Sinds mijn transitie ervaar ik in mijn leven nog twee blokkades die door diezelfde transitie worden veroorzaakt: Daten en naar het strand/zwembad gaan. Allebei heeft het te maken met een gebrek aan zelfvertrouwen en  een slecht zelfbeeld.

Over naar het zwembad of strand gaan heb al vaker geschreven. Het idee daar in een badpak of een bikini te verschijnen vergt gewoon meer zelfvertrouwen dan ik op kan brengen. Om die reden bezit ik ook al jaren geen kledingstuk meer dat gemaakt is om in te zwemmen, volgens mij al sinds het begin van het mijn hele traject, zo’n 8 jaar geleden. Het suffe: de enige reden waarom ik niet zo vaak naar de sauna ga is omdat het zo duur is. Naakt rondlopen heb ik nooit een probleem gevonden, zowel voor, tijdens (yups, ik identificeerde als vrouw ondanks zichtbare penis), als na mijn transitie. Maar een badpak of bikini? Hell no! Dat duf ik echt niet, dat legt veel te veel nadruk op de dingen waar ik onzeker over ben.

Op zich is die mate van zelfbewustzijn niet zo heel vreemd. Ik zie het ook regelmatig bij andere vrouwen, die in dergelijke kleding hyper zelfbewust en onzeker zijn. Die blokkade op daten zit dieper.

Sinds ik weer een beetje ben ga nadenken om weer eens wat te gaan daten, toen ik mentaal weer wat stabieler was na de emotionele rollercoaster van hormonen en operaties, voel ik een weerstand die me tegenhoud. Ik heb nooit zo goed begrepen wat dat nou precies was, tot ik de afgelopen weken weer wat meer energie probeerde te stoppen in daten. Die weerstand is een stemmetje dat een van de meest fnuikende dingen zegt die mijn onzekerheden voort kan brengen, on par met spookje. Het is een sluimerend gefluister; “Wie wil er nou daten met een omgebouwde vent, niemand toch?”

Juist, het is geïnternaliseerde transfobie. Of dat nu voortkomt uit mijn eigen onzekerheid, of van de media en maatschappij die transpersonen nog altijd aanwijst als freaks of minderwaardige mensen. Dat laatste gebeurde enkele weken geleden nog in de Tweede Kamer. Je kan wel zeggen dat ik me niets aan moet trekken van iemand die verdwaald in de kinderkledingafdeling van de Hema. Dat probeer ik ook. Maar zo makkelijk is het niet als je een gekozen volksvertegenwoordiger hoort zeggen dat je geen rechtsbescherming verdiend en dat discriminatie tegen je gewoon legaal hoort te zijn.

Zulks wordt door mijn eigen onzekerheid alleen nog maar verzwaard. Ik vind mezelf slechts gedeeltelijk passabel. Moet ik dan daten met een biseksueel persoon, die blijkbaar mijn mannelijke en vrouwelijke aspecten zou kunnen waarderen? Het is zo’n bizarre gedachte die in me opkomt, want anders kan zo iemand zich nooit aangetrokken voelen tot mij.

En alle relaties draaien om seks toch? Dat is wat je ziet in de media: je hebt dates om seks te gaan hebben. Soms op de eerste date al, soms kom je iedere date een honk verder. Maar seks is het hoogste en ultieme doel: twee vreemden ontmoeten elkaar in een film: seks. Twee volstrekt tegenovergestelde karakters: seks. Het lelijke eendje transformeert in een zwaan: seks. De prinses wordt gered door een koene ridder: seks. Het dorpsmeisje wordt in het kasteel opgesloten door een monster: stockholmsyndroom en daarna seks (en heel veel boeken, can’t blame her).

Terwijl ik daar helemaal niet zo’n behoefte aan heb. Inmiddels heb ik me kunnen berusten in mijn aseksualiteit, of dat nou door medicatie in de hand wordt gewerkt of niet. Van een beetje knuffelen en handjes vasthouden wordt ik al snel blij. Eén voordeel: ik zit nooit verlegen om voorbehoedsmiddelen. Heel misschien als ik me comfortabel voel komt het ooit wellicht tot iets meer dan een kusje. Maar laat ik nou niet te hard van stapel lopen.

Zo’n wens tot géén seks moet ik wel overbrengen aan een potentiële date. Want als die uitgaat van een escalator naar seks zal dat een teleurstelling worden. Dat ik polyamoureus ben heeft op dat vlak de druk al weggenomen, ik voel het nog een klein beetje.

Kom ik weer terug op die geïnternaliseerde transfobie. Vrienden worden met een transpersoon hebben mensen anno 2018 geen moeite mee. Maar thuiskomen met een trans en die voorstellen als je date, is een brug te ver. Althans, zo werkt het in mijn hoofd. Ik moet me daar overheen zetten. Dat probeer ik al jaren en het is me nog alijd niet gelukt. Ondanks dat resultaten uit het verleden mijn negatieve gedachten al meermaals hun ongelijk hebben bewezen.

Ik probeer nu uit mijn comfortzone te stappen. Wil weer wat meer sociaal gaan doen, ik heb een account op Tinder-clone HER (al vind ik dat foto’s swipen erg oppervlakkig) en ga mijn OK- Cupid profiel na heeeeeel lange tijd weer eens bijwerken. Of ik deze blokkade kan beslechten vraag ik me af, mischien moet ik op dat stemmetje maar een van mijn favoriete uitspraken afschieten: “I reject your reality and subsitute my own.”