Een poosje terug werd ik gewezen op een artikel op Skepchick.org: Sacrificing Privilege. De schrijfster haalt op haar beurt weer een ander artikel aan over transmannen (dat wil zeggen: geboren als vrouw, nu levend als man) aan. Mannen die een bepaalde baan al hadden vóór hun transitie en nu exact hetzelfde werk doen, op exact de zelfde manier, met exact de zelfde kennis en vaardigheden. Ervaren nu ze zich als man presenteren dat ze betere beloningen krijgen en voor voller worden aangezien door collega’s dan wanneer ze zich nog als vrouw leefden. Zelfde baan, zelfde werk, zelfde resultaten: andere beloning en zelfs andere promotiekansen. Dát is het glazen glazen plafond aan het werk. Normaal gesproken is dat glazen plafond maar een vaag concept wat niet objectief meetbaar is, maar in het geval van transgenders is dat ineens zichtbaar te maken. Voer voor psychologen die zich interesseren in groepsdynamiek en arbeidspsychologie.

De schrijfster in kwestie heeft, net als ik van plan ben, de transitie andersom gemaakt. Zoals het in haar biografie staat te lezen: “born with an Y-chromosome, but totally kicked it’s ass”. Zij heeft het omgekeerde van boven staande aan den lijve ondervonden. Waar men haar, toen ze nog als jongen leefde, eerst vroeg voor om een computer te repareren. Doet niemand dat nu meer, terwijl ze haar persoonlijkheid op dezelfde manier gestalte geeft als eerst. Zoals ze het zelf zegt:

That doesn’t happen any more. While obviously the manner in which I dress has changed, I’m still pretty much trying to present the same kind of self-image. I still shop at similar stores. I’m still doing the quasi-bohemian, clever, cute, indie-ish thing with a teensy dash of punk and goth. And I still wear glasses. But nobody asks me to fix their computers anymore. Now they speak really. Slowly. To. Make Sure. I Understand. All This. Complicated. Guy Stuff. … sweetheart.

Ik vraag mij af of ik dit ook mee ga maken. Ik ben redelijk technisch aangelegd. Ik word inderdaad veel gevraagd voor allerhande computerreparaties, terwijl ik helemaal niet eens zoveel van computers weet, behalve dat de F1 knop de help-functie opent en dat google écht je vriend is als je er niet meer uitkomt. Maar ook op andere vlakken: als iets kapot is ben ik niet te beroerd om de boel open te schroeven om te zien of het een probleem is dat ik zelf kan verhelpen. Ik ben gewoon niet voor één gat te vangen en heb gewoon een klein beetje technisch inzicht. Voor de rest is het gewoon trial and error.  Al dacht mijn vroegere leraar handvaardigheid & techniek op de Mavo daar anders over toen hij hoorde dat ik naar de Hotelschool ging: “Dat is een verlies voor de techniek!!” Ik hoor het hem nog zo zeggen.

Op mijn werk evenzo. Met technische vragen worden klanten en telefoontjes vaak mijn kant op gedirigeerd. Vraag het Daniel maar, die weet dat wel. Stelling kapot? Fornuis aansluiten? Muurtje schilderen? Afzuigkap ophangen? Lamp vervangen?  Dat kan Daniel wel even oplossen. Ik vraag mij af of het glazen plafond en het bijbehorende ongemancipeerde seksisme mij ook ten deel zal vallen. Of ik nu ook tot een dom blondje gedegradeerd ga worden. Ik denk dat het wel mee zal vallen. Toen ik uit de kast kwam vroeg één collega: “Je blijft toch wel gewoon de lampen vervangen hè?”  Ze vroeg het met een lach en een knipoog, maar uit haar lichaamstaal las ik wel een oprechtheid in die vraag. Toch raar dat mensen denken dat wanneer je je mannelijkheid loslaat, ze denken dat je intelligentie en kennis mee verdwijnt.