Ken je dat gevoel? Dat gevoel van thuiskomen. Dat gevoel dat je na een lange zware werkdag waar maar geen einde aan leek te komen op de bank ploft. Of na een zakenreis eindelijk weer in je eigen bed kan slapen, zonder die snurkende collega als kamergenoot. Dat je weer lekker in je eigen veilige vertrouwde comfortzone bent. Vier weken geleden schreef ik over het thuis komen in mijn appartement. Nu schrijf ik weer daarover. Maar nu is het niet een huis, geen muren en een dak, met een voordeur en balkon. Nu schrijf ik over het thuiskomen in mijn eigen lichaam. Dat ervaar ik nu ook. Mijn lichaam was een huis, maar zoals Dionne Warwick zong: “A house is not a home.” Nu is mijn lichaam niet alleen maar een huis, het is ook een thuis. Fat voelt heel bijzonder.

Het is vandaag precies twee maanden geleden dat ik de operatiekamer ingereden werd en van het ziekenhuisbed overstapte op die operatietafel om door de chirurg toegedekt te worden met verwarmde dekens. Het is ook precies twee maanden geleden dat ik wakker werd met de heftigste pijn die ik in mijn leven heb ervaren. De afgelopen twee maanden reken ik tot de zwaarste uit mijn leven.

Ik de gevolgen van mijn operatie onderschat. De pijn, de vermoeidheid, de ongemakken, maar boven alles het geluk. Ja, ik ben er natuurlijk van uit gegaan dat ik me beter en blijer zou voelen over mijn lijf. Vrolijker ook. Maar ik had niet verwacht dat het zo snel al zó goed zou voelen. In het verleden heb ik operaties vaak de kers op de slagroom genoemd: ‘graag, maar als het niet gaat geen nood’. Sinds ik het telefoontje kreeg met de datum begon het me te dagen dat die operatie meer voor me betekende dan een kers. Nu het achter de rug is merk ik iedere dag weer dat het nog veel meer voor me betekende dan dat ik in de aanloop naar de operatie durfde vermoeden.

Dat het hormonaal nog niet helemaal lekker zit in mijn lijf is wel duidelijk. Sinds de operatie heb ik een behoorlijk vettere huid, meer pukkels, aanmerkelijk donkerder baardgroei en ik heb ook het idee dat haar elders op mijn lichaam aanweziger is. Maar dat laatste is wat lastiger te vergelijken. Ik had wel wat fluctuaties hierin verwacht, maar niet zo heftig als dit.

Niet verwacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik mis die androcur, met al die prettige bijwerkingen. Al is het nog niet duidelijk hoe tijdelijk of permanent dit alles is. Mijn hormoonspiegels zijn de afgelopen manden nogal op en neer gestuiterd. Ik heb in totaal 8 weken geen oestrogeen gebruikt en ben twee weken voor de operatie gestopt met de testosteronblokkers. Die laatste neem ik nu helemaal niet meer en heeft dat hormoon ruim twee weken vrij spel gehad in mijn lichaam.

Ik heb dit alles drie weken terug (zes weken na de operatie) op tafel gelegd bij de endocrinoloog waar ik was voor een reguliere driemaandelijkse controle. Het een en ander zou nog een gevolg kunnen zijn van het tijdelijk stoppen met medicijnen. Het neemt nogal wat tijd voor hormonen en hun uitwerking terug in balans zijn. Een andere mogelijkheid is dat mijn bijnieren nog voldoende testosteron produceren om de klachten die ik heb te veroorzaken. Ik heb bij de arts aangestuurd op een bloedtest om mijn hormoonspiegels te controleren, ook al vond deze het nog wat vroeg om bloed te laten prikken. Morgen hoor ik of ze in het lab nog iets bijzonders in die 5 buisjes bloed hebben gevonden.

Ondertussen heb ik van de situatie gebruik gemaakt. Nu dat haar weer donkerder is geworden, is het het ook gevoeliger voor een laserbehandeling. Vanmorgen zat ik weer bij de huidtherapeut voor een sessie laserontharing. Nummer 13 voor mijn gezicht inmiddels. Het was behoorlijk pijnlijk. Meer pigment in de haren betekent ook dat er meer van de lichtenergie wordt geabsorbeerd en naar de haarwortel wordt gevoerd. Meer energie in die haarwortel is waar het om draait, helaas betekent dat ook meer pijn. Gelukkig verbleekt het ongemak van nu bij de pijn die ik twee maanden geleden had. Desondanks excuus voor mijn gebruikelijke troosttaart. Want ieder excuus is een goed excuus voor taart.

“A house is not a home, without one to hold you tight.” zong Dionne. Inmiddels heb ik mijzelf leren omarmen en voel ik mij thuis. Ik heb nu een basis om verder te kunnen, verder met mijn transitie en verder met mijn leven. Maar nu eerst koffie en troosttaart, voor het gezonde een fruity carrot muffin.