In dit artikel schrijf ik over seks en seksualiteit, en ook sport en gewicht komen aan bod. als je daar niet comfortabel mee bent om over te lezen, sla je het wellicht beter over.
Afgelopen half jaar heb ik thuisgewerkt. Van 4 dagen per week op kantoor, met fietsen naar het station, lopen naar de bus, lunchwandelingetjes met collega’s. Van de ene op de andere dag liep ik enkel van mijn bed naar de keuken naar mijn bureau, en in appartementje zo klein als het mijne krijg je daar niet veel beweging van. Ook buiten werkdagen bewoog ik weinig. Want alle gebruikelijke activiteiten: naar musea, naar de hobbyclub, naar vrienden, vielen allemaal weg.
Mijn conditie ging hard achteruit, daar werd ik iedere week meer bewust van als ik de boodschappentassen 3 verdiepingen omhoog moest dragen. Ik begon ook steeds minder van mijn kleding te passen. Nou had ik al jaren geen batterijen meer in mijn weegschaal zitten, dus echt oog op mijn gewicht heb ik niet gehad. Tot ik een paar maanden terug bij de dokter op een weegschaal moest staan en toch wel even op de feiten werd gedrukt. Maar het was vooral mijn conditie die me dwars zat: keertje naar een winkel aan de andere kant van het dorp fietsen en het zweet stond me op mijn rug, en niet omdat ik nou zo enorm hard doortrapte.
Daar ben ik iets aan gaan doen en dat heeft inmiddels bijwerkingen opgeleverd die ik niet aan zag komen. Maar waar ik wel heel erg blij mee ben.
Gaan sporten
In het najaar heb ik mijn oud hardloopschoenen weer vanonderuit het schoenenrek getrokken, op een oude harde schijf Evy’s Start To Run gevonden en weer gaan hardlopen. Langzaam ging dat. En met de nodige blessures: schenen, knieën, dijbenen, heupen. In de afgelopen 10 maanden hebben ze allemaal wel pijn gedaan en ervoor gezorgd dat ik het een paar weken rustig aan moest doen. Maar ik zette door en er kwam verbetering in. Ik kon de lessen makkelijker volhouden, ook al gingen ze steeds op herhaling. Ik heb afgelopen week pas voor het eerst een les uit de zesde week gelopen: dat is 5, 7, 7 en 5 minuten hardlopen met steeds 2 wandelminuten ertussen.
Het hardlopen alleen was aardig, maar ik miste nog steeds iets voor mijn bovenlichaam. Een muurtje in de keuken witten leverde stevige spierpijn op (we hebben het over nog geen 3 vierkante meter). Boodschappentassen waren nog steeds zwaar en vooral een krat Club Mate gaf de doorslag dat ik meer wilde gaan doen om ook wat spierkracht te kweken. Met de opening van de sportscholen in aantocht ben ik wat rond gaan kijken wat er hier in de buurt aan aanbod was en heb ik mij uiteindelijk aangemeld bij een Crossfit gym voor een proefles.
Dat Crossfit doe ik nu een maand, op het moment nog een keer per week. Het bevalt me wel, sterker nog ik blijk sporten zelfs leuk te vinden. Ondanks dat ik zondagochtend om half acht de deur uit ga om afgebeuld te worden. Echt de gym binnenlopen terwijl Master of Puppets keihard uit de boxen schalt belooft wat. Eén van de dingen waar ik bang voor was waren de afkeurende blikken van anderen. Dat was namelijk mijn ervaring toen ik in een ver en grijs verleden een paar keer bij een budget sportschool ben geweest. Zo eentje vergeven van die binkies die vooral bezig zijn met zitten voor de spiegel terwijl ze een halter vasthouden, of die vooral kijken naar welk gewicht jij nou oppakt of hebt ingesteld. Je kan je vast voorstellen dat ik me in die sportschool nooit op mijn gemak heb gevoeld.
Nu is dat anders: ook al kan ik totaal niet meekomen met de rest van de groep qua niveau. Ik kan niet eens een normale push-up, laat staan zo’n handstand push-up wat toch wel een signature move is. Maar dat maakt niet uit, de andere sporters en de trainer zijn supportive: every effort is good effort. Het gaat er niet om hoeveel je doet, het gaat erom dat je iets doet en probeert beter te worden. Dat zal vast ook verschillen per groep die je treft, maar ik ervaar geen oordeel over mijn niveau. Scheelt enorm in de motivatie om te gaan sporten: ik ervaar niet meer de middelbare school gymlestrauma’s. Ik kijk op zaterdagavond uit naar de volgende dag vroeg opstaan. Ook al leef ik nu al een maand in permanente staat van spierpijn. Vooral de eerste week kon ik niet fatsoenlijk van de trap lopen door de spierpijn die alle squats hadden opgeleverd.
