Nog deze maand vier ik mijn 30e verjaardag, dan heb ik er reeds drie decennia op deze aarde opzitten. Ik heb er gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant is het een mijlpaal, aan de andere kant wordt ik er ook door met mijn neus op de feiten gedrukt.
Ik herinner nog goed mijn 20e verjaardag, toen kreeg ik een kaart met de boodschap dat ik over 10 jaar 30 zou worden. Wat ik verder deed die verjaardag weet ik niet meer, gezien ik destijds in Engeland woonde vast een pint of twee gedronken in de pub, in elk geval: de boodschap op die kaart staat me nog helder bij.
Als ik dan zie hoe ver ik inmiddels gekomen ben met mijn transitie, dan betreur ik dat ik niet er niet véél eerder mee begonnen ben. Dan vind ik het jammer dat ik de signalen niet veel eerder heb opgepikt en begrepen. Het is niet iets wat erg netjes is om te zeggen: maar vroeger beginnen met hormonen geeft gewoon een veel beter resultaat, het liefst nog voor de puberteit. In die periode ontwikkelen zich de secundaire geslachtskenmerken, de kenmerken die men ‘leest’ en waaruit men concludeert of je man of vrouw bent. Het is gewoon een stuk effectiever als de hormonen die je neemt niet ook nog eens de aangerichte schade van de hormonen die het lichaam aan maakt ongedaan moet maken. Dat laatste lukt vaak maar ten dele. Zeker als het testosteronschade is, testosteron is sterk spul en vooral heel erg eenrichtingsverkeer.
Terug naar die verjaardagskaart van tien jaar geleden. “Over 10 jaar wordt je 30.” Eigenlijk is dat niet helemaal waar. Dit besef drong me een paar maanden geleden al eens door: Daniël zal nooit 30 worden. Met mijn transitie verdwijnt er ook wel een deel, of althans er schuift iets naar de achtergrond. Want echt een andere persoon worden doe ik niet. Het is meer dat ik uiting durf en kan geven aan kanten die ik daarvoor verborgen hield voor de buitenwereld. De trekjes die ik gaandeweg mijn leven heb ontwikkeld en die als ‘mannelijk’ te bestempelen zijn schuiven dan wel naar de achtergrond, helemaal verdwijnen zullen ze nooit. Maar toch voelt het wel als een soort afscheid nemen.
Het is iets raars om te beseffen. Mijn leven is op bepaalde gebieden compleet anders, en eigenlijk ook gewoon hetzelfde. Mijn leeftijd zal daar echt niets aan veranderen en ik kan niets veranderen aan mijn leeftijd. Ik bewandel gewoon mijn pad en ga voorwaarts met een positieve instelling, op mijn schreden terugkeren en toen al een andere, de juiste, weg in slaan kan niet. In elk geval niet zonder moeilijke paradoxen of parallelle universums (het is maar net welke tijdreistheorie je aanhangt) te creëren.