Dit jaar zal ik de grootste beslissing nemen die ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan en wat altijd een van de grootste dingen in mijn leven zal zijn. Het is al bijna 4 jaar geleden dat ik mij aanmeldde bij het Genderteam en ik ben nu al vier jaar naar dat moment toe aan het werken. Eén tip die ik kreeg, vooral in het kader van zelfacceptatie, heeft mij enorm geholpen. Op Nieuwjaarsdag ben ik naakt voor de spiegel gaan staan

Dat was best moeilijk, dat advies heb ik al maanden geleden gekregen, maar ik heb er al die tijd tegen aan gehikt. Te confronterend, te eng. In het kader van het nieuwe jaar en de doelen die ik mij voor dit jaar heb gesteld heb ik me ertoe gezet om het te doen. Het was een openbaring.  

Zo naakt voor de spiegel staan en dan gewoon zien dat het niet klopt. De reflectie is niet zoals deze hoort te zijn. Hoeveel meer ik mijn lichaam ben gaan accepteren, hoe meer dat ene deel misstaat. Ineens was het me duidelijk, al het zorgvuldig afwegen wat ik tot nu toe heb gedaan lijkt haast tevergeefs. Die blik in de spiegel deed de balans keihard doorslaan. Na maandenlang denken, de voors en tegens op een rijtje zetten en twijfelen, was enkele seconden voor de spiegel staan eigenlijk genoeg.

Het gevoel heel duidelijk en heel anders dan wanneer ik kijk naar andere delen van mijn lijf waar ik niet blij mee ben. Ik vind mijn borsten te klein, het beetje haar onder mijn navel zit me in de weg en mijn voeten vind ik te groot. Met die dingen kan ik leven, daar is makkelijk wat aan te doen of simpelweg te camoufleren. Voor mijzelf kan ik die dingen (leren) accepteren. Maar als ik dan in de spiegel de reflectie zie van wat er op kruishoogte zit dan zie ik iets waar ik niet zomaar mee kan leven. Waarvoor camouflage of slim gekozen kleding niet genoeg is. De onvrede met mijn geslachtsdelen voelt heel anders dan de onvrede over mijn voeten, of dat plukje haar onder mijn navel.

Dirkjan – Mark Retera

Ik betwijfel of er nog argumenten zijn die zwaar genoeg wegen om van gedachten te kunnen veranderen. Ik houd van spur-of-the-moment dingen, maar dit is één ding waar ik niet overhaast een besluit wil nemen. Aan het einde van de week zit ik weer in het ziekenhuis voor een controle bij de endocrinoloog en een gesprek bij mijn psychologe. Kan ik mijn gedachten weer eens wisselen met een professional die er veel objectiever tegenaan kijkt. De kans dat ik die dag een definitieve go ga geven voor de operatie en moet gaan vragen naar de planning en de actuele lengte van de wachtlijst is dan ook heel erg aanwezig.

Dat alles na minder dan een minuut voor de spiegel.