Deze week was ik te gast op een huwelijksreceptie van een bevriend koppel, echtpaar inmiddels. Ik kwam daar diverse bekende stellen tegen, samenwonend, getrouwd of ook met trouwplannen. Dat zijn van die momenten dat de eenzaamheid even erg voelbaar is. Dat ik daar alleen binnenkom en ook alleen weer vertrek. Ik zag de dingen die ik mis uit mijn afgelopen relatie. Hoezeer ik dat ook mis. Dit is niet de tijd in mijn leven om weer aan een relatie te beginnen.

Momenteel ben ik gewoon heel erg met mijzelf bezig. Met alle facetten van mijn persoonlijke ontwikkeling. Met nadenken over wie en wat ik ben en of ik dat ook wil zijn. Dat kost een boel energie en ook tijd. Ondertussen helpt het niet erg mee dat ik sneller moe ben dan voorheen, dankzij de medicatie. Al is dat gewoon een kwestie van wennen, zo erg is het ook weer niet.

Die eenzaamheid is er en ook al zou ik ‘m graag doen verdwijnen maar daar is nu gewoon niet het moment voor, het zoeken en vinden van een partner. Alsof je er überhaupt zelf volledige controle over hebt, dat terzijde. Ik ga mezelf de komende tijd gewoon niet richten op een relatie. Later, ooit, dan zal het vast wel weer zo zijn dat er iemand is die ik de mijne kan noemen. Maar dat is niet nu. In het nu moet je leven, niet in het straks. Nu is het de tijd om te genieten van alles waar ik van genieten kan.

Bij tijd en wijle zal het best pijnlijk zijn om de verliefde stelletjes en gelukkige koppels om me heen te zien. Jaloezie zal om de hoek komen kijken. Dat moet ik gewoon van mij af laten glijden en mijzelf niet baden in een stroom van negatieve emoties, niet terug kruipen in een cocon van eenzaamheid.  Dat soort dingen kosten alleen maar energie die ik veel beter in andere, opbouwende, dingen kan steken.  Ik kan me veel beter richten op mijzelf, mijn sociale leven en de vrienden om me heen.