Nu ik zo een tijdje aan de hormonen zit en mijn leven langzaam aan een nieuwe vorm begint te krijgen zijn het de kleine verschillen die beginnen op te vallen. “You know what the funniest thing ‘bout Europe is? It’s the little differences.” Van een boel zaken had ik wel verwacht dat ze anders zouden kunnen zijn, maar bij sommige zaken sta je eigenlijk gewoon niet stil en kom je pas gaande weg achter. Ik eet geen Quarter Pounders meer, ik eet tegenwoordig een Royale with Cheese. Nou ja, in theorie dan. Mijn fastfood consumptie is dramatisch gedaald sinds mijn vriezer altijd voorzien is van zelfgekookte kant-en-klaar maaltijden.

Mijn favoriete slaaphouding is mijn favoriete slaaphouding niet meer, door de groei van mijn borsten Vroeger sliep ik meest op mijn buik, mijn kussen opzij geduwd en vooral vlak op mijn matras. Dat is nu toch echt niet meer comfortabel. Ik draai en duw nu net zolang met kussens tot ik lekker lig, meestal is dat half op mijn zij. Om diezelfde twee redenen als mijn slaaphouding is het nu ook lastiger om grote zware dingen te dragen. Om de last zo makkelijk mogelijk te dragen houd je deze zo dicht mogelijk bij je lichaam. Nou ik heb al een aantal keren op mijn tanden moeten bijten om een kreet van pijn te onderdrukken. Zelfs de trap aflopen doe ik anders, dat vergt nu al enige behoedzaamheid.

Ik ben ook door schade en vooral schande wijs geworden waar de etiquetteregel over de vork of lepel naar je mond brengen (en niet andersom) vandaan komt. Een hap haar in mijn brinta tijdens een gehaast ontbijt heeft me voor eens en altijd van een slechte gewoonte afgeholpen. Dat lange haar zit me wel vaker in de weg. Met koken en lezen bijvoorbeeld, of gewoon op mijn werk. Gelukkig zijn daar haarspeldjes voor om het uit de weg te houden. Alleen bij het slapen, als ik die speldjes uit doe, vergt zo’n dot haar over je neus  als je gaat liggen nog gewenning.

Wat me ook enorm opvalt is het gebrek aan pukkeltjes en de ontzettend gave huid die ik aan de pillen heb overgehouden. Een verdwaalde mee-eter of puistje kom ik nog wel eens tegen, maar ze zijn een zeldzaamheid geworden. Een schril contrast met vroeger, toen mijn huid een onuitputtelijke bron van uitknijpbare narigheid was. Of zoals de fotografe opmerkte bij de foto die ze maakte (en die te zien is in mijn blogje Twee Portretten): “Check die huid! Dat is géén photoshop!” Voor je dan andere dingen gaat denken: de enige make-up die ik daar draag is wat mascara.

Kleding is nog zoiets waar ik kleine verschillen in heb gemerkt. Laatst had ik wat klusjes in huis te doen. Voor het gemak maar even een oude broek en oud shirt aangetrokken. Met mijn geschiedenis is het natuurlijk niet raar dat mijn oude kleding nog van de herenafdeling is gekomen. Dat ik dat zo lang heb kunnen dragen. Het is stug, laakt elke hint van een pasvorm, het rekt niet…. Het zit gewoon niet lekker. Na het klussen snel gedouched en vooral omgekleed. Dat mijn buikje, wat ik ook al had toen mijn BMI ruim onder de 20 lag, wat meer zichtbaar is neem ik wel op de koop toe.

Tot slot heb ik gemerkt dat ik mijn lichaam meer ben gaan waarderen. Vroeger had ik op een vrije dag al snel voldoende aan het een aantrekken van een willekeurige broek en shirt. Twee verschillende sokken? Dat ziet toch niemand. Tegenwoordig schep ik er voldoening in om ook op mijn vrije dag veel meer tijd en aandacht te besteden aan mijn persoonlijke verzorging en voorkomen. Gewoon voor mijzelf omdat het goed voelt. Zelfde geldt voor voeding. Ik maak me veel meer druk over gevarieerd eten met voldoende groenten, het liefste vers bereidt of anders zelf ingevroren maaltijden.