Ik heb al een poos de herinneringenfunctie van Facebook aanstaan, dagelijks een rijtje met posts van de datum in het verleden. Door de herinnering van 14 augustus 2010, die ik dus gisteren te zien kreeg besefte ik me dat het vandaag 6 jaar geleden is dat de laatste Bredase Harley Dag werd georganiseerd.

Waarom ik dat zo goed weet? Ik zat namelijk dezelfde dag met zweethandjes op de bank bij mijn ouders om uit de kast te komen als transgender. Onderweg naar mijn ouders kwam ik met mijn toenmalige partner in de Bredase binnenstad al de nodige hoeveelheid bulderend en blinkend chroom tegen.

Voordat ik open kaart durfde te spelen richting mijn ouders had ik al het nodige achter de rug wat medisch traject betreft. Na mijn eigen bewustwording, de diagnose voor de diagnose had ik het ook al een half jaar op de wachtlijst uitgehouden. Omdat ik enige zekerheid wilde hebben besloot ik mijn ouders pas het nodige te vertellen na de intake bij het Genderteam. Eind juli 2010 kreeg ik te horen dat ik op de wachtlijst voor de diagnose was gezet. Een paar weken later toog ik naar het ouderlijk huis.

Van het gesprek zelf staat me weinig meer bij. Wel herinner ik me de enorme opluchting nadat het hoge woord eruit was en de positieve reactie die ik kreeg.

Sinds die dag 6 jaar geleden is er een boel veranderd. Niet alleen in mijn transitie, ook in mijn dagelijkse leven.  Relaties kwamen tot een einde, ik ben tweemaal verhuisd, depressies zijn bevochten. Maar bovenal ben ik gegroeid in wie ik ben. Ik ben een beter mens geworden. Ik sta veel meer in contact met mezelf en mijn eigen gevoelens. Ik ben gewoon meer mezelf dan ooit en ga daar nog wel even mee door. Want klaar? Klaar ben je nooit.