosten. Ook is al een paar keer naar voren gekomen dat transgender zijn geen keus is wat je zo maar even doet. Het overkomt je, de oorzaak onbekend. Het enige wat je kunt is je er zo goed mogelijk naar richten.

Hij is een Zij is een goed programma. Het brengt transgenders op een integere manier in beeld en besteed aandacht aan de dingen die er echt toe doen. Ook al is het verhaal van iedereen anders, het was voor mij toch vooral heel veel herkenning. Volgende week kijk ik weer en ik vind het een aanrader voor anderen om te kijken. Juist voor hen die niet met genderdysforie kampen geeft het een inzicht in ‘ons’ leven. Heb je de uitzending gemist? Terug kijken kan hier.

Patiëntenstop Transgenders bij VUmc

Vanmorgen berichtte de NOS dat het VUmc een patiëntenstop heeft ingesteld voor het Genderteam. Door gebrek aan fondsen vanuit de zorgeverzekeraars is er niet genoeg geld beschikbaar om iedereen te helpen. Nieuwe patiënten worden voorlopig niet meer aangenomen. Het hele bericht is te lezen op de site van de NOS: VUmc: tijdelijke stop transgenders.

patientenstop

Voor deze situatie was er al gewaarschuwd. Op 18 december, de ochtend nadat de Eerste Kamer de Transgenderwet heeft aangenomen kwam het VUmc al naar buiten met een persbericht dat een patiëntenstop dreigde.Terwijl online iedereen nog heel druk aan het napraten was over het debat, de motie en de stemming. Werd de euforie over de aanname van deze wetswijziging al snel de kop ingedrukt. Al snel las ik online al de eerste berichten van mensen die van het Genderteam te horen hebben gekregen “net op tijd” te zijn met hun aanmelding.

Afgelopen jaar is het ‘Deltaplan transgenderzorg’ ingetreden. Om de onmogelijk lange wachtlijsten, 18 maanden waren de regel, weg te werken is er vanuit de zorgver-zekeraars een zak geld gekomen voor extra psychologen en OK-tijd voor operaties. De wachttijden zijn daarmee drastisch verkort. Ineens was het weer zinvol om te rekenen in weken en maanden, in plaats van maanden en jaren.

Op de laatste informatieavond waar ik was, die over de geslachtsaanpassende operatie zelf, is door Dr. Van Trotsenburg, endocrinoloog en directeur van het Kennis- en Zorgcentrum Genderdysforie (zoals het Genderteam officieel heet), hierover ook gesproken. Hij gaf uitleg over de lengte van de wachtlijsten en hoe die in de voorgaande maanden flink ingekort waren. Tijdens dat praatje liet hij ook wat statistiekjes zien van de aanmeldingen. Die grafieken toonden een duidelijke snel stijgende trend en het was wel duidelijk dat die spoedig de capaciteit van het genderteam opnieuw zou overstijgen. Dat punt hebben we inmiddels dus bereikt. Waarom het aantal aanmeldingen ieder jaar zoveel stijgt is niet duidelijk. Onderzoek is er nog niet naar gedaan, maar er wordt vermoed dat meer erkenning en herkenning van genderdsyforie een belangrijke factor is.

Eén ding snap ik niet. Met ingang van 2014 zijn er een aantal nieuwe DBC-codes in het leven geroepen. Een DBC, Diagnose Behandel Combinatie, is een standaardpakket waarmee zorgaanbieders behandelingen declareren bij de verzekering.  Tot voor kort ontbrak het aan een set correcte DBC-codes voor transgenderzorg. Het VUmc kon niet eens zonder creatief boekhouden de zorg voor transgenders declareren en er werden oneigenlijke declaratiecodes gebruikt. Nu er wel correcte DBC’s zijn, -te lezen op de site van DBC-onderhoud, de instelling die de codes beheert- onder andere voor de diagnose en hormoonbehandeling, lijkt het mij dat er per patiënt gewoon een volledige behandeling gedeclareerd kan worden. Zonder dat de psychologen uit de algemene middelen van het VUmc betaald hoeven worden. Daarmee zou er toch geen gebrek aan financiële middelen moeten zijn? Blijkbaar werkt het toch anders. Als iemand me dit kan uitleggen, dan heel graag: reacties hieronder mogen ook anoniem.

