Toen ik de berichten over het verloop van de Londonse Pride mars, die afgelopen zaterdag plaatsvond, las vond ik het tijd voor een lesje geschiedenis van de Pride en Gay Rights beweging.

Wat is er in Londen dan gebeurd? Een groepering die zich verzameld onder de noemer Get the L Out (Trigger Warning: haat en transfobie), heeft afgelopen zaterdag de Pride mars in Londen gekaapt. In plaats van Londonse Burgermeester Sadiq Kahn en een delegatie van de NHS, liep er een groep TERFs (Trans Exclusionary Radical Feminists) voorop. De politie en de organisatie van London Pride hebben niet op getreden, naar verluid omdat het warm weer was(?). Zo werd de Londonse Pride een mars van haat die alle connectie met de oorsprong van Pride kwijt is geraakt.

The first Pride was a riot
Even een geschiedenislesje: De Gay Pride is ontstaan uit de Stonewall rellen, die in 1969 plaatsvonden in New York. De Stonewall Inn was destijds een homokroeg waar een diverse queer gemeenschap zich verzamelde. Na herhaaldelijke invallen door de politie, gepaard met geweld en treiterijen was Marsha P. Johnson het zat. Zij was de eerste die een steen richting een agent gooide waarmee de Stonewall Riots begonnen. Die rellen tegen de politie en gezag zijn langzaam uitgegroeid tot de wereldwijde Pride evenementen en Gay Rights beweging die we nu kennen.

Wat een niet onbelangrijk detail hier is: Marsha P. Johnson was een transvrouw, van kleur én sekswerker. Vergeet de film Stonewall van Ronald Emmerich. Omdat de ware identiteit van Marsha P. Johnson de maatschappij te veel zou shockeren is haar personage gewhitewashed tot een witte gay man.

Als je nu hoort zeggen “The first Pride was a riot!” Dan weet je nu waar het vandaan komt. Er is in de queer gemeenschap nog steeds een stroming die een anti-politie instelling hebben. (Al vraag ik me af in hoeverre dat niet de reguliere antifa is.) Dat vind ik niet meer van deze tijd, althans niet in Nederland. Ja, er is bij de politie nog een hoop te verbeteren als het om LGBT+ en sekswerk gaat. Dat roze-in-blauw is een leuk initiatief, maar nog veel te klein om echt zoden aan de dijk te zetten. Maar we maken toch echt zichtbare voortgang.

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

London

De opening van London Pride

Terug naar London 2018: de Pridemars werd dus geopend door een groep haatzaaiende ‘feministen’. De Terfs zijn een kleine maar invloedrijke groepering. Ze worden geleid door types als Germaine Greer (hoogleraar) en Julie Bindel (columnist en opiniemaker) die helaas nog veel invloed hebben in de maatschappij. Ze trekken ook maar wat graag op met conservatief christelijke en extreem rechtse partijen. Vooral als het gaat om sekswerk en transgender gerelateerde onderwerpen.

Wat vinden die Terfs dan? Dat mannen mannen zijn en dat transvrouwen mannen zijn die maar op één ding uit zijn: zoveel mogelijk vrouwen verkrachten. Als het gaat om sekswerk – er is een zeer grote overlap met de sex work exclusionairy radical feminist, ofwel swerf, stroming – per definitie verkrachting is. Eigenlijk grijpen ze hard terug naar het feminisme van de jaren ’70. Ze vinden ook dat de lesbische gemeenschap zich los moet maken van de bredere LGBT+ beweging. Vandaar de ‘Get the L out’ als slogan.

Van mij mag dit clubje L’en vertrekken uit de LGBT: liever gisteren dan vandaag. Of eigenlijk: ze hebben er nooit deel van uitgemaakt. De Pride beweging is namelijk per definitie Trans-Inclusive. Helaas is deze stroming ‘feministen’ nogal invloedrijk, juist omdat ze optrekken met conservatieve groeperingen. Dat geeft ze veel tractie en een groot bereik in de maatschappij.

Tenslotte nog een voorbeeld van de de pamfletten die ze op de London Pride uitdeelden (tweet van een symapthisant):

For a while now, PRIDE has been a 'parade' rather than a 'march'.
Today it went back to its activist roots. Brava! #gettheLout
(this is the leaflet they gave out) pic.twitter.com/5VGCk2l6IS

— Bo (@bo_novak) July 7, 2018