Geruststellend. Dat is wat ik antwoordde aan de collega’s die aan me vroegen hoe het was op die informatieavond. Van te voren had ik me nogal zitten opvreten over de doemscenario’s en bloederige foto’s. Maar dat viel alles mee, de foto’s die ik gezien heb waren alles behalve bloederig. Het verhaal was eerlijk, helder, informatief en vooral geruststellend. Ik heb het gevoel dat de storm in mijn hoofd langzaam afzwakt en ik mijn gedachten weer onder controle krijg.

Toch was ik blij met bijstand van een goede vriendin die me in haar spaarzame vrije tijd vergezelde naar de bijeenkomst. Waar ik een paar weken terug nog een beetje vertwijfeld was over wie ik zou vragen om mee te gaan, wie ik met zoiets zou belasten (hulp vragen is niet bepaald mijn sterkste kant), had ik minstens drie vriendinnen die direct aanboden mee te gaan. Behalve dat het gewoon fijn is om zoveel bijstand te hebben was het ook een flinke trap in de ballen van mijn Scumbag Brain. Mijn zelfbeeld behoeft nog wat verbetering en dit heeft dat een flinke zet in de goede richting gegeven.

Ik ga hier niet uiteenzetten wat er allemaal is gezegd, ook al heb ik voldoende aantekeningen. Behalve de spreekbeurt van de seksuoloog, daar wil ik  hier en nu wel op ingaan. De medische praatjes lagen voor de hand. Het belang en nut van een bekenbodemfysio was me ook al bekend. Maar de seksuele kant blijft vaak onbelicht, alsof transvrouwen per definitie aseksueel zijn. Terwijl het tegendeel waar is.Voor zover het is onderzocht is de seksualiteit van trans vrouwen niet veel anders dan die van cisvrouwen. Vergelijkbare percentages masturberen, vergelijkbare percentages hebben orgasmen, of daar juist moeite mee, libido’s zijn even groot… Wanneer er problemen voordoen is het vanuit twee benaderingen mogelijk om in te grijpen. De psycholoog op het geestelijke vlak en de endocrinoloog op het lichamelijke. Maar voor alles is het belangrijk om met je nieuwe lichaam te leren omgaan. Opnieuw verkennen, opnieuw leren voelen, alles opnieuw. Dat kost tijd.

Ik heb nog geen pasklaar antwoord op de vraag of ik voor de operatie ga. Om het transitietraject zelf in te gaan was geen keuze. Dat was de enige mogelijkheid, over de alternatieven spreek ik liever niet. De sociale transitie was voor mij echt het belangrijkste doel in mijn leven. Is het nog steeds, maar ik vind dat ik daar nu al behoorlijk in ben geslaagd.Voor de operatie heb ik het gevoel in elk geval opties te hebben. Als ik ervoor ga dan doe ik het ook echt voor mijzelf en mijn eigen gevoel. Het is een afsluiting voor het traject. Op dit moment heb ik nog niet de informatie op mijn balans liggen om de afweging definitief te kunnen maken. Wel worden er op de beide schaaltjes steeds meer factoren en argumenten gestapeld.

De beslissing maken, die de grootste en belangrijkste beslissing van mijn leven gaat zijn, daarvoor ga ik niet over een nacht ijs. De nodige informatie ben ik aan het verzamelen en zelfs met alle informatie zal het nog heel veel denkwerk en schrijven en goede gesprekken gaan zijn. Het is moeilijk om over na te denken. Zoals mijn broer heel terecht opmerkte: surrealistisch. Ik weet hoe het construeren van een neo-vagina (met medisch correct de klemtoon op de i) in zijn werk gaat. Het is me uitgelegd. Ik heb de tekeningen en foto’s gezien. Maar het idee blijft surrealistisch. Ook al kan ik best aardig conceptueel denken, het heeft voor mij nog steeds iets onvatbaars.

De avond was in voor mij in elk geval heel verhelderend en geruststellend. Welke keus ik ook zal maken, één boodschap neem ik er uit mee: Heb je lichaam en jezelf lief. Mijn chaperonne voor de avond wist er aan toe te voegen “of je nu wel of niet een (neo)-vagina hebt…” Het is een advies dat we allemaal ter harte kunnen nemen.