Op mijn Coming out FAQ kreeg ik wat intelligente vragen als reactie. Best wel diepgaande van een haast filosofische aard, met een vleugje feministische ondertoon. Om die vragen in mijn FAQ erbij te plakken vind ik niet recht doen aan de gedachte erachter. Het zijn ook niet bepaald voor de hand liggende oppervlakkige vragen die de meesten hebben als ik vertel waar ik mee bezig ben. Daarom een apart blogje met de niet zoveel gestelde vragen. Met dank aan The Smitten Immigrant voor haar intellectuele prikkels! Het was nog wel best pittig om te beantwoorden.

Ben je van plan jezelf bewust op een niet-fysieke manier vorm te geven als vrouw? (ik doel dan bijvoorbeeld op het omgaan met maatschappelijke pressie en sociale contacten enzo).

Absoluut! Sterker nog, ik ben daar al voorzichtig mee begonnen. Ik doe minder moeite om een meer mannelijk imago uit te stralen. Ik ben steeds opener over interesses die door de maatschappij als typisch vrouwelijk worden bestempeld. Bijvoorbeeld media consumptie in de vorm van TV-programma’s en lectuur. Mijn hobby’s, breien bijvoorbeeld, ook al is breien hernieuwd hip en zelfs onder mannen ook populairder aan het worden nog steeds zijn mannen die openlijk durven breien zeer zeldzaam. Ik associeer die hobby en interesse in handwerken die ik altijd heb gehad met mijn vrouwelijke genderidentiteit. Over de gehele linie heb ik steeds meer vrede met de vrouwelijke interesses die ik heb en voel ik mij er ook steeds beter bij om daar open over te zijn.

Als mijn transitie een verschuiving in sociale contacten teweeg brengt, dan laat ik dat gewoon gebeuren. Ik heb me mijn hele leven toch al comfortabeler gevoeld met vrouwen in de buurt, dan net mannen. Die verschuiving zal niet zo groot zijn, verwacht ik.

Welke delen van jouw persoonlijkheid komen, denk jij, meer of beter tot uitdrukking naarmate je transitie vordert?

Mijn interesses, mijn emoties en mijn kwetsbaarheid. Ik heb om mijn emoties een muur opgebouwd, een muur van Berlijnse proporties. Zeggen dat ik een binnenvetter ben is nogal een undertstatement. Ook al ben ik vrij en open opgevoed, vanuit de maatschappij krijg je toch mee dat je als jongen sterk en stoer moet zijn. Dat je niet vertederd mag zijn door iets schattigs. Dat je niet mag huilen om een droevige film. Dat je niet mag gillen bij een enge film. Je mag hooguit blij zijn, of boos emoties zolang je maar geen emoties toont die op kwetsbaarheid lijken. Die emotiemuur hoop ik langzaam af te kunnen breken en terug te kunnen brengen tot een schappelijk tuinhekje.

Nu ik plannen aan het maken ben voor het inrichten van mijn nieuwe woning. Merk ik ook dat ik daar anders tegen aan ben gaan kijken. Dat ik meer ga durven mijn innerlijk naar buiten te brengen in de vorm van interieur keuze. Een muur in de slaapkamer roze verven bijvoorbeeld, is een idee wat ik in mijn hoofd heb. Gewoon omdat het kan, omdat ik het mooi vind. Ik merk dat ik mij bij dat soort gedachten steeds prettiger voel. Dat ik niet meer het gevoel heb dat soort voorkeuren te moeten verbergen, omdat het niet van mij verwacht wordt door de buitenwereld.

Kort gezegd denk ik dat juist de ‘zachte’ delen van mijn persoonlijkheid meer en meer tot uitdrukking gaan komen naar mate mijn transitie vordert. De delen die van jongens wordt verwacht verborgen te blijven, die hoef ik niet meer te verstoppen. Dat idee, dat vooruitzicht voelt bevrijdend.

Hoe denk je over en hoe voel je je als je denkt aan de positie die aan transmannen en transvrouwen is gegeven in de Nederlandse maatschappij? Ben je bang voor uitstoting en vooroordelen?

Afgaande op de reacties die ik tot nu toe heb gekregen ben ik niet bang voor uitstoting door mijn naasten. Wel bang voor vooroordelen, daarover schreef ik ook al over in Glazen plafond. De ervaringen van andere transgenders zijn zo, dat de vooroordelen toch altijd de kop op steken. Mijn werkgever heeft me gewaarschuwd dat er best wel eens grappig bedoelde opmerkingen gemaakt zullen worden op de werkvloer bijvoorbeeld. Zolang het niet als een directe aanvallende belediging bedoeld is, zal ik dat ook oppakken met voldoende zelfspot. Als ik de opmerking écht niet prettig vind, zal ik proberen diegene uit te leggen hoe zoiets over kan komen.

