Het is dé vraag. De ultieme vraag. De vraag die alle andere vragen overbodig maakt. Maar het is niet de vraag of je trek hebt in een drankje.
Afgelopen week was het weer zover, iemand die nog niet van de hoed en de rand wist vroeg naar wat dingen over mijn transitie. Ik heb haar leren kennen ná mijn coming-out en ze vroeg naar wat dingen. Dan komt toch weer de vraag die iedereen schijnt bezig te houden, of althans alle cis-mensen (cis betekent niet-trans) die ik tegenkom. Het is verreweg de meest gestelde vraag als het om mijn transitie gaat. Of ik me ook “ga laten opereren?” Met opereren doelen ze dan op de geslachtsaanpassende operatie. Ik snap niet zo goed wat nu die grote obsessie is die mensen met mijn genitaliën hebben, ik vraag aan anderen ook niet of hun binnenste schaamlippen ook echt kleiner zijn dan de buitenste of aan mannen of ze links- of rechtsdragend zijn en eventueel besneden. Maar aan transgenders lijkt het normaal om te vragen naar hun geslachtsorganen. Het is een vraag die mij in ieder geval veel gesteld wordt.
Een fragment uit Monthy Phytons Meaning of Life zette me aan het denken en een theorie doen vormen:
De kersverse moeder vraagt, met haar benen nog in de beugels of haar zojuist geboren kind een jongen of meisje is, waarop de arts antwoord dat het nog een beetje vroeg is om het kind een rol op te dringen.
Dáár zit hem volgens mij de kneep. Voor mij, en heel veel transgenders die ik gesproken heb is het de normaalste zaak van de wereld om gender (hoe ik mij voel) en geslacht (mijn anatomie) als twee totale verschillende dingen te zien. In mijn open brief leg ik dit uit aan de hand van een genderbreadpoppetje. Over het algemeen ervaren mensen die kampen met enige vorm van genderdysforie de maatschappelijke genderrol, gekoppeld aan het geboortegeslacht, als opgedrongen of opgelegd van buiten af. Ik realiseer mij dat transgenders de regel bevestigende uitzondering zijn. Welke regel? De regel dat gender en geslacht onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn. Dat je genitaliën niet alleen je rol in de biologische voortplanting bepalen, maar ook je interesses en voorkeuren.
In de moderne westerse maatschappij, althans het liberale en progressieve deel daarvan heeft inmiddels wel door dat voorkeur losstaat van geslacht. Men kan accepteren dat een man liever een relatie heeft met een andere man en een vrouw met een andere vrouw. Het besef dat ook geslacht en gender twee ongerelateerde factoren in iemands persoonlijkheid zijn, dat moet nog doordringen tot het collectieve denkpatroon. Wat ik niet raar vind het concept van een gender is nogal abstract en niet tastbaar.
Ik theoretiseer dus dat men pas de overgang van man naar vrouw of van vrouw naar man kan zien zodra een plastisch chirurg het mes gezet heeft in wat er tussen de benen zit. Alsof dát het begin is van het nieuwe leven. Net zoals de wetgever daar nog zo over denkt, je kan pas je paspoort laten aanpassen nadat je onvruchtbaar gemaakt bent door de dokter. Als je er ook zo over denkt dan kan ik je verbeteren: eventuele operaties aan de primaire geslachtsorganen worden pas ver in het proces uitgevoerd. Eigenlijk is het de afsluiting van het traject. Er zijn genoeg transseksuelen die ervoor kiezen die grote operatie, om uiteenlopende redenen, helemaal niet te ondergaan.
Nog een theorie, die ik hoorde van een andere transgender toen we het hierover hadden. – Ja, wij transen praten over jullie cis-mensen, achter jullie rug om. Eén en al roddel en achterklap, voor het echte wij-zij gevoel. 😛 – Hij kwam met het fysieke op de proppen. Snijden in vlees is makkelijker te bevatten dan vage psychologische begrippen. Het is tastbaar, fysiek en makkelijk van buitenaf zichtbaar. Althans, als ik je zou toelaten om de inhoud ondergoed te bekijken.
Daar komen we op een ander punt:
Afkomstig van www.thegenderbook.com
Veel transgenders vinden dat gevraag naar hun genitaliën not-done. Ikzelf zit er niet zo mee, mits de vraag wordt gesteld uit oprechte interesse. Mij vragen naar dit soort dingen is overigens wel geheel op eigen risico. Ik geef op alles een antwoord, en schrik daar niet in terug om een en ander plastisch of beeldend uit te leggen. Er staat niet voor niets een fotoverslag van mijn bezoek aan het masturbatorium op dit blog te lezen.
Voor mij zou het niet de eerste vraag zijn die ik zou stellen, mijn insteek is anders. Voor mij persoonlijk is het veel belangrijker dat de zaken die voor iedereen zichtbaar zijn veranderen. Wat er ‘daar beneden’ gebeurt is minder belangrijk voor mij. Zeker nu ik door de Androcur simpelweg impotent ben geworden. Dat maakt het een stuk afstandelijker moet ik zeggen. Ik ben me minder bewust van mijn penis dan van mijn kleine teen, het zit aan mijn lichaam vast maar ik ben er nu helemaal niet meer aan gehecht.
