Het is alweer drie weken geleden en ook voelt het nog als pas drie weken. Het genezingsproces gaat langzaam en met de nodige ongemakken. Ik ben inmiddels heel erg op de hoogte waar mijn buikspieren zoal aan vast zitten. Overeind komen vanaf bed is nogal een klus als je het daarbij moet hebben van alleen maar je armen. Dat gaat echt in etappes nu. Dan mis ik best wel die triangel boven mijn bed om me aan op te kunnen trekken.

Behalve het gemis aan nuttige buikspieren heb ik nog wel meer ongemak. De hechtingen die gewoon dicht zijn jeuken. You can’t spell stitch without itch. Het is een teken van genezen waar ik op gerekend had. Met jeuk kan ik omgaan, ik heb door de jaren geleerd het te negeren en het naar de achtergrond van mijn gedachten te verplaatsen. Dat kan ik niet met pijn. Pijn is gewoon aanwezig en dringt zich op in mijn gedachten. Ik zou het heel slecht doen met chronische pijnklachten. Ik weet dat dit langzaam weg zal gaan en. In de tussentijd heb ik een zeer hechte innige met paracetamol en als ik dan nog meer wil ga ik vreemd met ibuprofen.

Want die pijn is er. Behalve dat alles waar je buikspieren voor nodig hebt, overeind komen, niezen, hoesten, lachen, gewoon pijn doet. Heb ik ook veel last van een set hechtingen die is gaan wijken. Het is een complicatie die veel voorkomt. De huid is op die plek niet gesloten en dat voelt als een open schaafwond. Helaas is het niet zo dat hier vlug een korstje overheen groeit. Op andere plaatsen voel ik de huid trekken, waar dat is varieert, ik merk gewoon dat de zwellingen langzaam aan minder aan het worden zijn. Maar ik voel nog wel spanning en dat geeft een meer scherpe pijn. Soms met pittige pijnscheuten. Drie weken geleden kon ik nog op een knopje drukken en stak er een paar minuten later nog een naald in mijn bovenbeen om extra pijnstillers toe te dienen. Maar dat knopje is er niet meer.

Om door de pijn heen te komen zonder weer van die enorme hoeveelheden pijnstillers te gebruiken, want daar ga ik nogal raar van schrijven zoals drie weken terug, neem ik het advies ter harte dat ik kreeg van mensen die beter met pijn om kunnen gaan dan ik: “Blijf ademhalen!” Klinkt eenvoudig, maar het helpt. Al een paar keer de afgelopen weken heb ik die al methode toegepast: bij het verwijderen van de drains, bij de controle door de chirurg en meer van die medische handelingen. Al kreeg ik er toen ook nog wat farmaceutische bijstand bij. Nu moet ik het met minder doen en doe ik extra mijn best met ademhalen. Spieren ontspannen en concentreren op mijn ademhaling, klinkt simpel maar het helpt. Het is een nieuw levensmotto geworden: blijf ademhalen.