Had je me een jaar geleden gevraagd of ik óóit een blog zou schrijven met deze titel dan had ik met een resoluut “Nee!” geantwoord. Kan je nagaan hoeveel er voor mij al is veranderd en wat er aan mij aan het veranderen is. Ik zit écht letterlijk beter in mijn vel. Zeker de laatste paar weken, zo sinds mijn weekje vakantie onlangs. Daar zijn een aantal dingen die daar invloed op hebben gehad.

Ik ben gesetteld in mijn huisje. Er moeten nog dingen gebeuren en ook nog spullen, vooral mijn boeken, worden overgeheveld van mijn ouders. Maar het voelt al steeds meer als thuis. Ik voel me er prettig en veilig. De eerste onwennigheid van in m’n eentje zijn is er af. De routine van huishoudelijke taken begint er langzaam in te komen. Al vergt dat nog wel wat bijstellen en af en toe wat extra planning.

Dan is er nog dat weekje vakantie zelf geweest, een beetje extra rust heeft me goed gedaan. Mijn vakantie deze zomer ben ik vooral bezig geweest met het bewoonbaar maken van mijn huis, daar rust je niet echt van uit. In mijn recentere vakantieweek zijn er een boel leuke dingen gebeurd. Mijn agenda puilde min of meer uit, terwijl ik van plan was een week niets te doen. Meerdere feestjes, film- en discussie avonden en veel sociaal bezig zijn. Ik ben toch extraverter dan ik altijd dacht. Aan de ene kant kosten de sociale dingen me veel energie maar ik haal er nog veel meer enerige uit.

Wat echt een keerpunt is geweest, is die foto. Die foto heeft nogal wat losgemaakt. De eerste keer jezelf herkennen op een foto en beseffen dat je eindelijk uiterlijk eruit gaat zien als wie je bent, dat doet veel met een mens. Het is een enorme golf van positieve emoties waar ik nog steeds op surf. Het heeft echt wat teweeg gebracht bij mij, vooral dat besef dat ik doe goede weg bewandel. De afgelopen maanden heb ik echt nog wel grote twijfels gehad of ik wel het juiste doe. Nu ben ik er echt zeker van! Ik zal vast nog wel mijn aarzelingen gaan hebben maar echte twijfels zullen het niet meer zijn.

Een weekje terug overviel het me eigenlijk heel plotseling, dat besef, dat gevoel van gelukzaligheid. Vrij plotseling en vrij onverwacht terwijl ik een beetje muziekjes aan het luisteren was op youtube. Ik stuitte op Sorry van Kyteman, de opnames gemaakt op Lowlands. Toen ik dat in 2009 op de radio hoorde vond ik het al weergaloos mooi. Maar nu deed het meer met me, het duwde me over het randje. Ik heb zo’n uur hysterisch zitten huilen met dikke rode ogen en uitgelopen waterproof mascara tot gevolg. Ik kan er nu, een weekje later, wat helderder op terugkijken. Mijn emotionele woordendiarree van dat moment:

Er is zoveel goeds in mijn leven aan het gebeuren. Ik heb nog nooit eerder zo gelukkig gevoeld. Ik zit weliswaar nog vol met angsten en onzekerheden. Maar ik voel me goed… ik voel me zo vreselijk goed. Ik ben veel meer in contact met mijn emoties. Ik had er vooraf al een beetje op gehoopt. Maar ik had niet verwacht dat het zo mooi zou zijn, dat ik het zo fijn zou zijn om gewoon jezelf te kunnen verliezen in je emoties. Ik ben zo blij dat ik me goed begin te voelen in mijn eigen lichaam. Dat ik me er thuis in begin te voelen. Ik heb best wel twijfels gehad vooraf of dit nou wel het juiste pad zou zijn. Maar dat is het en ik had nooit durven dromen dat het zo goed zou voelen, nog niet half. Het voelt alsof ik nu echt begin met leven.

Ergens voel ik ook wel verdriet. Ik ben verdrietig dat ik zoveel heb moeten missen in het verleden. Dat ik mezelf zo afstandelijk maakte. Dat ik een enorme muur om mijn emoties had en zelf niet eens kon voelen wat ik voelde. Alleen bij extreem intense ervaringen (meestal de dood) wisten mijn emoties tot de oppervlakte door te dringen. Verder bleven hield ik ze op afstand. Nu ik eindelijk mijn emoties toe durf en kan te laten. Dan ben ik verdrietig dat ik dat zo lang niet heb gekund. Ik heb het gevoeld that I missed out on them. (weet het even niet beter uit te drukken). Ik voel ook rouw en bedrog. Ik sluit een deel van mijn leven af. Daniël is niet meer en toch leeft hij voort in mij. Ik voel ook alsof ik al die jaren mijn omgeving en ook mijzelf bedrogen heb en voorgelogen over wie ik eigenlijk ben. Ik deed alsof ik iemand anders was. Ik had een masker en ik herkende zelfs mijzelf niet. Ik heb mezelf jarenlang bedrogen.

Dit soort emotionele uitbarstingen zijn nieuw voor me. Ik schrok er wel van, maar het was ook een heel fijn gevoel. Ondanks het stukje rouw en verdriet wat omhoog komt. Dat is een prijs die ik meer dan bereid ben om te betalen voor mijn levensgeluk.

Mijn fysieke transitie gaat gestaag vooruit. De pillen doen duidelijk hun werk, wat moet groeien groeit er en wat ronder moet worden wordt ronder. Mijn stem blijft een heikel punt, logopedie is lastig en het vergt enorm veel oefening. Dat had ik ook wel verwacht, maar het valt me nog tegen. Ik heb besloten om wat minder vaak te bloggen: wekelijks in plaats van tweemaal per week. Nu de diagnose is gedaan, ik mijn groene licht heb en alles in gang is gezet is er niet zo vaak wat te vertellen. Het is een onderdeel van mijn dagelijkse leven geworden, ik ben het gewoon geworden. Zoals iemand opmerkte: “Je gaat er mee om alsof je een kop thee drinkt.” Nou, ik kan je zeggen dat thee drinken de laatste tijd vrij bijzonder is. Slechts af en toe neem ik de moeite om thee te zetten, misschien moet ik weer eens wat Celestial Sesonings in huis halen.

Dat alles nu op de rails staat en zijn gangetje staat betekent niet dat ik geen mijlpalen in het verschiet heb, die heb ik zeker wel. Eéntje is inmiddels heel erg nabij gekomen, dat zal met een week of twee wel zover moeten zijn. Ik heb ook nog steeds genoeg hindernissen en drempels om overheen te komen. Wat betreft werk ben ik tegen een volgende aan aan het hikken. Geen idee of ik daar met een maand overheen kom, of dat het pas na het nieuwe jaar is. Ik ga er rustig mee om en laat mijn lichaam het tempo aangeven, dat is me tot nu toe heel erg goed bevallen.

Tenslotte, de dromerige muziek van Kyteman die me over dat emotionele randje wist te duwen: