Mijn leven draait grotendeels om eten. Mijn studie had ermee te maken en het werk dat ik sindsdien doe draait ook om lekker eten. Ik schijn een foodie te zijn, al kan ik op zijn tijd ook enorm genieten van een maaltje bij de Burger King of een frikadel speciaal. Een van de dingen waar ik dan ook enorm tegen op zag van het hele ziekenhuiscircus was het eten. In de hotelwereld waar ik vandaan kom hebben ze geen hoge pet op van de instellingskeuken. Zout-, smaak- en liefdeloos bereid voedsel wat vooral functioneel is, ‘lekker’ is niet belangrijk.

Vooral de warme maaltijden. Het ontbijt en lunch had ik niet veel vrees voor. Daar hield ik het gewoon bij brood, yoghurt en beschuit. Uiteraard met het beleg in van die monoverpakkingen waarvan de inhoud totaal niet strookt met het gebruiksdoel. Kuipjes boter voor anderhalve boterham. Hagelslag voor twee beschuitjes en de pindakaas voor tweederde boterham. Die verhoudingen begreep ik in mijn hoteltijd ook al nooit, op geen enkele mogelijkheid kom je ermee uit. Je houdt altijd over, of je pakt een tweede verpakking, waarvan je dan weer de helft overhoud als je je boterham fatsoenlijk hebt gesmeerd.

De koude maaltijden waren mijn angst niet, de warme wel. Bij eten in het ziekenhuis heb ik van die visioenen van grote instellingskeukens, met smakeloos eten en alles volledig tot snot gekookt want het moet natuurlijk vooral makkelijk te verteren zijn en kauwen optioneel. Ik moet echter bekennen, dat het me alles is meegevallen. De maaltijden waren goed op smaak. De groenten fris van kleur met nog structuur gaar gestoomd. De rauwkost was fris en knapperig en verre van verlept. Het enige wat me tegenviel was het vlees. Dat was wel door en door gaar. Een mes was niet nodig, kauwen maar een klein beetje. Alleen de jus, daar moest je echt afblijven. Ik weet niet wat daarin heeft gezeten, maar vleesjus was het in elk geval niet.

Van vier van de vijf maaltijden – zaterdagavond na de operatie had niet bepaald trek, iets met narcoses en pijnstillers – die ik at had heb ik foto’s. Lamsvlees met aardappelpuree. Bami met kip en loempia. Zuurkool, met gelukkig géén unox worst. En op de laaste dag vis met rösti.

Van de eerste maaltijd op vrijdagavond kan ik mijn eigen foto niet meer terugvinden, maar vanuit een andere hoek heb ik wel deze hiernaast. Het onverwachte eten, want ik dacht dat ik die avond al nuchter moest blijven, bestond uit een plakje varkensfilet van een formaat waarvan ik er twee op één boterham leg, gekookte aardappel en doperwtjes. Alle dagen heb ik er wat rauwkost bij genomen, gelukkig kon je daar voor kiezen. Wat ik wel miste was een fruitoptie als dessert. Meestal had je keuze uit vla, kwark of ijs. Slechts één keer heb ik een stuk fruit gekregen in dat ziekenhuis, een appel na de vis.