Wat vooral wrang is: vorig jaar zijn de zorgverzekeraars over de brug gekomen met extra fondsen om de onacceptabel lange wachtlijsten weg te werken. Maar nu de zorgverlening eenmaal goed op gang is wordt de geldkraan weer dicht gedraaid. Als het goed is heeft die patiëntenstop voor mij geen gevolgen. De zorg voor de bestaande patiënten en voor hen die al op de wachtlijst staan zou gewoon doorgang moeten vinden. Binnenkort moet ik weer voor controle langs bij het Genderteam, dan vraag ik het toch even na.

Transgenderwet aangenomen!

Wetvoorstel met nummer 33.351: “Wijziging van Boek 1 van het Burgerlijk Wetboek en de Wet gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens in verband met het wijzigen van de voorwaarden voor en de bevoegdheid ter zake van wijziging van de vermelding van het geslacht in de akte van geboorte.”  Ofwel de transgenderwet is vannacht om 02.00 uur met 51 stemmen voor en 24 stemmen tegen aangenomen door de Eerste Kamer! Een motie die de wet zodanig zou verlammen dat deze onuitvoerbaar zou worden is door een meerderheid afgewezen.

De belangrijkste punten uit de wetswijziging: Om het geslacht te laten aanpassen op de geboorteakte en in het GBA hoef je voortaan niet meer langs de rechter. De procedure gaat via de ambtenaar van de burgerlijke stand. Voor die juridische geslachtswijziging vervalt de sterilisatie-eis, je hoeft jezelf dus niet meer permanent en onomkeerbaar onvruchtbaar te laten maken om een paspoort met een juiste gendervermelding te krijgen.

Van het plenaire debat over de Transgenderwet in de Eerste Kamer heb ik alleen de tweede termijn kunnen volgen. Met de antwoorden van de staatssecretaris op de vragen. Van de eerste termijn heb de samenvatting gezien en (vluchtig) het stenogram gelezen. Veel nieuws heb ik niet gehoord, het was vooral herhaling van zaken die ook in de schriftelijke voorbereiding door de vaste Kamercommissie van Veiligheid en Justitie aan bod zijn gekomen. Ik doe een samenvatting van de belangrijkste zaken uit het debat.

Tussendoor even petje af voor staatssecretaris Teeven. Ik ben geen groot fan van de VVD en ook bij de koers die de staatssecretaris vaart op andere vlakken heb ik zo mijn bedenkingen. Echter heeft hij het wetsvoorstel zowel in de Tweede als in de Eerste Kamer goed weten te verdedigen. Ik heb het gevoel gekregen dat hij ook echt achter deze wetswijziging staat en het persoonlijk belangrijk vind dat deze wet erdoor komt. Het heeft gebleken dat de staatssecretaris zijn huiswerk heeft gedaan. Vooral waar het ging om zijn eigen werkterrein: justitie en strafrecht. Maar ook waar het ging om familierecht hield hij zich staande.

De belangrijkste thema’s in het Eerste Kamer debat waren duidelijk: de waarde van de deskundigenverklaring, de leeftijdsgrens en de ambtelijke procedure.

De senatoren vragen zich af hoe betrouwbaar de deskundigenverklaring is. Onder andere vragen zij zich af of één gesprek al voldoende is. Ze vragen ook hoeveel waarde die verklaring heeft als er een tegenstrijdige second opinion wordt afgegeven. Voor de deskundigenverklaring is het noodzakelijk dat er een duidelijk protocol wordt opgesteld, zodat de verklaringen betrouwbaar zijn. Ook noemt de staatssecretaris dat de deskundigen die aangewezen worden om die verklaringen op te stellen voldoende en actuele relevante kennis en werkervaring hebben. Daarbij noemt hij de drie Gender-teams die Nederland rijk is: Amsterdam, Groningen en Leiden als aangewezen deskundigen. Het team van het UZ in Gent wordt vooralsnog niet aangewezen als deskundige.

