Vandaag is het de Internationale actiedag voor trans depathologisatie.  Simpel gezegd wordt er actie gevoerd om genderdysforie niet meer te zien als een ziekte maar als een gewone variatie die nu eenmaal bestaat binnen de mensheid.

Zie ook: www.stp2012.info

Ik werd getipt door een vriendin over een Iers blog over de de Ierse wettelijke situatie: Recognition Not Pathologisation- how bad could it be?. Als je denkt dat we in Nederland nog ouderwetsch zijn en achter de feiten aan lopen, in Ierland is het nog erger. Even samengevat: om juridisch je geslacht te veranderen moet je in Nederland nog steeds een medische behandeling ondergaan inclusief een gedwongen  sterilisatie. Van dat alles maak je een dossier, dat stuur je naar een advocaat en die gaat ermee naar de rechter. De rechter doet vervolgens inhoudelijk uitspraak of er wel of niet een aantekening in het geboorteregister gemaakt kan worden. In Ierland moet je ook nog eens scheiden indien je getrouwd bent en verschijnen voor een panel wat gaat beoordelen of jij wel bent wie je bent. In de Ierse blogtekst schrijft Aoife O’Riordan over de situatie in Argentinië, daar is het allemaal een stuk eenvoudiger: geen artsen, geen commissie, geen rechter en vooral geen Godwin. Je vult een formulier in, haalt een stempeltje bij de daartoe bevoegde ambtenaar en hebt, als je daar zelf behoefte aan hebt, toegang tot medische bijstand. Daar gaat het om: die keuze.

Maar er is ligt toch een wetswijziging bij de Tweede Kamer, dat alles beter maakt?

Jawel, maar dat wetsvoorstel is zover ik weet nog niet behandeld of aangenomen. Dan moet er de Eerste Kamer ook nog overheen plassen. Ik weet dat de PvdA het wetsvoorstel steunt en ook het roze stembusakkoord heeft getekend terwijl de VVD, hoewel ze niet mee zijn gegaan in dat stembusakkoord wel voorstander is van de nieuwe wet. Ook de andere niet-christelijke partijen zijn voorstander.(Om je geheugen op te frissen: volgens de nieuwe wet vervalt de gang naar de rechter en  de sterilisatie-eis, maar je moet nog steeds een brief van een aangewezen persoon hebben die bepaald of jij wel bent wie je je voelt.) In de Tweede Kamer moet er dus een meerderheid zijn die voor de wet gaat stemmen als deze behandeld gaat worden.

Ook al zijn we nog niet zover, ik heb wel goede hoop op verbetering.  In andere Europese landen is de sterilisatie-eis al geschrapt en in de VS is er ook nog wat gaande. De Amerikaanse Psychologievereniging (American Psychological Association) brengt in maart 2013 de vijfde versie van de Diagnsostic and Statistical Manual of Mental Disorders uit. Dat boekwerk, dat meestal gewoon DSM wordt genoemd, is behalve in de VS ook in Nederland de richtlijn voor het stellen van psychische diagnoses. In de nieuwe versie is er voor mijn diagnose een kleine wijziging van de definitie voorgesteld; in de voorgaande versies spreekt men over een identiteitsstoornis in de DSM-V wordt dat geherdefinieerd als dysforie. De nadruk verschuift van het psychische naar het lichamelijke aspect. Kort gezegd: vanaf Maart 2013 (dan komt de DSM-V uit) ben ik niet meer geestesziek, maar heb ik een lichamelijke afwijking. Daarnaast bied de nieuwe tekst in de DSM ook ruimte voor definiëren van genders die buiten de traditionele strakke man-vrouw binair liggen.

Als de wetswijziging zoals deze er nu is wordt aangenomen dan is dat een enorme stap vooruit. Voor mij persoonlijk wordt het een en ander een stuk makkelijker en vooral goedkoper. De kosten voor mijn juridische naam- en geslachtswijziging zullen flink lager uit gaan pakken als ik niet via een advocaat en rechter hoef. Formuliertje -> leges -> stempeltje ->vers paspoort, Zo eenvoudig kan het  dan zijn. Maar dan zijn we nog steeds bij lange na niet zo ver als Argentinië. Genderdysforie is dan nog steeds een ziekte en je moet officieel ziek verklaard worden om je geslacht op je paspoort te kunnen wijzigen. Om vage redenen zal er altijd een poortwachter blijven. Ik heb argumenten gehoord dat men bang is voor identiteitsfraude en crimineel misbruik van de mogelijkheden om ‘zomaar’ van geslacht te veranderen. Nu kan ik me niet voorstellen dat je wanneer je als crimineel voor de autoriteiten wil verdwijnen zo’n gigantisch bureaucratisch en vooral traceerbaar papierspoor wil achterlaten.

In het Ierse blog wordt vraagt schrijfster Aoife zich af wat er überhaupt een probleem zal zijn als iemand iedere week van geslacht veranderd. Papierwerk gaat gepaard met leges, leges zijn inkomsten voor de overheid en inkomsten voor de overheid zijn goed voor de economie is haar beredenering. Geen speld tussen te krijgen als je het mij vraagt. Zelf kan ik ook geen rationele redenen bedenken waarom juridische geslachtswijzigingen zo moeilijk moeten blijven. Ik kan wel wat irrationele xenofobe argumenten bedenken en die zijn in onze politiek helaas nog steeds geldig debatmateriaal.

Om dezelfde vraag te stellen als Aoife O’Riordan: Wat is het probleem als genderdysforie gewoon als een natuurlijke variatie wordt erkend? Waarom is de optie tot medische behandeling geen vrije keuze maar toch nog altijd een verplichting  als je je eigen gender erkend wil hebben? Want ik kan je op een briefje geven dat de lijst met erkende personen die de verklaring mogen gaan afleggen de psychologen van de genderteams zijn. Dat de sterilisatie-eis wordt geschrapt en de lichamelijke integriteit is een goed begin. Maar niet meer dan logisch als je bedenkt dat het één van de Universele Rechten van de Mens betreft. Eigenlijk is het gewoon voldoen aan internationale verdragen en niet een stap erop vooruit lopen. De nieuwe wet is een verbetering maar geen niet dé oplossing het is niet dé erkenning die transgenders eigenlijk wensen.

zal eindelijk worden geëerbiedigd maar er wordt nog altijd een forse drempel opgeworpen.