Vorige week was mijn verjaardag. De verjaring van mijn geboortedag heb ik niet echt gevierd. Behalve de taart op mijn werk dan, maar ieder excuus voor taart is een goed excuus! In het hele circus met familie en alles over de vloer had ik niet zoveel zin. Ik ben momenteel gewoon veel te veel met mijzelf bezig. De medicatie doet inwerken. Ik ben druk met denken en plannen voor mijn nieuwe appartement. Ik heb het druk genoeg in mijn hoofd.

Geboortedagen, normaal heb je er maar ééntje die je ieder opvolgend viert. Het is mij al eens gesuggereerd om een tweede geboortedag te vieren. De dag waarop ik de definitieve omschakeling maak. Een raar idee is het niet, ik heb al eerder van transgenders gehoord dat ze een ‘wedergeboorte’ vieren. De dag die ze daarvoor kiezen verschilt, meestal lees ik over de dag van de operatie. Maar voor mij voelt dat niet als de juiste dag. Voor ik dat moment zal bereiken, als ik er al voor kies, dan ben ik al een hele lange tijd en vooral een real-life-experience verder. De éérste dag van die real-life–experience, die samenvalt met de eerste dag dat ik oestrogenen zal nemen. Dat klinkt als een prima wedergeboortedatum.

Of en hoe ik dat ga vieren, dat weet ik nog niet. Ik vind het wel charme hebben om bij die dag stil te staan. Wie weet met beschuit met muisjes. Ik heb zelfs al eens gehoord van geboortekaartjes die verstuurd werden. Wellicht wat overdreven, wel leuk natuurlijk. Stilstaan bij die nieuwe start geeft wel houvast voor mijzelf en voor mijn omgeving, dat zal ik sowieso wel doen. Ik weet alleen nog niet goed hoe.