Volgens het wetsvoorstel kunnen jongeren vanaf 16 jaar zonder toestemming van een wettelijk vertegenwoordiger overgaan tot het laten aanpassen van hun administratieve geslacht. Eén van de uitgangspunten hierin is de Wet Geneeskundige Behandelings-overeenkomsten. Volgens die wet kunnen jongeren van 16 jaar zelfstandig beslissen om wel of niet een ingrijpende medische behandeling te ondergaan. In de senaat is men bang dat jongeren een onduidelijk zelfbeeld hebben en dat de wens tot geslachts-aanpassing niet duurzaam zal zijn, maar slechts een ‘fase’ die wel over gaat. Vooral de VVD struikelt over de leeftijdsgrens en ziet dit liever verhoogd naar 18 jaar. Aansluitend op de vragen over de deskundigenverklaring geeft de staatssecretaris ook aan dat voor adolescenten extra aandacht zal zijn in het op te stellen protocol. Hij gaat daarbij uit van zeker twee gesprekken. Tevens geeft hij aan dat het grootste deel van de jonge transgenders gesteund is door de ouders of wettelijke vertegenwoordigers. Als belangrijk argument voor de leeftijd van 16 jaar zegt de staatssecretaris dat jongeren in deze leeftijd veel te maken hebben met zaken als aanmelden bij studie, diploma’s en bijbaantjes. Zaken waarin identificatie en de gegevens van de Gemeentelijke Basis Administratie van belang zijn.

De ambtelijke procedure die wordt voorgesteld is nog wel het heetste hangijzer, vooral voor de SP en het CDA. Twee senatoren, beide rechter, voelen zich duidelijk gekrenkt in hun ambtelijke trots wanneer de staatssecretaris zegt dat de rechter in de oude situatie inhoudelijk weinig doet met een aanvraag voor een geslachtswijziging. Hij zegt dat het een papieren zitting is, die rechter doet geen hoor en wederhoor en ziet de persoon in kwestie ook niet. Als transgender verzamel je de benodigde papieren, waaronder een medische verklaring dat je onvruchtbaar bent gemaakt. Die geef je aan een advocaat zodat deze de aanvraag in kan dienen bij de rechtbank. De rechter kan niet meer dan afgaan op de medische papieren en doet uitspraak. In de nieuwe situatie kan je zelf met de stukken naar de ambtenaar van de burgerlijke stand. Die controleert of alle papieren in orde zijn en de deskundige op de lijst staat en zet een stempel. Inhoudelijk mag de ambtenaar niet oordelen over de aanvraag.

In de senaat is een zodanig sterk verlangen naar een rechterlijke toetsing dat dit uitmond in een motie van CDA senator Lokin. De motie stelt dat de staatssecretaris de rechter terug moet brengen in de procedure. De staatssecretaris gaat daar tegenin dat zo’n aanpassing te ver gaat en dat het wetsvoorstel in dat geval opnieuw moet worden ingediend. Het ‘reparatievoorstel’ is een te grote aanpassing om zomaar door te voeren.

De motie-Lokin is afgewezen, het wetsvoorstel is aangenomen. De Transgenderwet zal op 1 juli 2014 in werking treden, zodat er tijd is om het protocol voor de deskundigen-verklaring op te stellen. Volgende zomer kan ik dan zonder gang naar de rechter en vooral zonder dure advocaat een nieuw paspoort aan gaan vragen. Die deskundigenverklaring krijg ik by default, aangezien ik al een diagnose van het VUmc Genderteam op zak heb.

Unmentionables

Weer een blogje met gedachten over de operatie, en factoren die meewegen in de hele afweging die eromheen hangt. Dit keer een thema dat ook raakt aan seksualiteit. Ik vind dat een gewoon deel van het leven en iets wat vaak onderbelicht blijft in transities. Maar mocht je het te veel informatie vinden, sla deze dan gerust over. 

In mijn lade met unmentionables vind je alleen maar Tupperware. Alles is vooral functioneel en praktisch. En ook alleen maar dat. Het is als met de plastic opbergdoosjes: ze zijn werkelijk superhandig, maar al het mooie is opgeofferd aan functionaliteit. Mijn ondergoedlade is dus net zo: vol met functioneel, leeg van mooi.

In mooie BH’s heb ik nog steeds niet niet geïnvesteerd. Mijn borsten zijn na ruim een jaar hormonen net aan een cup AA. Veel moois is daar niet voor en omdat ze nog  volop in ontwikkeling zijn heb ik er nog niet te veel geld aan uit willen geven. Mijn dagelijkse bh’s is een sportbh’s. Zonder beugels en sluiting, wel comfortabel, praktisch, berekend op groei en met wat vulling. Ik wil graag wel wat mooiers maar m nu een Marlies Dekkers op de groei te kopen vind ik ook maar zowat. Vooralsnog houd ik het bij wat ik heb, in de toekomst zal er wel wat meer moois in mijn la verschijnen.

