Ik heb het gevoel dat veel Transgenders hun baan kwijtraken of niet aan aan een nieuwe baan komen. Niet zozeer vanwege de crisis maar vooral vanwege hun genderdysforie. Dat ze niet (meer) geaccepteerd worden door collega’s bijvoorbeeld. Of door een werkgever die bang is klandizie te verliezen. Voor mij is het ook wel een issue geweest voor mijn coming out, ook al ken ik onder mijn collega’s een flink aantal homoseksuelen. Dus wat acceptatie zou het wel goed moeten zitten.

Maar seksuele voorkeur heeft niet een direct gevolg op je voorkomen op de werkvloer. Als het alleen mijn seksuele voorkeur zou zijn, dan had ik echt geen coming out op de werkvloer gedaan. Zoiets zou vanzelf wel eens bekend worden in normale conversaties, daar zou ik me echt niet druk om maken. Als je van geslacht veranderd en daarmee de manier waarop je jezelf presenteert en manifesteert, dat wordt wel opgemerkt. Dan moet je wel gaan uitleggen wat er gaande is. Gelukkig viel die uitleg in goede aarde.

Strikt genomen ben ik totaal overgekwalificeerd voor mijn baan. Ik heb een HBO opleiding in economische richting afgerond. Ik mag zelfs een titel voeren, eentje van vijf letters en een punt. Dat doe ik niet, ik ben niet zo van de titulatuur.  De baan die ik heb is eenvoudige: in de basis ben ik verkoopster en ik heb er wat taken zo omheen verzameld. Ik heb een flinke dosis vak- en productkennis, beetje technisch inzicht en een goed geheugen voor droge feitjes. Dat samen draagt mijn werk. Die extra taken heb ik verworven voor wat extra uitdaging. Maar ook heel erg om mijzelf te kunnen bewijzen.

Ik werk nu al vijf jaar voor dezelfde werkgever, in verschillende functies, afdelingen en locaties. Dat in een bedrijf waar ik eigenlijk ooit ben gaan werken omdat ik gewoon vlug een baantje nodig had na mijn studie. Ik heb het er gewoon naar mijn zin. Ook al zijn er wat strubbelingen geweest in het verleden, nu het hoge woord eruit is en ik mijzelf kan zijn voel ik me echt op mijn plek.

Toch heb ik heel erg het gevoel dat ik mijzelf extra moet bewijzen. Dat ik niet onderdoe voor wie ik ooit was of voor een willekeurige cis-collega. De verhalen van depressie en werkeloos worden die ik van andere transen hoorde hebben mij altijd gedreven om daar vol tegen in te gaan. Helemaal toen ik in de bijsluiter las dat ik onder invloed van de Androcur minder initiatiefrijk zou worden. Ik probeer daarin heel erg mijn oude niveau te handhaven en er nog een schepje boven op te doen. Dat lukt volgens mij redelijk.

Ik wil laten zien dat hoewel een transitie als de mijne een moeilijk en energieslurpend proces is, ik wel mijzelf staande kan houden in de maatschappij. Het heeft me niet weerhouden om een huis te kopen, al keken de notaris en hypotheekadviseur me wel een beetje raar aan toen hij mijn paspoort foto van zeker vier jaar oud zag. Ik ga, zo goed en kwaad als het kan, gewoon verder met mijn leven alsof er niets aan de hand is. Dat is soms moeilijk en dat vergt op momenten best wel eens mooi weer spelen, gelukkig een vaardigheid die ik aardig onder de knie heb gekregen door de jaren heen. Zoals een Brits natuurkundige het ooit schreef: “I’ll face it with a grin. I have to find the will to carry on.”