Wat ik niet had verwacht is dat sporten al zo snel resultaat opleverde. Door het hardlopen ging mijn conditie al wel merkbaar vooruit. Ik was nog steeds een slapjanus. Maar na een maandje crossfit en bijna dagelijks een paar minuten tijd nemen voor een paar eenvoudige strechtoefeningen merk ik al wat verschil in spierkracht. Like, ik deed pas een set squats terwijl ik een volle wasmand met natte handdoeken vast had, gewoon om te zien of ik het kon. (Ja!) Nog onverwachter was dat ik ook meer lenigheid in mijn lijf kreeg. Ik kan inmiddels mijn tenen weer aanraken als ik sta. Mijn schouders zitten minder vast. Ik kan wiegen met mijn heupen. But the best is yet to come.
Trans genoeg of Autogynefiel?
Je hebt wellicht wat meegekregen van een groepje trans activisten die op Instagram ervaringen verzamelen en delen van transpersonen in de gezondheidszorg, met het grootste instituut (VUmc) in het middelpunt. Veel van die verhalen herken ik vanuit de tijd dat ik daar door wat heet de ‘diagnostische fase’ en aansluitend ook de hele medische fase heen heb ervaren. De kern is het niet vertrouwen, het moeten bewijzen trans genoeg te zijn in de ogen van een medische sector die er al decennia een sterk gekleurd conservatief heteronormatief en binair denken op na houdt. Dat is niet alleen de schuld van het VUmc, de oorzaak daarvan ligt dieper. Want de hele psychologische wereld is vergeven van cis-wetenchappers, die wel even zullen bepalen wat het is om genderdysforie te ervaren en hun eisen hebben opgetekend in de DSM-IV en DSM-5.
Het resultaat van dat alles is een systeem gebaseerd op wantrouwen. Ze geloven niet dat je trans bent tot je ze het in hun ogen echt hebt bewezen. Naar hun maatstaven uiteraard. Ze stellen eisen over coming outs, hoe je je kleed, de dingen die je doet. Met als leverage het achterhouden van medische behandelingen. Een belangrijk ding dat ik als transvrouw moest bewijzen was dat ik niet autogynefiel ben. –Auto= Zelf, Gyne= Vrouw, Fiel= houden van.- Ofwel dat ik daar niet zat omdat ik zo nodig wilde masturberen terwijl ik vrouwenkleding aan had. En dat gaat diep: buiten dat je ieder onderdeel van je lijf afzonderlijk een cijfer moet geven, van je handen en voeten tot aan je neus en je oren. Vroegen ze mij ook zeer indringend naar mijn masturbatiegedrag, seksleven, seksuele fantasieën en dromen. Dat ging diep: wat voor lichaamsdelen heb je, wie penetreert wie (want uiteraard zijn die vragen heteronormatief), hoe masturbeer je, hoe vaak, gebruik je attributen… En ga zo nog maar even door. Het zijn vragen waarvan we hier op Fetlife nog vinden dat ze ongepast zijn. Maar ik moest ze beantwoorden, de antwoorden zijn opgetekend in mijn medisch dossier om de medische behandeling te krijgen die ik nodig had.
Ik kampte al met dysforie over mijn eigen lichaam en ik identificeer mezelf als aseksueel. Maar als er zo hard wordt ingewreven dat je je eigen lichaam niet sexy mág vinden, dan gaan er dingen stuk. Die diagnose is inmiddels 10 jaar geleden, nog altijd heb ik last van de geïnternaliseerde transfobie dat ik mezelf niet sexy mag vinden. Dat masturbatie niet ok is, want dan ben ik blijkbaar toch niet trans genoeg en gewoon een vieze fetisjist die alleen maar uit is op eigen gerief. Ik durf best te stellen dat het beetje seksualiteit dat ik bezit grondig kapot is gemaakt door psychologen in het kader van transgenderzorg.
Connectie
Ik merkte het toen ik onbewust wat danste op de muziek die op het staan tijdens het huishouden. Dit zag ik niet aankomen toen ik goede maand geleden naar sportscholen googelde. Het sporten maakt me meer bewust van mijn lichaam. Het geeft me meer gevoel van controle en vooral meer connectie. Vooral de extra lenigheid, en zoveel is dat nog niet eens, heeft invloed op mijn zelfbeeld. Nou dans ik wel vaker een beetje als ik mezelf onbespied voel, valt wel mee weinig bijzonders. Maar vanuit het niets kwamen er wat moves naar boven die ik sensueel zou kunnen noemen. Dat was nieuw voor me. Het voelde goed, empowering, fijn. Voor het eerst in heel erg lang voelde ik een stukje connectie met iets wat echt heel erg lang een taboe is geweest. Waarvan eigenlijk niet eens wist dat ik het had.
Het was een openbaring, waarvan ik hoop dat het een eerste stap is naar een beter zelfbeeld en meer connectie met mijn lichaam. Iets om verder te gaan verkennen, om in te groeien en over mezelf te leren. En vooral om te kunnen helen wat er 10 jaar geleden kapot is gemaakt. Het is in elk geval extra motivatie om me in het zweet te werken in de sportschool, want het voelt goed.