Vanmiddag had ik weer een afspraak bij mijn psycholoog van het genderteam. Het zou uitdraaien op wat lijkt mijn laatste gesprek te zijn geweest. We spraken over de operatie en rondden feitelijk het psychologische deel van mijn transitie af.

De afgelopen twee maanden zijn uitvoerig besproken. Van de aanloop naar de opname tot en met het herstel van de afgelopen weken. Een van de dingen die aan bod kwamen was het langzame herstel en de impact die dat heeft op mijn sociale leven. Ik ervaar dat als behoorlijk zwaar, ik ben lang zo introvert niet als ik denk te zijn. Gelukkig komt dat nu allemaal langzaam weer op gang. Vorige week al ben ik voorzichtig weer beginnen met werken. Ik was na zes weken wel klaar met thuis zitten. Ook mijn sociale leven begint zich weer een beetje te roeren, zij het voorzichtig.

Ook was er ruimte om terug te blikken op hoe ik de begeleiding van het Genderteam heb ervaren. Of ik dingen anders zou willen zien. Positief, of juist negatief heb ervaren. Typisch dingen die je bespreekt bij een exit-gesprek als je vertrekt bij een werkgever. Dat was dit gesprek ook: een laatste gesprek waarmee het psychologische deel van mijn transitie voor wat betreft het genderteam afgesloten is. Al is me op het hart gedrukt dat als ik er de behoefte aan heb ik altijd nog hulp kan vragen bij de psychologen van het Genderteam.

Eén van de vragen die de psychologe me stelde was of ik vond dat het nu klaar is als ik over een paar maanden ook een nieuw paspoort heb. Zo voelt het voor mij niet. Mijn transitie voelt niet ‘klaar’ of ‘af’. Het proces is de afgelopen jaren zo’n integraal en bepalend deel van mijn leven geweest. Dat zal niet zomaar stoppen. Ik denk ook niet dat ik ooit zal zeggen dat transgender was, ik zal dat altijd blijven zijn. Ik zie zelf nog genoeg dingen waar ik mee verder kan: nog wat logopedie, wellicht een borstvergroting, verder met permanente verwijdering van gezichtshaar, het opnieuw ontdekken van mijn seksualiteit. Er zijn best nog wel stappen voorwaarts te zetten in mijn transitie. Wel zal het proces steeds een kleiner deel van mijn leven worden. Maar ik betwijfel of het ooit helemaal zal verdwijnen.

Wel voelde het raar toen ik eenmaal buiten stond. Leeg, opgelucht, blij, licht, vrolijk. Een boel subtiele nuances van die emoties kabbelden door mijn hoofd. De gedachte dat ik toch een hoofdstuk heb afgesloten kwam onverwachts en het zal nog wel even duren voordat het echt doordringt.

Helemaal weg van het genderteam ben ik nog lang niet. Het psychologische deel is wellicht afgerond. Maar ik sta natuurlijk nog steeds onder behandeling van de endocrinoloog en moet ook nog voor controle terug naar de plastisch chirurg. Vooral de endocrinoloog zal nog wel even zoet met me zijn. Ik merk aan mijn lichaam duidelijk dat de hormonale balans nog lang niet hersteld is. Mijn zorgen daarover heb twee weken terug ook al geuit bij de arts en aangestuurd op bloedonderzoek. De uitslag daarop laat nog een weekje op zich wachten, daar zal ik later nog op ingaan.

Mijn herstel gaat gestaag door, nog steeds. Al merk ik behoorlijke verschillen en gaat het met de dag beter. Wel moet ik ervoor waken niet te hard te gaan. De vermoeidheid is nog wel een issue en ik moet ervoor waken niet mezelf voorbij te lopen en té hard te gaan. Het hoofd wil nogal veel harder dan het lijf aan kan, dat merk ik nog dagelijks. Na alles wat ik mijn lijf heb aangedaan moet ik ook naar mijn lichaam luisteren. Quid pro quo, zoals één van de grootste fictieschurken ooit dat uitdrukte.

Lage energieniveau’s ten spijt, met het afsluiten van dat hele psychologische deel had ik toch wat te vieren. Aangezien ik toch al in Amsterdam-Zuid was ben ik voor de deur van het ziekenhuis op de tram gestapt om verderop in de stad een dozijn macarons te halen bij mijn favoriete macaronwinkeltje vlakbij de Albert Cuyp. Onder het genot daarvan, nou ja de helft in elk geval, en een pot thee schreef ik dit blog.