Op dit moment gaat er op Social Media de hashtag #MeToo rond. Het is een reactie op de grootschalige aanrandingen en verkrachtingspogingen van filmproducent Harvey Weinstein. Tot voor kort toe wist Weinstein door zijn invloedrijke positie in Hollywood zijn slachtoffers de mond te snoeren. Dat wast tot het moment dat The New York Times voor het eerst publiceerde over Weinsteins drie decennia lange carrière als aanrander. Na die publicatie werd een beerput opengetrokken door actrices die ook nare ervaringen met de filmproducent hadden.

Sinds afgelopen week staat het internet vol met #metoo waarin vrouwen de momenten delen dat ze zijn aangerand, seksueel geïntimideerd of verkracht. Vaak voorzien van een relaas over hoe ze niet serieus genomen werden en de standaard goedprater ‘boys will be boys’. De reacties die posters van een #metoo krijgen zijn bedroevend: ze zouden het wel hebben uitgelokt, ze waren op de verkeerde plek, hadden ze maar niet… Victim blaming heet dat, de schuld bij het slachtoffer leggen in plaats van bij de dader. De internationale #metoo is eigenlijk hetzelfde als de #zeghet die een paar maanden geleden op Nederlandse social media rondging, gestart door schrijver Anke Laterveer. Toen was het eigenlijk hetzelfde. Uitlokken, aanstellen en victim blaming.

In de jaren dat ik als vrouw door het leven ga, en die kan op één hand tellen, heb ik ook al te maken gehad met dit soort narigheid. Het bleef alle keren gelukkig bij wat naroepen van op afstand. Maar zelfs ik, iemand die nog vaak genoeg voor meneer wordt aangezien, is niet veilig voor seksuele intimidatie of geweld en ben inmiddels niet meer verschoond van een #zeghet of #metoo. Ook ik ben inmiddels een slachtoffer.

Het wordt tijd dat we stoppen met praten over slachtoffers en beginnen met praten over de daders. Altijd maar wordt de vrouw als slachtoffer aangewezen, krantenkoppen spreken over “Vrouw aangerand in discotheek.” Het is nooit “Man randt discotheekbezoekers aan.” De daders komen er makkelijk vanaf, want boys will be boys. Wat daar van komt? Dat bijna alle vrouwen ervaring hebben met seksueel geweld. Zet de dader maar in het midden van alle aandacht, vraag de dader waarom hij ’s avonds alleen over straat liep en vooral: stel de dader verantwoordelijk, niet het slachtoffer.

Het wordt tijd dat we onze zonen, vaders, broers, collega’s en clubgenoten opvoeden. Niet alleen wanneer je een vrouw bent, of een ‘vader van dochters’ bent. Seksueel geweld tegen vrouwen begint al met het normaliseren van seksistische grappen, dat verlaagt de drempel voor escalatie tot fysiek geweld en normaliseert aanrandingen. Net zoals geweld tegen LGTBT+’ers begint met het normaal vinden van homofobe grapjes.