Twee weken terug viel een collega al op dat ik geen jongetjesjas aan had. Toen vroeg ze al een beetje door, maar ik was niet echt in de mood en gelegenheid om even all out te vertellen wat er nu gaande is. Vorige week aan het einde van de werkdag viste ze er weer een beetje naar en sloeg ze de spijker op de kop:

“Wil je soms een meisje worden?”
“Ja.”
“leuk! Dus je word een van ons? Welkom!”

We zijn na sluitingstijd nog even een hapje gaan eten en hebben over een en ander gesproken. Wat er gaat gebeuren. Ze vroeg naar wat voor kledingstijl ik leuk vind. Hoever ik al was met het hele proces. Nou ja gewoon de belangrijkste basics over wat er gaande is.

Dat was zo allemaal een week terug. Vandaag heb ik het ook aan de twee bedrijfsleiders verteld. Gewoon aan het einde van de dag even kort wat er aan de hand is. Ze pikten het goed op. Ik kreeg de inmiddels wel gebruikelijke opmerking: “Moedig dat je er wat mee doet en het durft te vertellen.” Maar ook wel een waarschuwing dat niet iedereen klaar zou zijn voor dit soort nieuws, of het even makkelijk zou accepteren als bijvoorbeeld de homoseksualiteit van veel van de mannelijke collega’s in het bedrijf. Dat zullen we gaan bezien.

Ik heb in ieder geval drie supporters binnen het bedrijf achter me staan die er geen moeite mee hebben. Ik weet nog niet wanneer ik het aan de directeur/eigenaar en de rest ga vertellen. Sowieso is baasman een beetje onberekenbaar door de kerststress. Ik denk dat ik er nog even een rustiger moment voor afwacht. Na de kerst. Maar misschien ook eerder, maar net hoe het uitkomt.

Ik voel in ieder geval alweer een hindernis minder en ook wel een last van mijn schouders. Blij dat ik in ieder geval in mijn werkomgeving wat medestanders heb.