Het is een onderwerp dat momenteel erg rondgaat in mijn hoofd: moet ik mijn lichaam accepteren of modificeren. In de nasleep van Leelah Alcorns zelfmoord zag ik mensen schrijven die “gevangen in een verkeerd lichaam” niet een goede omschrijving vinden. Zij zeggen dan dat hoe het er aan de buitenkant ook uitziet, het is wel jouw lichaam. Het is een gedachtegang die volgens mij uit de genderqueer-hoek komt, in elk geval een stroming die gender niet af laat hangen van toevallige biologische en anatomische kenmerken.

Ik heb mijn ‘oude’ lichaam vaak genoeg afstandelijke namen geven: gevangenis, zak met vlees en botten waarin ik leef, hotelkamer waar ik me niet thuis voel. Toch is het altijd mijn lichaam geweest en is dat het nu ook nog steeds, ook al is er wat werk aan verricht met de pillen van de endocrinoloog en de scalpel van de chirurg. Op de manier die ik hierboven beschrijf had ik er nog niet eerder over nagedacht, maar ik snap wel wat ermee bedoelt wordt. Als je lichaam als een gevangenis ziet, dan bouw je daar een afkeer tegen op. Daar heb ik zelf ook last van gehad, er zijn echt vijandige gedachten jegens mijn lijf die ik kwijt moest raken. Daar worstel ik nog steeds wel mee, gelukkig inmiddels weer met professionele begeleiding.

Dat ik mijn héle lichaam haatte is oneerlijk. Ik had eigenlijk enkel afkeer tegen een paar details. Aan de belangrijkste is al wat gedaan en met een aantal details moet ik leren leven. Maar er blijven een paar dingen over waar wel wat aan te doen valt, maar waar de nodige nadelen en kosten tegenover staan. Kosten niet alleen in financiële zin, maar ook in de zin van energie, nasleep en genezing. Over die dingen ben ik nu aan het nadenken, overwegen of zoiets alle nadelen waard is, of ik er echt zo tevreden mee ga zijn als ik zou willen.

Dat ik voorstander ben voor plastische chirurgie dat moge duidelijk zijn. Ik heb nogal een ingreep achter de rug, eentje waar ik heel erg blij mee ben. Plastische chirurgie voor cosmetische redenen vind ik ook prima, al vraag ik me bij foto’s van resultaten soms af wat er met de beroepsethiek van de arts in kwestie is gebeurd. Dan denk ik dat die arts beter “Nee.” had gezegd tegen zijn patiënt. Maar een scheve neus recht laten zetten of een grote kleiner maken of oogleden laten liften. Dat soort ingrepen, daar zie ik het nut wel van in. Zo zijn er ook nog wel dingen die voor mij op de nominatielijst staan, dingen waar ik nu dus over aan het nadenken ben.

Plastic surgery – Red pepper (foto: Nick Mugridge)

De mogelijkheden die je als transgender hebt zijn behoorlijk. Zo kan je het wenkbrauwbot kleiner laten maken (brow ridge reduction), je adamsappel laten verkleinen (tracheal shave), je kaak laten versmallen, neusoperaties, borstvergrotingen en stembandoperaties. Daarmee heb je de belangrijkste opties voor ingrepen aan de secundaire geslachtskenmerken wel gehad. Naar de meeste daarvan heb ik totaal geen oren. Mijn wenkbrauwen vind ik niet enorm uitsteken. Mijn adamsappel is duidelijk zichtbaar maar ik stoor me er niet aan. Mijn neus had iets kleiner gemogen, maar ik ben eraan gewend. Stembandcorrecties hebben zoveel nadelen en risico dat het gewoon geen optie is, ik zoek mijn logopedist nog wel eens op. Kaakversmallingen vind ik gewoon onnodig en eng, heel erg eng (googlen op eigen risico).

Een secundaire ingreep die ik wel overweeg is een borstvergroting. Dat is iets wat voor mij toch wel een behoorlijke invloed heeft op mijn zelfbeeld. Ook al is het prima te verbloemen dat ik kleine, naar mijn gevoel veel te kleine, borsten heb, is dit een gedachte die terug blijft komen. Het valt in dezelfde categorie als mijn geslachtsaanpassende operatie: de buitenwereld hoeft er heel niets van te zien, maar voor mij persoonlijk is het belangrijk. Het is iets wat mij confronteert als ik naakt voor de spiegel sta. Iets dat niet goed past in mijn vrouwelijk zelfbeeld.

Door de opmerkingen over geboren in het verkeerde lichaam, vooral door het tegengeluid van binnen de transgenderscene ben ik er op een andere manier tegen aan gaan kijken. Ik ben nu niet zozeer aan het nadenken of ik een vergroting zou willen hebben. Nee, ik denk nu meer na over of ik mijn lichaam moet accepteren zoals het nu is, of dat ik dingen meer wil vormen om het op mijn utopische zelfbeeld te laten lijken. In het verleden heb ik al eerder gezegd dat ik vrede heb met het feit dat je altijd aan me zal zien dat ik niet als meisje geboren ben, zolang men me nú maar als vrouw accepteert en bejegend. Gaat een grotere BH-maat daarmee helpen? Ik betwijfel het. Gaat een grotere bos hout me beter laten voelen als ik naakt voor de spiegel sta? Ik ben vrij zeker van wel. Is het me alle moeite waard? Ik ben er nog niet over uit.

Dat is het punt waar ik nu op zit: in hoeverre is iets als een borstvergroting een reële optie. Is het niet beter om mij lichaam te accpteren zoals het nu is? Ik heb al enorme stappen gemaakt, stappen waar ik heel blij mee ben. De chirurgische ingreep die ik heb gehad heeft voor mij echt verschil gemaakt, ik merk het dagelijks. Wat ik het meest sprekende voorbeeld vind: ik heb nogal wat keren mijn broek moeten laten zakken. Bij mijn huidtherapeuten, bij de physician assistant en stagiair, in de sauna, ten overstaan van mijn partners (al was het daar vrije keuze en geen moeten), voor de verpleging in het ziekenhuis. Ook al was ik niet blij met mijn penis, ik voelde me er nooit beschaamd over om ‘m te laten zien als dat nodig was. Het ding voelde toch als niet van mij dus wat viel er te schamen? Tegenwoordig is dat anders, mijn vagina is iets wat echt van mij is, het voelt als een onderdeel van mezelf. Het is niet iets wat ik zomaar deel met of laat zien aan anderen.

Een eventuele borstvergroting vind ik in hetzelfde straatje passen: het is iets dat ik voor mijzelf zou doen en voor mij alleen. Voor de buitenwereld is het niet nodig. Als ik mijn cupmaat onvoldoende vind zijn er legio manieren om daar wat aan te doen zonder dat er een pilletje of een scalpel aan te pas komt. Die mogelijkheden zijn stuk stuk voordeliger en er zit geen risico aan vast, behalve dat je moet oppassen als je van de hoge duikplank het zwembad in duikt. Maar dat durf ik toch al niet.

Ga ik mijn lichaam, met alle minpuntjes die ik zie, leren accepteren? Of kies ik er toch voor het modificeren en laat ik die minpuntjes onder handen nemen door een professional? Ik ben er nog niet over uit. Recentelijk is de manier waarop ik hierover denk ingrijpend veranderd. Natuurlijk kan ik ook gewoon niet meer naakt voor de spiegel gaan staan, maar dat is het probleem ontkennen in plaats van erkennen en aanpakken.