Ik heb spijt van wat ik heb gedaan.

Niet van mijn transitie, daar ben ik juist heel erg blij mee en heb ik absoluut geen spijt van. Ik heb spijt van dingen die érvoor zijn gebeurd en de keuzes die ik destijds heb gemaakt en de nalatenschap daarvan waar ik nu mee leef. Ik vind het bijvoorbeeld jammer dat ik niet veel eerder de signalen heb begrepen en mij ook eerder had gemeld bij het genderteam. Dat zijn gedane zaken, ik kan niet terug om dat te veranderen en leef met de gevolgen.

Afgelopen week liep ik tegen zo’n spijt-issue aan. Ik moest naar de tandarts. Vorig weekeinde ben ik een vulling verloren en die tand moest dus weer opgelapt. Ik had aanvankelijk verwacht dat de tandarts zo klaar zou zijn: beetje schoonmaken, dichtplamuren en klaar. Maar helaas, ik heb weer een vol half uur in die stoel gelegen en had nadien kramp in mijn kaakspieren. Het vooruitzicht is dat ik er de rest van het jaar nog wel wat uurtjes in de tandarts praktijk door ga brengen voor groot renovatie werk. Na die wortelkanaalbehandeling, die driemaal een uur duurde, van afgelopen najaar had ik er wel weer even genoeg van. Maar nu ga ik er maar weer aan beginnen.

Ik heb een slecht gebit, als ik zeg dat 10% van mijn tanden uit vulling bestaat zal dat best wel eens een voorzichtige schatting kunnen zijn. Dat is veroorzaakt door een samenloop van factoren. Ik heb een tijdlang een hele vervelende tandarts gehad. Hij preekte de hele behandeling lang over hoe het wel niet nodig was geweest als ik maar beter had gepoetst. Tot overmaat van ramp kon hij ook niet prikken. Ik gok dat een verdoving zetten haast meer pijn deed dan boren zonder. Het was gewoon een slager en een totaal onprettige tandarts, waardoor ik zelfs bang geworden ben om naar de tandarts te gaan.

Andere bepalende factor was, en dit zie pas achteraf in, niet van mijzelf houden. Ik heb jarenlang mijn lichaam ervaren als een gevangenis. Ook al besefte ik het me nog niet concreet als ik zo terug kijk heeft dat op wel meer dingen invloed gehad. Van de gevangenis waarin je leeft houd je niet, daar ga je niet extra goed voor zorgen. Als die verzorging ook nog eens heel erg onprettig en meestal ook pijnlijk is (zelfs de mondhygiëniste in de bewuste praktijk was een sadist), wordt de drempel alleen maar hoger en hoger.

Tot ik door mijn ex werd meegesleept naar haar tandarts. Ik weet nog goed dat ik de beste man de eerste keer niet eens durfde aan te kijken, het heeft weinig gescheeld of ik had mijn teddybeer meegenomen. Die tandarts heeft me over mijn angst heen geholpen. Hij was een kalme wat oudere man van het type streng maar rechtvaardig, dat ‘ie dan ook nog eens op Bram van der Vlugt leek hielp ook. De eerste keer dat ik bij hem een verdoving kreeg, voelde ik het pas toen deze begon in te werken. De naald zelf heb ik niet eens wat van gevoeld, het kon dus wel. Bij deze tandarts heb ik een behoorlijk wat keren in de stoel gelegen voor grote puinruimen.

Door het uitgaan van de relatie en een verhuizing ben ik weer in het dorp waar mijn ouders wonen naar de tandarts gegaan om verder te gaan. Gelukkig was er net een nieuwe grote praktijk en heb ik nu een fijne tandarts met kleine handen. Nu ik weer ben verhuisd is deze praktijk een half uur reizen, maar ik blijf er lekker. Er is een plan en dat mag uitgevoerd en afgemaakt worden. Letterlijk de gaten repareren die zijn ontstaan in het verleden.