Vanmorgen berichtte de NOS dat het VUmc een patiëntenstop heeft ingesteld voor het Genderteam. Door gebrek aan fondsen vanuit de zorgeverzekeraars is er niet genoeg geld beschikbaar om iedereen te helpen. Nieuwe patiënten worden voorlopig niet meer aangenomen. Het hele bericht is te lezen op de site van de NOS: VUmc: tijdelijke stop transgenders.

Voor deze situatie was er al gewaarschuwd. Op 18 december, de ochtend nadat de Eerste Kamer de Transgenderwet heeft aangenomen kwam het VUmc al naar buiten met een persbericht dat een patiëntenstop dreigde.Terwijl online iedereen nog heel druk aan het napraten was over het debat, de motie en de stemming. Werd de euforie over de aanname van deze wetswijziging al snel de kop ingedrukt. Al snel las ik online al de eerste berichten van mensen die van het Genderteam te horen hebben gekregen “net op tijd” te zijn met hun aanmelding.

Afgelopen jaar is het ‘Deltaplan transgenderzorg’ ingetreden. Om de onmogelijk lange wachtlijsten, 18 maanden waren de regel, weg te werken is er vanuit de zorgver-zekeraars een zak geld gekomen voor extra psychologen en OK-tijd voor operaties. De wachttijden zijn daarmee drastisch verkort. Ineens was het weer zinvol om te rekenen in weken en maanden, in plaats van maanden en jaren.

Op de laatste informatieavond waar ik was, die over de geslachtsaanpassende operatie zelf, is door Dr. Van Trotsenburg, endocrinoloog en directeur van het Kennis- en Zorgcentrum Genderdysforie (zoals het Genderteam officieel heet), hierover ook gesproken. Hij gaf uitleg over de lengte van de wachtlijsten en hoe die in de voorgaande maanden flink ingekort waren. Tijdens dat praatje liet hij ook wat statistiekjes zien van de aanmeldingen. Die grafieken toonden een duidelijke snel stijgende trend en het was wel duidelijk dat die spoedig de capaciteit van het genderteam opnieuw zou overstijgen. Dat punt hebben we inmiddels dus bereikt. Waarom het aantal aanmeldingen ieder jaar zoveel stijgt is niet duidelijk. Onderzoek is er nog niet naar gedaan, maar er wordt vermoed dat meer erkenning en herkenning van genderdsyforie een belangrijke factor is.

Eén ding snap ik niet. Met ingang van 2014 zijn er een aantal nieuwe DBC-codes in het leven geroepen. Een DBC, Diagnose Behandel Combinatie, is een standaardpakket waarmee zorgaanbieders behandelingen declareren bij de verzekering.  Tot voor kort ontbrak het aan een set correcte DBC-codes voor transgenderzorg. Het VUmc kon niet eens zonder creatief boekhouden de zorg voor transgenders declareren en er werden oneigenlijke declaratiecodes gebruikt. Nu er wel correcte DBC’s zijn, -te lezen op de site van DBC-onderhoud, de instelling die de codes beheert- onder andere voor de diagnose en hormoonbehandeling, lijkt het mij dat er per patiënt gewoon een volledige behandeling gedeclareerd kan worden. Zonder dat de psychologen uit de algemene middelen van het VUmc betaald hoeven worden. Daarmee zou er toch geen gebrek aan financiële middelen moeten zijn? Blijkbaar werkt het toch anders. Als iemand me dit kan uitleggen, dan heel graag: reacties hieronder mogen ook anoniem.

Wat vooral wrang is: vorig jaar zijn de zorgverzekeraars over de brug gekomen met extra fondsen om de onacceptabel lange wachtlijsten weg te werken. Maar nu de zorgverlening eenmaal goed op gang is wordt de geldkraan weer dicht gedraaid. Als het goed is heeft die patiëntenstop voor mij geen gevolgen. De zorg voor de bestaande patiënten en voor hen die al op de wachtlijst staan zou gewoon doorgang moeten vinden. Binnenkort moet ik weer voor controle langs bij het Genderteam, dan vraag ik het toch even na.