In The Matrix wordt Neo een keus geboden door Morpheus. Een keus tussen een blauwe en een rode pil. De blauwe is terug naar de illusie en droom van de matrix en verder leven in onwetendheid. Rood is die van de harde waarheid onder ogen zien maar ook te vechten voor de vrijheid. “You take the red pill – you stay in Wonderland and I show you how deep the rabbit-hole goes.” 

Red pill – Blue pill (©Warner Brothers)

Ik heb de rode pil genomen en ben daar nog steeds blij mee. Maar soms heb ik gedachtes, dat ik de blauwe had moeten nemen. Vooral op momenten dat mijn energieniveau’s op een behoorlijk laag niveau zijn en ik een Verstandig™ moet doen. Een Verstandig™ betekent dat thuis op de met een boek op de bank en vroeg naar bed, wetende dat er elders iets leuks en sociaals is wat je mist. Het zal je misschien verbazen, een transitie vreet energie. Niet alleen vanwege de medicatie, daar heb ik vooral de eerste maanden last van gehad qua vermoeidheid. Het is vooral dat bij zo ongeveer alles wat ik doe bewust nadenk over mijn transitie en dat kost energie. Daarnaast heb ik de laatste tijd sterk het idee dat mijn lichaam energie aftapt en voor andere dingen aan het gebruiken is.

Ik heb het afgelopen jaar leren luisteren naar mijn lichaam, het dicteert zo af en toe dingen en laat vooral duidelijk merken als mijn batterij leeg raakt. Dat uit zich in vermoeidheid, emotionele buien en allerhande kwaaltjes. Het is als die onheilspellende waarschuwing die je telefoon geeft, terwijl je net op weg bent naar een afspraak. In het verleden negeerde ik dat wel eens en ging ik verder op mijn reserves, meer dan een beetje brakheid viel mij nooit ten deel. Tegenwoordig kan ik dat niet meer en moet ik gewoon keuzes maken. Soms zijn dat keuzes die me niet aanstaan en ik dingen moet laten die ik graag wil.

Als ik dan weer eens met een boek op de bank zit of een film kijk en dan nadien hoor hoe leuk en gezellig een feestje, verjaardag of bijeenkomst is geweest dan hakt de eenzaamheid er het hardste in. Dat zijn de momenten waarop ik mijzelf wel eens afvraag waarom ik niet gewoon die blauwe pil heb genomen. Dan komt al snel weer een tekstfragmentje naar boven dat ik een paar maanden terug al schreef als aanzet voor een blogje, het lurkt sindsdien in de duisternis van mijn concepten omdat ik niet goed wist wat ik ermee aanmoest.

Suïcidale gedachten

Nou ja gedachten over suicide dan, want suïcidale gedachten impliceert dat je gedachten zélf suïcidaal zijn. Alsof ze uit je oor springen. Wat ik nu ga vertellen gaat over zelfmoord en hoe ik daarover denk. Als je daar niet goed mee overweg kan of erg gevoelig voor bent, lees je beter niet verder. Om alvast wat verontrusting weg te nemen: ik heb géén suïcidale neigingen! Ik heb meer plezier dan ooit in het leven, daar wil ik nog wel een decennia of wat mee door ook.

Dit maalt al een paar weken door mijn hoofd. Het gesprek kwam op het in transitie gaan en de alternatieven. Zonder enig nadenken zei ik dat als ik terug zou moeten naar mijn vroegere leven zelfmoord een reële optie zou zijn. Dat kwam van binnen, heel erg diep. Toen ik het zei wist ik ook direct dat ik het meende. Die gedachte vind ik best eng en verontrustend.

De rode pil is het beste wat ik ooit gedaan heb. Ondanks dat het soms zwaar is, het veel moeite kost en een bron is van angsten en onzekerheid. De gevolgen van de blauwe pil hadden veel erger kunnen zijn. Na maanden doormalen in mijn hoofd vind ik het nog steeds vervelend dat zoiets extreems als zelfmoord zo dicht in de buurt van mijn leven zou kunnen komen. De blauwe pil had de slechtste keus ooit geweest had ik die genomen.

Toch neemt dat niet weg dat ik soms best zou willen ‘genezen’. Als ik díe optie had gekregen en het een zinnige optie was geweest had ik het wellicht gedaan. Je leven volledig op z’n kop zetten en een van de meest elementaire sociale en biologische kenmerken aan jezelf veranderen is niet niks. Er zijn risico’s aan verbonden: medische maar ook sociale: worden verstoten uit je familie, vriendenkring of zelfs het verlies van je baan zijn reële dreigingen.

Er is een psychiater die genderdysforie beschouwt als een ordinaire psychose en het ook als zodanig behandelt: met ruime hoeveelheden anti-psychotica. Daarmee feitelijk de persoonlijkheid onderdrukken. Gelukkig vind men in de psychologie en medische wetenschap  het in het algemeen not cool om iemands persoonlijkheid ingrijpend te wijzigen. De visies van genezer Joost à Campo (die overigens psychiater is) worden over het algemeen niet geaccepteerd door zijn vakgenoten. Er bestaat geen ethisch verantwoorde  ‘genezing’ voor genderdysforie, men houdt zich aan symptoombestrijding door het lichaam zo goed mogelijk te laten passen bij de psyche. Gelukkig ben ik niet in de buurt gekomen van à Campo.

De blauwe pil zou rampzalige gevolgen kunnen hebben gehad. Maar de gevolgen van de rode zijn ook niet mals. Het ergste is voor mij de eenzaamheid. Ik heb genoeg mensen om mij heen. Ik heb een drukker sociaal leven dan ik kan rondbreien. Maar toch mis ik iemand in mijn leven. Thuis ben ik alleen. Aan de andere kant: ik voel me nu niet klaar voor een nieuwe relatie. Ik ben teveel met mijzelf bezig om voldoende tijd en toewijding aan een ander te kunnen bieden. Dan zijn er ook nog de veranderingen aan mijzelf, daar moet je als partner van mee kunnen leven. Transgenderactivist en ervaringsdeskundige Buck Angel geeft het ook als advies: “Doe het alleen.” Het is wellicht zwaar, maar je hebt dan wel de kans om je volledig op jezelf te richten.

Om die eenzaamheid thuis op te vullen, zal ik dan toch maar een kat nemen?