De posititie van transvrouwen en -mannen in de Nederlandse maatschappij behoeft nogwel wat verbetering. Redelijk recent is nog de discussie over lichamelijke integriteit als je het geslacht in je paspoort wil laten veranderen. Daarvoor dien je nog steeds een medische verklaring te hebben dat je onvruchtbaar gemaakt bent. Wat dat betreft ben je als transgender in dit land nog een tweederangs burger. Als ik kijk naar reacties op transgendergerelateerde nieuwsberichten word ik nogal eens verdrietig wat ik zie. Helaas is er nog best veel xenofobie en onbegrip in de maatschappij. Dat maakt ogenschijnlijk simpele dingen voor mij best lastig, denk aan naar het toilet gaan of jezelf ergens moeten legitimeren.

Hoe voel je je in verhouding tot het vrouwelijke schoonheidsideaal? (en dan bedoel ik niet: denk je dat je eraan beantwoordt, maar meer: denk je dat naarmate je verder transitioneert, je daar gevoeliger voor wordt, meer of minder bewust mee omgaat, etc.)

Ik moest bij deze vraag terugdenken aan de film The Devil Wears Prada waar de tirannieke hoofdredactrice van een modetijdschrift commentaar geeft op de anti-modieuze houding van een nieuwe medewerkster:

“This… stuff’? Oh. Okay. I see. You think this has nothing to do with you. You go to your closet and you select… I don’t know… that lumpy blue sweater, for instance because you’re trying to tell the world that you take yourself too seriously to care about what you put on your back. But what you don’t know is that that sweater is not just blue, it’s not turquoise. It’s not lapis. It’s actually cerulean. And you’re also blithely unaware of the fact that in 2002, Oscar de la Renta did a collection of cerulean gowns. And then I think it was Yves Saint Laurent… wasn’t it who showed cerulean military jackets? I think we need a jacket here. And then cerulean quickly showed up in the collections of eight different designers. And then it, uh, filtered down through the department stores and then trickled on down into some tragic Casual Corner where you, no doubt, fished it out of some clearance bin. However, that blue represents millions of dollars and countless jobs and it’s sort of comical how you think that you’ve made a choice that exempts you from the fashion industry when, in fact, you’re wearing the sweater that was selected for you by the people in this room from a pile of stuff.

Ik ben gevoelig voor maatschappelijke schoonheidsidealen en mode trends. Dat is naar mijn idee inherent aan het hele idee dat ik medische behandelingen wil ondergaan om  de dysforie over mijn lichaam weg te nemen. Als ik mij niets van schoonheidsidealen aan zou trekken, dan zou ik me ook niet druk maken over mannelijke lichamelijke trekken zoals mijn dikke wenkbrauwen,  lichaamsbeharing, postuur en houding, manier van bewegen, gebruik van make-up, et cetera.

Nu ik steeds verdere stappen zet naar een vrouwelijkere zelfexpressie merk ik ook dat ik meer en meer aandacht ga hebben voor mijn uiterlijk en kleding keuze en ik daar kritischer mee omga. Veel kritischer dan ik ben in ‘jongetjesmodus’. Een outfit moet ineens compleet zijn met bijpassende accessoires. Schoenen moeten passen bij de sokken en beenbedekking. Ik maak me steeds meer druk om kleine dingen en ik wordt steeds gevoeliger voor de wens om in het maatschappelijk vrouwelijk schoonheidsideaal te passen, maar daar voel ik mij goed bij. Het geeft gemoedsrust en een gevoel van op mijn plek voelen.  Naarmate ik verder transitioneer denk ik dat dat alleen nog maar sterker gaat worden en dat ik er gevoeliger voor ga zijn en om eerlijk te zijn: I’m liking every bit of it! Het gevoel van in het keurslijf van een maatschappelijk schoonheidsideaal  geperst te worden voelt bevrijdend. Het voelt alsof er ineens recht wordt gedaan aan mijn innerlijk.

Dus ja, ik ben steeds gevoeliger aan het worden voor het maatschappelijk vrouwelijk schoonheidsideaal en ik wordt me er steeds bewuster van. Maar ik vind dat niet zo erg.