Qua broekjes ben ik slechter af. Ik heb er eigenlijk geen keus in omdat ik nog wat te verbergen heb. Shoppen in de lingeriewinkels heb ik tot nu toe nog steeds niet gedaan, wat ze daar verkopen zijn nu eenmaal niet berekend op mijn anatomie. Ik heb wel een aantal redelijk comfortabele broekjes die de ongewenste delen behoorlijk weten te verbergen. Maar echt mooi vind ik ze niet leuk of sexy nog veel minder. Het comfort is ook niet meer dan redelijk. Weinig stoffen zijn sterk en rekbaar genoeg om een penis te doen verdwijnen, je komt uit bij heel erg synthetisch. Vooral op warme dagen minder prettig.

Dan nog weten die broekjes niet alles volledig te verbergen. Daar kwam ik achter toen ik onlangs een tof kokerrokje paste bij mijn favoriete kledingwinkel. Soepele stof die alle rondingen (ja, ik heb daar inmiddels de heupen voor :P) perfect uit liet komen. Helaas was er één ronding teveel, zo in het midden vooraan. Juist. Ik baalde, ik voelde me op mijn plek gezet door mijn lichaam, beperkt in mijn doen en laten.

Het volledig onzichtbaar verstoppen van mijn penis ’tucking’ heb ik wel eens geprobeerd. Als je het niet kent: het is een methode om met tape of pleister (ik heb wel eens gehoord van dutape) de boel naar achter te plakken, daar zijn wat verschillende varianten van.De resultaten zijn soms erg overtuigend. Bij mijn eerste en enige poging ben ik afgehaakt bij de eerste stap. Je moet weten ‘To Tuck’ betekent in het engels “To put in a snug spot.” In een knusse plek stoppen. Stap 1, waar ik ben afghaaakt na een halve poging: Duw je ballen een voor een terug in je buikholte.’ Het is niet oncomfortabel, helemaal niet zelfs, het is gewoon ronduit pijnlijk. Ik snap niet hoe sommigen dat hele dagen volhouden.

Als ik dan eens uit ga en wat leuks aan wil, dan baal ik. Wat bovenkleding betreft heb ik weinig te klagen. Behalve dat lange mouwen standaard te kort zijn, daar had ik toen ik nog als jongen leefde ook al last van. Niets nieuws. Maar iets leuks voor eronder, gewoon voor mezelf, of waar er ergens een randje kant te zien is in een decolleté. Daar ontbreekt het me nog aan. Net zoals leuke broekjes. Ik weet dat er websites zijn waar je vrouwelijke lingerie kan kopen die ruimte bied voor een penis. Maar dat staat me tegen. Met die dingen wordt er juist nog meer aandacht gevestigd op de aanwezigheid van dat ding, ook al is dat onder kleding en ben ik de enige die van zijn bestaan weet. Ik vind dat nog veel vervelender dan mezelf gewoon naakt zien.

Voor mijn onjaardag heb ik een eerste stap gezet om van de tupperware af te komen en mijzelf getrakteerd op een mooie vintage-y jarretelgordel. Heel klein beetje uit nood geboren, want ik schijn allergisch te zijn voor de plakranden van hold-ups. Twee nachten slecht slapen van de jeuk is mezelf sexy voelen me niet waard. Want daar gaat het om: mezelf sexy voelen en bovenal mijn lichaam en mijzelf waarderen. Het gebrek aan mooie lingerie vind ik dan ook een gemis. Met sterk het gevoel dat een deel van mijn lichaam me weerhoudt in mijn vrijheid om te voelen wie ik daadwerkelijk ben.

Geslachtsvoorspellingen

Ik heb een tijdje op deze zitten broeden. Zoeken naar de juiste woorden om toch duidelijk mijn mening uit een te kunnen zetten zonder mensen voor het hoofd te stoten.

In mijn omgeving heb ik een aantal zwangere vrouwen, onlangs is één van hen bevallen, dus dan is ze inmiddels niet zwanger meer. Het begin van de bevalling is onder vrienden kenbaar gemaakt en er werd ook echt meegeleefd. Zelf heb ik gedurende de dag ook de berichten in de gaten gehouden of er al nieuws was. Het was vrolijke anticipatie.