Om de vraag te beantwoorden: waarschijnlijk wel. Het is trouwens iets wat pas ergens aan het einde van mijn traject zit, niet aan het begin ergens van. De kers op de appelmoes, het toetje, het puntje op de I. Het moment van grote omslag en mijn nieuwe start ligt in de zeer nabije toekomst. Ik ben al bezig aan de opmaat.
Nu ben ik benieuwd, terugkomend op de inleiding: waarom stellen zovelen nu juist de vraag of ik me ga laten opereren. Is het die link tussen gender en geslacht die men legt? Is het dat plastische fysieke concept wat makkelijker te begrijpen is? Of heeft die vraag een hele andere drijfveer?
Ik denk dat dat komt doordat jullie je in een verkeerd lichaam voelen zitten. Het grootste verschil tussen een mannen en vrouwenlichaam zijn de genitalien. Als je denkt dat je geboren bent in een vreemd lijf, het hele veranderproces wilt doorlopen, dan is het min of meer vreemd dat je wel vasthoudt aan je oude geslachtsdelen.
Een trans met een piemel is in mijn beeld gewoon nog geen echte vrouw. Sowieso heb ik moeite om transen te zien als mannen of vrouwen, het blijft bij mij altijd in mijn hoofd zitten dat diegene eigenlijk een … Is/was. Zeker in dit geval, dat ik jou als jongetje ken(de), dan zit jij nu eenmaal in het jongentjesvakje in mijn hoofd. Zolang je je piemel nog hebt, bruikbaarof niet, ben je in de sauna nog steeds een jongen. Nog niet helemaal af, ofzo.
Het is allemaal heel kort door de bocht hoor, maar ik denk dat het voor het gros zo voelt. Af is af, niet af is niet af. Zoiets?
Hmm, nee wat juffie schrijft kan ik me niet zo in vinden.
Tis bij mij meer gewoon nieuwsgierigheid, interesse. Net zoals dat ik normaal gesproken niet aan iemand vraag wat haar bh maat is, maar als iemand een boobjob zou krijgen, zou ik wel vragen welke maat ze heeft, en naar welke mat ze toe wil.
Voor mij is het eerder gekoppeld aan wat de wetgever ervan vindt. Door de operatie kun je het officieel maken, staat het in je paspoort en is de transitie dus “af”.
Tot die tijd zul je toch “mannelijk” op allerlei formulieren in moeten vullen, kun je twijfelen of je de heren of dames wc kiest, blijft het mannelijke aan je verbonden.
Juist omdat het de laatste stap is, vind ik het een heel valide vraag. Intiem zeker, maar het gaat over veel meer dan wat er in je onderbroek zit.
Ik zou denken dat het stellen van de genitaliën-vraag wel te maken heeft met het aspect van een grote stap in je leven voltooien. Voorbeeld:
– als iemand me vertelt dat ze rechten gaan studeren, dan ga ik niet vragen welke vakken ze allemaal volgen. Ik vraag waarschijnlijk wel of ze advocaat willen worden.
– als iemand aangeeft ouderschap te ambiëren (het kan, het kan ;)) dan vraag ik ook niet naar de aard en het aantal van de conceptiepogingen, maar wel naar hoeveel kinderen ze zouden willen.
Ik kan me voorstellen dat mensen diezelfde ‘ sprong’ maken als het aankomt op een transitie.
Daarnaast is het misschien zo dat de effecten van hormoonbehandelingen (bijvoorbeeld) voor mensen zonder relatief veel basiskennis vaag en lastig te bevatten zijn. Een operatie is concreet – daar kunnen mensen zich meer bij voorstellen. Concrete zaken zijn makkelijker te bevragen.
Zo vraag ik, als iemand een nieuwe partner heeft, ook eerst naar hoe hij/zij heet en hoe het stel elkaar heeft leren kennen en niet naar de ‘abstractere’ maar even belangrijke zaken als ‘hoe gaat zij om met jouw onzekerheid’ of ‘heeft hij voldoende respect voor jouw seksuele eigenaardigheden.
Tegelijk kan ik me voorstellen dat er ook wel een aspect van onbegrip bij zit. Voor veel mensen is transseksualiteit iets waar ze weinig mee te maken hebben, maar wat wel erg fascineert. Aan de ene kant zullen mensen jou dus misschien bevragen uit interesse in jou als persoon. Aan de andere kant, kan het ‘ordinaire’ nieuwsgierigheid zijn. Op zich nog altijd niets mis mee, me dunkt, maar het kan voor jou wel heel belastend zijn.
Te vaak wordt van mensen die tot een minderheid behoren verwacht dat ze mensen met meer privilege informatie geven over hoe om te gaan met minderheden, over hoe het is om bij een minderheid te horen, etc. Natuurlijk staat het je (als lid van die minderheidsgroep) vrij om dat te doen, maar je bent het niet verplicht. Als iemand echt nieuwsgierig is, kunnen ze zelf informatie gaan zoeken.
ja ik vind het toch eigenlijk geen “ordinaire” nieuwsgierigheid het is het * vreemde* het anders zijn dan anderen ik heb diezelfde vraag ook gesteld aan een goede vriend(in) in MIJN belevenis is het een soort van twee walletjes eten wel vrouw willen zijn maar geen afscheid willen nemen van je manzijn hoe KUN je je vrouw voelen als daar iets hangt wat niet bij het manzijn ……maar dat is de onwetendheid je omschrijft het wel ontzettend mooi en begrijpelijk