Het begon allemaal als een soort uitdaging: “Dan ga je toch als meisje verkleed!” werd er gegrapt in de voorpret naar een feestje toe. Ik laat me met dat soort uitdagingen niet kennen en ben daarop ingegaan. Nog steeds maak ik er graag een grapje van als iemand me een raar voorstel doet: “Is dat een uitdaging? Pas op hè, je weet wat er de vorige keer van gekomen is!” Ik kan de precieze datum niet achterhalen, maar de bewijzen die ik terug kan vinden in mijn e-mail wijzen erop dat het in de zomer of najaar van 2005 geweest moet zijn. Het was de eerste keer dat ik een rok en kousen aantrok en een pruik opzette. Ervan uitgaande dat er een hoop lol zou gaan volgen die avond, maar de uitwerking was wat anders dan verwacht. Het verkleden voelde namelijk helemaal niet grappig of spannend. Het voelde gewoon goed. Toen is het kwartje bij mij gevallen, al is er nog een lange periode voorbij gegaan voordat ik me aanmeldde bij het genderteam.

Dat ik de afgelopen weken zoveel heb gewerkt aan mijn tijdlijn en bezig ben geweest met zoeken naar de exacte datums van bepaalde gebeurtenissen moest ik ook heel erg denken aan de tijd die vooraf ging aan dat bewuste telefoontje naar het genderteam. Voordat ik ook daadwerkelijk belde had ik persoonlijk al een hele lange gedachtengang doorlopen en mijn eigen diagnose gesteld. Ik heb ooit horen zeggen dat je niet naar het genderteam stapt voor het stellen van een diagnose, maar voor het bevestigen ervan. Deels klopt dat wel, maar de diagnostische fase is voor mijn persoonlijke denkproces heel erg waardevol geweest.

Het feestje dat ik verkleed ging werd gevolgd door een volgende en nog een en nog een, ik weet niet meer hoe vaak het nu uiteindelijk geweest is dat ik me verkleed heb. Maar door het feestje is er in mijn hoofd iets in gang gezet. Ik vond het blijkbaar leuk om een jurk te dragen, dus ik was een travestiet. Zo heb ik lang over mijzelf gedacht, maar eenmaal opgang gebracht denderde die gedachtentrein voort over de kronkelende rails door mijn psyche. Was het wel genoeg om alleen op zaterdagavonden en feestjes zo af en toe mijn alter-ego Daniëlle naar boven te laten komen? Wilde ze meer? Lang heb ik nog geprobeerd om het binnen de perken te houden. Maar dat alter-ego liet zich steeds moeilijker weerhouden, ze wilde meer! Meer! Meer!

Ik vroeg me af hoe ik dat gevoel tegemoet kon komen: moest ik dan verder als over-the-top drag-queen? Nee, dat was niet de oplossing. Daar voelde ik me totaal niet prettig bij. Wel zocht ik wat vreemdere uithoeken op qua kleding en kwam ik in aanraking met Japanse subculturen en EGL, Elegant Gothic Lolita. Ik ben behoorlijk actief geweest in de Nederlandse lolita scene. Ik bezocht meetings, heb een tijd lang het forum gemodereerd. Aan dat alles heb waardevolle ervaringen en vrienden overgehouden. Mijn ex-partner heb ik via de kleding leren kennen evenals de kunstenares die mijn geboortjekaartje heeft ontworpen. Stuk voor stuk herinneringen die ik nooit meer zou willen missen. Ook al ben ik niet meer actief in de scene en heeft mijn kledingsmaak een andere stijlperiode opgezocht, helemaal vergeten ben ik het niet, je hoeft slechts in het hol van het juiste sociale-mediakonijn te kruipen om er bewijs van te vinden in het wonderlijke internetland.

De tijd na dat feestje heb ik heel veel en heel diep nagedacht over wat die gevoelens nou betekenden. In het begin kwam al de optie transgender naar boven. Dat heb ik genegeerd. Ik was een jongen en voelde me aangetrokken tot meisjes. Dat lichaam moest wel kloppen. Ik speelde vroeger met lego en treinen en meccano. Allemaal dingen waardoor ik genderdysfoore gevoelens destijds als niet legitiem bestempelde. Daarna heb ik nog een periode de wens gehad tot volstrekte androgeeniteit, gewoon de ene dag als meisje doorbrengen, de andere dag als jongen. Naar gelang wat die dag het beste uitkwam.

Uiteindelijk kon ik het gewoon niet meer negeren. Travestie was het niet. Androgeen zijn was niet voldoende. Ik kan niet zeggen of er nu een directe aanleiding is geweest waardoor de afweging in mijn hoofd alsnog is doorgeslagen naar genderdysfoor. In mijn herinneringen vind ik geen aha-erlebnis die daarmee samenhangt. Het zal een proces zijn geweest, een ontwikkeling die mij uiteindelijk hebben gezet tot het aanmelden bij het genderteam.

Als je jezelf bij het genderteam meldt heb je eigenlijk zelf al uitgemaakt dat je genderdysfoor bent. Ik wel in elk geval. Ik ging er echt heen om mijn eigen diagnose te bevestigen, elk bezoek voelde als een examen. Bewijzen dat je bent wie je bent. Alsof je moet bewijzen dat je de stof beheerst en net zoals met schoolexamens was het wachten op een telefoontje met een uitslag om te horen of je geslaagd bent.

Toch voelen de maanden die de diagnostische fase duurde niet als verloren tijd. Ja, op momenten wilde ik graag sneller en verder met de volgende stap. Maar over het algemeen heb ik heel veel gehad aan de gesprekken met mijn psychologe. Ze wist goede vragen te stellen, gaf denkhuiswerk op, allemaal dingen die mijn mentale proces hebben geholpen. Al die dingen waarover ik heb moeten nadenken hebben mij voorbereid om de volgende stappen te zetten, kleine stappen. Eerst testosteronblokkers en pas een paar maanden later die hormonen erbij. Ik ben blij dat ik die optie heb gekozen en niet pats-boem in één keer de full-monty ben gegaan. Dat tussenstapje gaf me tijd om te denken en mentaal klaar te maken voor hetgeen wat zou gaan komen.

Dat een mentale voorbereiding op wat komen gaat nodig is heb ik ook gemerkt toen ik een maand terug te horen kreeg dat ik moest beginnen met de fysieke voorbereidingen op een operatie. Die grote stap kwam ineens heel snel heel dichtbij. Terwijl dat altijd iets was wat heel erg ver weg was. Ooit. Als. Wanneer.  Voordat ik doordrongen was van het feit dat dat nog makkelijk een jaar, zo niet langer, gaat duren waren een paar weken verder. Dat is waar ik mentaal nu heel erg mee bezig ben: voorbereiden op de mogelijkheid van een operatie.