Op een geven moment begon het gesprek me tegen te staan. Van diverse kanten kwamen de voorspellingen over het geslacht.  De ene gokte jongen, de ander meisje. Ik heb heel erg op mijn handen gezeten om niet te roepen dat het een mensje zou zijn. Ik snap dat men nieuwsgierig is naar het geslacht. Dat het kind gezond is wenst iedereen de aanstaande ouder(s) toe. Dat het een mens zou zijn is ook niet echt een verrassing. Alleen of het een jongen of meisje zou was nog het grote onbekende.

Ik moest gelijk terugdenken aan een sketch van Monthy Python, uit de Meaning of Life. In ‘The Miracle of Birth’ wordt de moderne klinische ziekenhuisbevalling en het onpersoonlijke sfeer van een groot ziekenhuis gepersifleerd. Artsen in scrubs, verpleegsters, apparatuur en uiteraard the machine that goes *ping*. Na de bevalling wordt het kind gelijk afgevoerd en vraagt de moeder aan de arts of het een jongen of meisje is. Waarop Graham Chapman, in de rol van arts antwoord: “Now, I think it is a little early to start imposing roles on it, don’t you?” Vind ik bijzonder, die film is al 30 jaar oud. Ik herinner me niet veel van die tijd, maar ik kan me niet voorstellen dat het doorbreken van de genderbinair destijds een issue was.

Bron: thelyonrampant.tumblr.com

Bron: thelyonrampant.tumblr.com

Volgens het Sociaal Cultureel Planbureau schat in dat slechts 0,38% van de Nederlandse bevolking transgender is in de mate dat ze medische behandeling wensen. Er van uitgaan dat een meisje ook echt een meisje is en een jongen ook echt een jongen is een veilige keuze. Als transgender ben je de uitzondering die de regel bevestigt. Het is niet zinvol om een volstrekt genderneutrale opvoeding na te streven. Sterker nog het lijkt me zelfs ongewenst. Onze maatschappij is er niet op ingesteld. Onder de genders zelf is ook een behoorlijk duidelijk onderscheid te zien in interesses en gedragspatronen. Al is zelfs neurobioloog Dick Swaab niet zeker hoeveel invloed sociale factoren hebben in het ontwikkelen van genderrollen. Het volgen van het deze flowchart voor het bepalen of speelgoed geschikt is voor jongens of meisjes lijkt me al een heel goede stap.

Wat betreft die voorpret bij zwangerschappen en bevallingen: het hoeft niet politiek correct te worden. Ik heb in het voorspellen van het geslacht wijselijk mijn mond gehouden. “Als je niets aardigs te zeggen hebt, zeg je soms beter niets.” Ik zeg gewoon niet graag dingen alleen maar omdat het sociaal wenselijk is, dat worden dan zulke holle woorden. Zoals ik zei: het geslacht is zo ongeveer de laatste onbekende variabele bij een zwangerschap. Ik vind het niet raar dat men daar zo nieuwsgierig naar is. Ik kan ook oprecht blij zijn voor hen die een kinderwens vervuld zien. Maar ik jubel niet mee over geslachten of waag me aan voorspellingen. Ik kan dat niet en vind het overbodig. 

82 steken

82 steken zo breed is mijn denkproces, 82 steken okergele super bulky acryl op naald nummer 10. Na mijn bezoek aan de plastisch chirurg, al bijna drie weken geleden, heb ik mijzelf nauwelijks de tijd gegund om rustig na te denken over mijn opties. Daarom ben ik afgelopen maandag maar begonnen met het breien van een sjaal. Niet zozeer vanwege het stuk textiel dat ik er aan overhoud, maar om mezelf stil te laten zitten en na te laten denken. Aan het einde gekomen van de eerste ‘one ball, one project’ bol breigaren is mijn sjaal pas op een derde van de beoogde lengte en mijn denkproces evenmin klaar.

Het denkproces.

Ik heb nu alle informatie die ik nodig heb om een keus te gaan maken. Ik weet wat de mogelijke complicaties zijn, ik ben op de hoogte van het risico op blaasontstekingen. Ik heb een beeld van de revalidatieperiode. In mijn hoofd ben ik nu alle voors en tegens tegen elkaar aan het afwegen.

Ik ben mezelf aan mezelf verantwoorden waarom ik al die negatieve dingen het waard vind om voor de operatie te kiezen. Waarom zou ik niet gewoon blij zijn met hoever ik nu al ben gekomen? Ik draag de kleren die ik wil. Ik heb lang haar. Mensen gebruiken mijn juiste voornaam en behandelen me zoals ik behandeld wil worden. Als het een beetje opschiet in de Eerste Kamer kan ik volgende zomer een nieuw paspoort krijgen waarop staat dat ik een vrouw ben. Waarom zou ik met dat alles geen genoeg nemen? Dat zou een hele boel tijd en moeite en pijn en nasleep en blaasontstekingen schelen.

