Een week geleden heb ik besloten om all-out te gaan en gewoon een link naar dit blog, of eigenlijk mijn open brief, op facebook te zetten. Sinds dat moment beschouw ik alles als algemeen bekend. Ik ga niet mijn mond meer houden tegenover anderen en ik ga er ook geen probleem van maken als iemand het verder verteld. Alles is toch makkelijk na te lezen op een openbare website, ik strooi zelfs visitekaartjes met het adres erop rond. Het staat op internet dús het is waar.

Dat uit de kast komen, is één van de beste dingen die ik ooit heb gedaan. Gewoon niet meer vragen hoeven ontwijken. Niet meer opmerkingen hoeven inslikken. Dat is zo’n enorm bevrijdend gevoel. Ik kan het iedereen aanraden! 😉 Tegelijkertijd moet ik ook opmerken dat het achteraf gezien echt enorm meegevallen is, en ik het eigenlijk gewoon veel eerder had moeten doen. (Thank You Captain Hindsight!) Geen enkel onvertogen woord heb ik gehoord. Geen negatieve reactie of wat dan ook. Iedereen die heeft gereageerd was positief. Ik zit nog steeds te wachten tot ik iemand tref die het niet snapt/accepteert/gelooft, maar wellicht komt die persoon er gewoon niet. Mij hoor je niet klagen.

Mijn facebook is overladen met “Vind ik Leuks” en een boel positieve reacties. Ik kreeg fijne telefoontjes van familie. Had leuke gesprekken met collega’s. De page-view statistieken van mijn blog zijn door het dak geschoten. Ik ben zelfs ge-retweet en door gelinkt. -Nee hoor, ik ben helemaal niet narcistisch. Hoe kom je daar nu bij?!?-  Ook de erop volgende facebook updates doen dat facebooktellertje oplopen.

Volgende week zit ik bij de endocrinoloog. Dan gaan er écht fysieke dingen gebeuren, dan is het afgelopen met alleen maar praten en persoonlijkheidstests en meer van dat psychologisch gekluts in mijn brein. Voor die tijd nog even tijd nemen om een en ander objectief te documenteren. Maten opmeten en noteren, wegen misschien nog wat ‘voor’-foto’s. Zodat ik ook echt kan zien dat mijn lichaam veranderd en niet alleen zo’n vaag gevoel heb.