Mijn werkgever vroeg vandaag wanneer ik nu eens in zo’n hippe gekleurde broek op het werk zou verschijnen. “En dan iets met bloemetjes erbij.” Vooralsnog draag ik op mijn werk mijn oude kloffie, casual overhemden met korte mouwen en jeans. Dat is gemakszucht, dat is nog niet geschikte nieuwe werkkleding hebben, dat is angst.

Die angst zit ‘m vooral in iets wat ik zie als een van mijn volgende grote drempels; mijn stem. Ik kamp niet alleen met genderdysforie, maar ook met genderdysfonie. Mijn stem is letterlijk ontstemt met mijn gender. Ik ben helaas niet gezegend met een lichte stem. Ik ken zelf ook totaal geen technieken om mijn stem goed te kunnen gebruiken. Ik heb vroeger wel logopedie gehad, zover ik me kan herinneren was dat vooral vanwege het nasale in mijn stem. Maar dat is ook al ruim 20 jaar geleden. Als ik weer naar het VUmc ga moet ik maar eens even zorgen dat ik de verwijzing naar de foniater krijg.

Even tussendoor, dan heb je als medisch specialist toch wel het slechtst klinkende beroep gekozen. Stel je voor dat je naar in internationaal congres gaat en incheckt bij het hotel: “I’m here for the semi-annual congress on phoniatrics.” Ik zou daar als receptioniste toch met moeite mijn lach in kunnen houden en ik ben best wel wat gewend achter de receptie.

Via de foniater, die uiteraard zal gaan zeggen dat mijn stem inderdaad nogal mannelijk is. (Joh, echt waar? Daar was ik zelf nooit achtergekomen.) kan ik mijzelf dan wenden tot een logopedist voor stemtraining. Ik heb al eens geinformeerd naar zanglessen, maar er werd mij door de zanglerares geadviseerd om eerst te wachten tot ik met logopedie een eind op weg zou zijn. Zodat ik geen technieken aanleer, die ik later weer moet afleren. Het zangles idee staat daarom voorlopig nog even in de ijskast, ik begin eerst met logopedie.

Wat de resultaten van logopedie gaan zijn moet ik maar afwachten. Juist omdat ik (nog) weinig controle heb over mijn stem heb ik ook geen flauw benul over mijn dynamisch bereik. Dat dynamische bereik, ofwel van hoe laag tot hoog je stem kan klinken is niet de enige factor die een stem als mannelijk of vrouwelijk wordt beoordeeld. Intonatie en woordkeuze zijn andere belangrijke factoren waar je veel meer invloed op kan hebben dan op de toonhoogte. Die laatste wordt grotendeels beïnvloed door de klankkast die je keel, strottenhoofd en mondholte vormen. Daar is weinig aan te veranderen, stemverhogende operaties hebben niet meer effect dan logopedie zal hebben ze maken het alleen makkelijker. In zo’n operatie worden je stembanden strakker aangetrokken of ingekort, nadeel is dat je dynamisch bereik kleiner wordt aan de lage kant van het spectrum. Die operatie is niet bepaald risicoloos, de KNO-artsen betrokken bij het genderteam beschouwen het dan ook als een laatste redmiddel.

Sommigen leren om altijd in een falsetto te spreken, dat is een oplossing. Dat kan best aardig klinken, zoals youtube fenomeen Nick Pitera bewijst met zijn versie van ‘A whole new world‘. Je hoort wel goed dat die falsetto wat hijgerig en nasaal is.  Wat het voor mij de mogelijkheden en opties zijn, dat zal blijken uit het oordeeel van de foniater en logopedist.

Ik denk dat als ik mijn stem beter leer te gebruiken en een andere klank, in de breedste zin van het woord, kan geven dat ik dan een stuk zelfverzekerder in het leven sta. Mijn stem beschouw ik als een enorme rode vlag.  Het is iets waar ik zelf actief wat aan moet doen. Die lichamelijke veranderingen is een kwestie van iedere dag een paar pilletjes slikken en die hun werk laten doen. Die stem vergt oefening, veel oefening.

Er is nog zoiets wat oefening vergt: het lopen op hakken. Als je je hele leven op dat grote en vooral lage oppervlak van herenschoenen gelopen heb, dan is dat balanceren best wel lastig. Vooral omdat ook nog eens mooi en elegant te doen. Overigens garandeert het hebben van een paar jaar voorsprong geen resultaat. Ik zie dagelijks genoeg tienermeisjes en vrouwen met instabiele zwikkende enkels en bibberende beentjes die proberen op de enorme hoge modieuze Lady Gaga-esque hakken te lopen. Ja die schoenen zijn sexy, maar op de manier waarop sommigen erop lopen maakt het net zo sexy als een nijlpaard in lingerie. Ik blijf voorlopig nog wel wat oefenen, mogelijk aangevuld met wat bewegingscoaching. Waar is Miss J als je hem nodig hebt.

Nu vragen mensen mij wel eens of en waarom ik met mijn lengte op hakken zou gaan lopen. Mijn standaard antwoord daarop is: “Waarom niet? Hakken gaan om zoveel meer dan lengte.” Je hele houding en postuur veranderd, been- en bilspieren worden automatisch aangespannen wat ze een mooier aanzicht geeft. Voor de heren die niet snappen wat ik bedoel: ga maar eens 5 minuten op je tenen staan en voel de verzuring in de spieren branden!  Voor extra lengte heb ik echt geen hakken nodig, maar mijn postuur wordt instant verbeterd. Dagelijks schoeisel zal het met mijn werk ook niet worden. Ik werk in een winkel, ik sta en loop de hele dag. Dan prefereer ik toch echt platte, of in ieder geval lagere schoenen.

Als ik helemaal ‘om’ ben in het dagelijks leven, zal ik hakken vooral voor mijn vrije tijd beschouwen. Op mijn werk zijn die dingen niet praktisch, niet in de laatste plaats om klanten geen stijve nek te bezorgen. Tegenwoordig heb ik wel een vaste kantoordag, een dag die ik aan een bureau doorbreng. Waar ik zo af en toe eens achter vandaan komt. Na casual friday, kan ik een High Heel Tuesday invoeren. Dat zal niet volgende week zijn of de week erna, of die daarna. In elk geval niet eerder dan dat ik fatsoenlijk en zonder doodsangsten een trap op en vooral af kan.