Afgelopen week keek ik na het douchen naar beneden en zag ik mijn reflectie in de natte douchevloer. Ik zag mijn lijf vanuit het perspectief van mijn grote teen en dat beeld is blijven hangen. Ik zag een hybride lijf met penis én een paar borsten. Ik zag het geslacht waarmee ik ben geboren én dat wat ik werkelijk ben. Het voelde unheimisch om mezelf zo te zien.

Wat ik daar in die weerspiegeling zag klopte niet, een gevoel wat in het afgelopen jaar alleen maar sterker is geworden. In het begin van mijn transitie was ik eigenlijk alleen maar bezig met het sociale deel. Met de dingen die voor de buitenwereld zichtbaar waren. Nu dat zijn gangetje gaat komt er tijd vrij om bezig te zijn met dingen die niet voor de buitenwereld zichtbaar zijn. Er is tijd voor de details, tijd om na te denken over hoe ik mezelf wil zien, voelen en zijn. Waar ik een jaar geleden de gedachte aan een hybride lichaam niet erg vond, stoort het me steeds meer. Ik voel me steeds minder op mijn gemak met dát deel van mijn lichaam en die penis voelt meer en meer misplaatst.

Heb ik wel een keuze? Ik bezie de operatieve mogelijkheden dan wel als opties. Maar in hoeverre heb ik daar echt een vrije keuze in? Ik merkte het bij het uitzoeken van outfits voor een feestje komend weekend. Alleen thuis, voor de spiegel en verder niemand die meekijkt en oordeelt behalve ikzelf. Ik stoorde me aan die derde bobbel. Ook al kan ik hem behoorlijk camoufleren en valt niemand het op, ik weet dat ‘ie er is. Dat is al genoeg. Waar mijn sociale dysforie afneemt, wordt mijn lichamelijke dysfore gevoelens sterker.

Ik ga deze week maar weer terug naar de winkel voor extra breigaren. Hier gaat nog wel een bolletje of twee denkwerk inzitten.

Memorie van antwoord

Na vijf maanden is er eindelijk weer eens nieuws over de transgenderwet. De Staatssecretaris is eindelijk met de Memorie van Antwoord gekomen. In dat document geeft hij antwoord op alle kritieken die de Vaste Kamercommissie voor Veiligheid en Justitie op het wetsvoorstel heeft gegeven in het voorlopig verslag. Over dat voorlopig verslag schreef ik eerder al. Waar de senatoren met 12 pagina’s kritiek op de proppen kwamen, het antwoord erop telt 26 pagina’s. De hele tekst is hier te vinden in een PDF.

Met in het achterhoofd de dingen die ik aanhaalde uit het voorlopig verslag de hoogtepunten uit het antwoord van de staatssecretaris. Ik moet zeggen, na het lezen van alle antwoorden zie ik het weer wat positiever in. De kritieken worden stuk voor stuk behoorlijk weerlegd.

Zo werd er een probleem gemaakt van sport. Zouden medailles en prijzen die je als sporter wint terug genomen moeten worden zodra je van geslacht veranderd? De staatssecretaris is van mening dat sport geen bezwaar is. In de topsport is het wel of niet toelaten van transgenders in gescheiden competities de taak van de sportbonden. Voor de breedtesport worden geen problemen verwacht als je als trans mee sport met het geslacht waarmee je jezelf identificeert. Volgens de staatssecretaris is het uitsluiten van minderjarigen van sporten in hun genderidentiteit, zoals de SP het graag ziet, hier geen oplossing, dit probleem moet worden opgelost met voorlichting.

Het argument van identiteitsfraude wordt eenvoudig onderuit geschoffeld. De pedokaart die de SP, CDA en SGP samen trekken in een soort paniekvoetbal heeft geen waarde. Identiteit is voor de overheid gekoppeld aan het Burger Service Nummer: inclusief veroordelingen door de rechter. Dus een Verklaring Omtrent Gedrag hoef je ook na een juridische geslachtswijziging  niet te verwachten als je het nodige op je kerfstok hebt. Daarnaast: de nodige deskundigenverklaring mag alleen worden afgegeven door deskundigen gespecialiseerd in genderdysforie. Vooralsnog zijn dat alleen de Genderteams in Amsterdam, Groningen en Leiden. Die zouden wel door valse voorwendselen heen moeten kunnen prikken.

