Uiteraard werd ik afgelopen week van alle kanten geattendeerd op het tv-programma ’24 uur met…’ Waar Wilfried de Jong zich 24 uur lang opsluit en een wekelijks wisselende gast interviewt. Die gast was deze aflevering Valentijn de Hingh. Een model, winnares van de Elle Style award en onderwerp van de documentaire ‘Valentijn’ waarin ze vanaf haar kinderjaren bijna een decennium lang in haar proces gevolgd is. Het proces natuurlijk de verandering van geslacht, ooit is ze als jongen geboren.

Valentijn is iemand waar ik best tegenop kijk. Idool is een groot woord, maar een voorbeeld is ze wel. Haar openheid over haar leven, haar voorgeschiedenis en alles waar ze mee worstelt is mede inspiratie geweest voor mij om dit blog te starten. Ze is een voorbeeld dat je als transgender niet hoeft weg te kruipen in een hoekje. Dat je niet je hele voorgeschiedenis, je “vorige leven” zoals sommigen het noemen hoeft uit te wissen en te verbergen. Ze steekt niet onder stoelen of banken dat ze fysiek gezien als jongen geboren is maar is gewoon succesvol in het leven.

In het interview heeft ze best rake dingen gezegd. Herkenbare zaken en gesproken over dilemma’s en problemen waar ik zelf ook mee worstel. Ik wil mijn gedachten daar even over laten gaan.

Een belangrijk thema in het gesprek is natuurlijk de operatie. Vrij expliciet legt ze uit hoe dat voor haar geweest is. Die operatie is zwaar en pijnlijk en heeft een nasleep, dat wist ik al. Veel interessanter vond ik haar beweegredenen om voor die operatie te kiezen. Voor haar was het niet zozeer de principiële keus dat ze van haar penis af moest. Ja, ze wilde er wel van af. Belangrijke factoren voor haar waren fysiek en sociaal gemak. Makkelijker geaccepteerd worden. Meer comfort in kleding. Zonder problemen in een bikini op het strand kunnen liggen. Dat zijn factoren die in mijn besluit ook meewegen. Want immers: wie kijkt er in mijn onderbroek. En met een beetje moeite kan je in alle soorten kleding de boel zodanig verbergen dat niemand ook maar iets ziet. Of dat ook comfortabel is, zal ik hier dan maar even buitbeschouwing laten. Wat ik zelf een mooie opmerking vond was wat ze vertelde over hoe ze uit de narcose ontwaakte. Dat ze zich nu de operatie gedaan was ze niet méér vrouw voelde dan ervoor. Ze was dezelfde persoon ervoor als erna.

De operatie heeft ze wel gezien als de ultieme erkenning dat ze de juiste keuzes in haar leven heeft gemaakt. Ik herken dat. Iedere stap die ik voorwaarts zet voelt voor mij als een bevestiging. Ook al zijn die stappen moeilijk, eng of pijnlijk. Steeds weer is het een beetje bevestiging dat het een juiste stap is, een in de goede richting.

Bijzonder was ook de boodschap over gender, dat gender gewoon werkt in ons sociaal systeem. Meisjes, jongens die scheiding is duidelijk en makkelijk. Meisjes spelen met poppen, jongens met auto’s. Klaar! dat klopt ook wel. Uitzonderingen bevestigen de regel. Voor het over grote deel van de mensen werkt het zo ook gewoon en kan je inderdaad prima de maatschappelijke rol van een persoon koppelen aan het geslacht waarmee ze geboren worden. Afwijkingen van die regels worden raar gevonden. Als men daar wat meer voor open zou staan in de maatschappij dan zullen mensen als ik, het gewoon net wat makkelijker hebben.

Ik vond het een interessant programma. Terug kijken kan via Uitzending gemist.