Zoals je twee weken terug hebt kunnen lezen ben ik bezig met het inrichten van mijn nieuwe woning. Nu mijn klusvakantie weer voorbij is en ik weer gewoon aan het werk ben, pak ik ook mijn blogregelmaat weer op.  Het leuke is dat het hele blok net is opgeleverd en ook al mijn nieuwe buren nog druk aan het klussen, schilderen, behangen en inrichten zijn. Gister kwam ik per toeval op het station een van mijn onderburen tegen die me herkende. Het gesprek kwam dus al snel op hoe ver we al waren en hoe we bepaalde dingen hadden aangepakt en meer van dat al. Het gesprek resulteerde in een wederzijdse uitnodiging om bij elkaar te komen kijken.

Mijn nieuwe woning gaan betrekken wil ik doen in mijn nieuwe, ware gedaante. Dat is ook een van de redenen waarom ik er bij de psych vorige week op aangestuurd heb om nu, en niet over drie maanden, pas te beginnen met hormonen en de volgende stap: de RLE. Dat valt dan mooi samen met mijn verhuizing: een nieuw begin. Ook zit ik op mijn werk in de rustige zomerperiode en kan wat eventuele moodswings wat beter hebben dan in de drukke en stressvolle najaarsperiode. Maar wat ik al zei in Hoi, ik ben transseksueel, ik werd vooral in mijn oude kluskloffie toch wel aangezien als de nieuwe buurmán.

Toen ik de onderbuuv dus een rondleiding gaf in mijn verder geheel witte stulpje keek ze wel even op van de roze slaapkamermuur. Dat blijkt een goede ijsbreker te zijn, die muur. Het roept gelijk vragen op waarom iemand zover buiten de genderbinair een kleur voor op de slaapkamer muur kiest. Om een beeld te schetsen hiernaast de emmer die tegen de muur gegaan is. Die roze muur is een prima aanleiding om uit de kast te komen en te verklaren dat de buurman toch de buurvrouw blijk. Gelukkig pakte ze het goed op, dat is altijd spannend natuurlijk.

Morgen vast een extra blogje. Ik mag me bij de KNO-arts melden voor een stemonderzoek. Kijk ik niet heel erg naar uit, maar het is noodzakelijk.