Ik schrijf regelmatig over de impact die genderdysforie op mij heeft. In alle aspecten van mijn dagelijks leven zie ik de invloed terug. Sommige aspecten vergen veel energie en andere wat minder. Momenteel legt de afweging om wel of niet door te gaan met de operatie een behoorlijk beslag op mijn gedachtengang. Alsof er een proces is dat constant een deel van de processor bezighoud, of een app op de achtergrond die stiekem best snel je batterij leeg trekt.

Maar door alle geweld in mijn hoofd; de gedachten, overwegingen en onzekerheid vergeet ik mijn zegeningen te tellen. Het is zo makkelijk om alleen te focussen op het negatieve dat ik de positieve dingen vergeet. Terwijl ik best een boel zegeningen te tellen heb, twee handen zijn niet genoeg. Ook niet als ik in een twaalftallig stelsel mijn vingerkootjes ga gebruiken.

Allereerst mijn ouders. Voor hen is het ook niet makkelijk geweest. Maar ze houden van me, steunen me en staan achter mij. Welke keus ik ook maak. Ik heb een veilige haven en dat gevoel doet me goed. Het idee en het gevoel dat mijn ouders achter me staan maakt het hele proces een heel stuk makkelijker. Ook van andere familieleden kan ik niet zeggen dat ik tegengas gehad heb, sommigen nemen het voor kennisgeving aan, anderen steunen me actief. Het moment dat ik zag dat bij mijn grootmoeder mijn naam op de verjaardagskalender was aangepast moest ik toch wel even een traantje wegpinken. Net zoals de blik in mijn moeder ogen toen ze die ingelijste portret foto uitpakte, die is onbetaalbaar.

Dan kan ik ook in mijn handjes dichtknijpen met mijn vriendenkring. Niet alleen kan ik me niet heugen dat er ooit iemand me heeft afgewezen of het contact heeft verbroken vanwege de genderdysforie. Al mijn vrienden zijn een goede steun. Velen lezen mijn blog. (Hoi!! *zwaait*) Ik kan openlijk praten over de zaken die me bezig houden rondom mijn transitie, inclusief de seksuele. Ik kan terecht voor praktisch advies, en een goede foto. Ze vragen hoe het met me gaat en staan open voor de lange complexe versie van “goed”. Sommigen bieden zelfs aan mee te gaan naar de informatie-avonden, en hebben de deur open gezet voor een goed gesprek. In elk geval, ze oordelen op wie ik ben en niet wat ik ben, dat is me heel veel waard.

Tenslotte heb ik een werkgever die me geen strobreed in de weg legt. Dat is best prettig. Je krijgt tegenwoordig om minder je contract niet verlengt. Ook met mijn collega’s heb geen problemen net zo min als met klanten. Ik werk in een winkel, en ik wordt soms nog gemeneerd, of klanten vragen hoe het zit. Maar ik heb niet het idee dat mijn transitie ooit een probleem is geweest. Het mooiste nog is als kinderen vragen hoe de vork in de steel zit, die nemen de boodschap aan zonder waardeoordeel. Uit praktische overwegingen heb ik mijn collega’s gezegd dat ze eerlijk mogen antwoorden als klanten ergens naar vragen. Ook al is het volgens de ’trans-etiquette’ not-done om iemand te outen, ik heb voor mijzelf besloten om open te zijn in alle aspecten. Al zijn er vragen die ik nog steeds niet netjes vind om zomaar gevraagd te worden.

Dat zijn zo een paar van de zegeningen die ik te tellen heb. Dingen die mijn leven en transitie een stuk makkelijker en aangenamer maken. Dingen waar ik vooral te weinig aan denk, omdat focussen op de vervelende dingen zoals moeilijke gedachten, dilemma’s, onzekerheden, pijnlijke behandelingen en vermoeiende onderzoeken zoveel makkelijker is. Mijn zegeningen tellen, ik zou het vaker moeten doen, net zoals lief zijn voor mijn lichaam met fijne zeepjes, bezoeken aan de sauna of een massage. Oh, en gelukzalig emotioneel zijn, dat heb ik het afgelopen uur wel gedaan. Tijdens het schrijven van dit blog heb ik het niet droog gehouden.