In het voorlopig verslag wist de SP mede te delen dat sterilisatie helemaal zo’n big deal niet is. Mensen laten dagelijks zich vrijwillig steriliseren. De partij ziet niet in waarom een sterilisatie als voorwaarde voor een eenvoudig recht zo erg is. De staatssecretaris stelt heel terecht dat de vereiste absolute onomkeerbare onvruchtbaarheid heel wat anders is dan een gewone sterilisatie die men ondergaat omdat ze hun gezin voltooit achten.

De gedwongen sterilisatie voorkomt ook geen afstammingsproblemen. Het is nu al mogelijk om als transgender voor de behandeling sperma in te vriezen en daarmee een kind te verwekken. Ik heb ook een voorraad in vloeibare stikstof opgeslagen liggen bij de Fertiliteitskliniek van het AMC. In elk geval: sterilisatie lost niet het verwachte probleem op. Ook onder de huidige wet waar de sterilisatie nog een verplichte voorwaarde is, bestaat ‘probleem’ al.

Tenslotte het hoogtepunt uit de replieken van de staatssecretaris. De christelijke partijen zien graag een regeling dat zodra een transgender een kind verwekt of baart de juridische geslachtswijziging direct wordt teruggedraaid. Iets dat neerkomt op een verbod op het hebben van een kinderwens voor transgenders. Het antwoord daarop is dit:

Wetenschappelijke ondersteuning voor de aanname dat uit het verwekken of baren van een kind door een persoon bij wie geen sprake is geweest van fysieke aanpassing aan het verlangde geslacht en van onvruchtbaarheid, volgt dat niet langer sprake is van een “blijvende” overtuiging tot het andere geslacht te behoren, is er niet. Een novelle van de strekking dat in het geval van een tot man geworden vrouw die een kind baart, respectievelijk van een tot vrouw geworden man die een kind verwekt, de geslachtsverandering van rechtswege komt te vervallen, zal dan ook niet worden voorgesteld.

Het doet me goed te horen dat in deze zaak de wetenschap wordt verheven boven religie en xenofobe onderbuikgevoelens.

Ik ben benieuwd wat de reactie van de eerste kamer zal gaan zijn. Aankomende dinsdag, 19 november, wordt besproken wat de volgende stap zal zijn in de behandeling.

Toevoeging: De Eerste Kamer zal 16 of 17 december het wetsvoorstel plenair behandelen.

Onjarig!

Een jaar geleden was ik druk met het verzamelen van adressenlijstjes, nerveus twitteren met een drukkerij, klagen over ondersteboven gedrukte teksten. Nog nerveuzer worden van een DHL die pakketjes met een adreswijziging als ‘Correct bezorgd en aangenomen’ in hun track & trace systeem zet. Maar alles is op tijd goed gekomen, inclusief een herdruk én op tijd bezorgen. Mijn hergeboortekaartjes heb ik op tijd kunnen versturen. Op tijd was 10 november ’12 . Achter die datum zit een logica die ik al eerder uit de doeken heb gedaan.

Dat dat alles al een jaar geleden was betekent ook dat vandaag de eerste verjaring van mijn onjaardag is. Ik noem het bewust niet mijn verjaardag, mijn gewone verjaardag valt in het voorjaar en daar heb ik gemengde gevoelens bij. Het is natuurlijk het vieren van mijn geboortedag, maar het staat ook voor mijn verloren jaren. Niet dat ik een slechte jeugd of leven heb gehad, integendeel zelfs, maar achteraf gezien had ik dingen graag anders en vooral eerder gedaan. Achteraf gezien… Captain Hindsight is de meest waardeloze superheld ooit.

hindsight2

Ik wil niet te veel stilstaan bij de negatieve dingen in het verleden, maar wel de positieve benadrukken. Daarom vier ik ook gewoon twee verjaardagen. Eén reguliere om stil te staan bij al het leuke van het verleden en één onjaardag om stil te staan bij de nieuwe start en alles wat de toekomst zal brengen.

Mijn onjaardag vier ik niet uitbundig maar ik sta er zeker even bij stil. Om terug te kijken wat er het afgelopen jaar is gebeurd en om mezelf voor te bereiden op al wat komen gaat in het komende jaar.