Geen gevecht met Scumbag Brain dit keer, daarmee heb ik vrede gesloten en leef ik op voet van vriendelijke vijandigheid. Hij valt mij niet lastig en ik hem niet. Mijn strijdtoneel ligt momenteel op het fysieke vlak. Al zeker 20 jaar kamp ik met hoofdpijnklachten. De intensiteit en regelmaat variëren. Soms heb ik er lange tijd niet of nauwelijks last van en soms heb ik perioden waar het vaker voorkomt. Het afgelopen jaar begon het mijn levenskwaliteit zodanig te beïnvloeden dat ik vorig jaar naar de huisarts ben gestapt. Die gaf een vermoeden van een mix tussen spierspanningshoofdpijn en migraine.
Het gevreesde M-woord was gevallen. Ik had tot die dag voor mezelf altijd ontkent dat ik migraineklachten had. Ik heb geen aura’s, ben zelden echt misselijk en kan doorgaans nog enigszins functioneren. Over het algemeen voel ik me zelfs het beste als ik nog een beetje bezig blijf in plaats van stilzitten. Alleen bij zware aanvallen ben ik echt uitgeschakeld, meestal ga ik op halve kracht verder. Ondersteund door de nodige pijnstillers om het scherpe kantje eraf te halen.
De huisarts zond me heen met het advies naar de fysiotherapeut te gaan om mogelijke spierspanningen te bestrijden alvorens naar medicatie te grijpen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik werd gemasseerd, kreeg wat oefeningen en ben gekraakt. Behalve dat ik het kraken van mijn nek en schouders een uiterst naar gevoel vind merkte ik ook geen significante verschillen. Na weer een zware episode toog ik terug naar mijn nieuwe huisarts.
Deze hoorde mijn verhaal aan en zond me heen met twee dingen: een recept voor medicijnen die een aanval moeten onderdrukken en de opdracht om “Te mediteren over de boodschap die je lichaam je wilt vertellen met de pijn. Want het lichaam liegt nooit.” Mijn huisarts is nogal een holist en alternatief en over nooit liegende lichamen heb ik een mening. 😉 Maar ik snap zijn boodschap: probeer te achterhalen waar de hoofdpijn door veroorzaakt wordt en wat ik eraan kan doen om het te voorkomen.
Van de pillen die ik voorgeschreven kreeg ben ik nog niet uit of ze nu wel of niet erger dan de kwaal zijn. Het is naar spul met bijwerkingen. Mijn spijsvertering is er 2 dagen van slag van. Ik heb het gevoel alsof mijn bloeddruk naar een dieptepunt keldert. Mijn concentratie lijdt eronder. En ik heb niet het idee dat het tegen de hoofdpijnklachten iets uithaalt.
Ondertussen ben ik ook andere dingen gaan afstrepen. Mijn brilsterkte is nog wat het moet zijn. De tandarts kon geen duidelijke oorzaken ontdekken in mijn gebit. Ergens hoopte ik dat er gewoon een gaatje in een kies zou zitten dat nog geen pijn deed maar wel voor irritatie zorgde. Sterker nog: ik had zelfs geen gaatjes, dat was ook een eerste keer in lange tijd. Ik stond na 10 minuten alweer buiten met verwijsbrieven voor kaakchirurg en orthodontist – Nu ik er toch was gelijk maar stappen zetten om mijn voortanden recht te krijgen.- en geen ander oordeel dat mijn nekspieren ‘wel wat stijf” zijn.
Dus ik was weer terug bij het advies van de huisarts: mediteren. Nu mediteer ik door te gaan schrijven, het helpt me om mijn gedachten te ordenen. In zekere zin is mijn blog een kijkje in mijn meditatiesessies. Ook dat ging maar erg moeizaam, ik heb de afgelopen maanden weinig geschreven. Mijn werk eist momenteel veel concentratie achter een beeldscherm en had ik niets meer over om thuis achter mijn laptop te gaan schrijven. Ik heb wat offline vermaak erbij gepakt: verder gaan breien aan mijn nadenksjaal, papieren miniatuurkasteeltjes bouwen en afgelopen week een Strandbeest in elkaar gezet. Bezig zijn met fysieke objecten in plaats van letters op een scherm is een welkome afleiding, maar lost mijn problemen niet op.
Migraine Buddy
De hoofdpijnklachten beginnen mijn kwaliteit van leven steeds meer te beïnvloeden.Bijna dagelijks heb ik een vage achtergrondhoofdpijn en ik merkte laatst dat ik bepaalde plannen niet wilde maken. Bang was dat ik een aanval zou krijgen en daardoor teleurgesteld zou zijn als ik mijn plannen niet kon uitvoeren. Ik ben sneller geïrriteerd en vind mezelf daardoor een minder prettig mens. Ook mijn dagelijkse routine leidt eronder, de kleine dingen waar ik normaal plezier uit haal zoals koken, doe ik minder. Dat heeft helaas weer andere gevolgen, ik eet een stuk ongezonder en krijg problemen als niet meer in kleding passen.
Dus nu ben ik aangekomen op een punt dat ik mijn volgende stappen moet gaan overwegen. Deze post is alvast een manier om de mogelijkheden op een rijtje te hebben, zodat ik middelen heb om dit alles te doorbreken. Terug naar de huisarts is alvast één. Al ben ik ergens bang dat die ook geen makkelijke oplossing gaat hebben. Andere dingen zijn meer bewegen: om mijn bureautijd op werk te compenseren en om de spieren in mijn nek, schouders en rug losser te maken. Ik voel namelijk wel wat mijn tandarts bedoeld met stijve spieren. Opnieuw fysiotherapie, met een andere insteek, kan daar wellicht ook bij helpen.
Het ‘meer bewegen’ ding zal ik toch echt zelf moeten doen. Een collega merkte laatst al op dat ik de afgelopen maanden nauwelijks ben gaan wandelen. Dat klopt ook, ik zit meer binnen. De ene keer met een aanval, de andere keer vermoeid ná een aanval, de derde keer bijna bang om naar buiten te gaan. Het zal ook goed voor me zijn om weer socialer te worden, want elke keer als ik weer de tijd neem om wat vrienden te zien voel ik me naderhand beter. In de meeste gevallen levert de sociale interactie me meer energie op dan het heeft gekost. Groeps- of teamsporten zijn een mogelijkheid. (Het rollerderbyplan is echter te onpraktisch, helaas). Yoga staat op de shortlist met mogelijkheden, net zoals dans. Ik probeer een beetje voorbij de standaard sportschool te denken en sta open voor suggesties.