Je kent ze vast wel die reünieprogramma’s op de televisie. Klasgenoten van Koos Postema was een bekende en er zijn nog spin-offs van gemaakt. Rob Kamphues heeft er nog eentje gepresenteerd. Je zet een oude schoolklas weer in, een in de studio gebouwd, klaslokaal en gaat ze interviewen over vroeger en nu. Er wordt een beeld geschetst van de ontwikkeling die iemand door heeft gemaakt. Het sulletje van vroeger die nu succesvol zakenman is, dat soort dingen.

Eigenlijk altijd is er wel één bijzonder persoon in de klas, iemand die iets bijzonders heeft gedaan in zijn leven. Die een medaille wint op de olympische spelen, die astronaut is geworden, geëmigreerd naar een onderzoeksstation op Antarctica, de minister-president. Iemand die niet het geijkte pad van huisje, boompje, beestje heeft bewandeld (of wel en nu het gezicht van een supermarkt reclame is). Of een transseksueel. Waar alle klasgenoten een opleiding zijn gaan doen, een baan gevonden of een eigen bedrijf hebben gestart. Verliefd, verloofd en getrouwd zijn. Kinderen hebben gekregen. Er is altijd een vreemde eend in de bijt.

Kort geleden kreeg ik een berichtje via facebook van een oud klasgenote die me in het voorbij fietsen had herkend. Wat ik überhaupt al een hele prestatie vind, ik heb haar al zo’n 13 jaar niet meer gezien. Komt nog bij dat ik op facebook mijn nieuwe naam gebruik en ik ook nog eens gekleed in een zomerjurk op de fiets zat. Ik zag er duidelijk niet meer uit als de persoon naast wie ze zat tijdens de wiskundelessen in mavo-4. Nu krijg ik wel vaker berichtjes van oud klasgenoten die me meestal via-via terugvinden op facebook en dan op mijn naam en dit blog stuitten, maar deze was toch wel bijzonder.

Ik besefte dat in zo’n reünieprogramma ik die vreemde eend zou zijn. Klinkt wat narcistisch als ik het zo zeg, maar zo voelt het wel. Ik heb dan wel niet een bijzondere carriere  opgebouwd, in de ruimte geweest of lid van de regering. Wel ben ik van de gebaande paden af gegaan om mijn hart en gevoel te kunnen volgen. Al vind ik het zelf niet zo’n enorme prestatie, ik doe gewoon wat ik moet doen. Toch ben ik wel benieuwd naar de reacties op een toekomstige reünie van een van de scholen waar ik vroeger gezeten heb.